POP CONSERVATISM

Του Αγίου

Μια νέα μορφή λαϊκότροπου συντηρητισμού που αναδύθηκε στις ΗΠΑ την δεκαετία του ’90, αρχίζει να κερδίζει έδαφος και στην Ελλάδα αυτή την περίοδο.

Πρόκειται για τον pop conservatism, μια μορφή αντίληψης της πραγματικότητας με μη-ταξικές και κοινωνικο-οικονομικές αναφορές, αλλά αποκλειστικά ηθικές.

Το άτομο, δηλαδή, που δομεί την προσωπικότητα του στο πλαίσιο αυτού του πολιτισμού εσωτερικεύει την αδικία, την διαφορά, την σχετική φτώχεια του και τον σχετικό αποκλεισμό του από την οικονομική, πολιτική και την κοινωνική σφαίρα ως προσβολή των ηθικών αξιών που πρεσβεύει. Έτσι, η διαφορά που προκαλείται από την λειτουργία του συστήματος, εκλαμβάνεται ως διαφορετικότητα.

Ένα νέο «εμείς» γεννιέται στις μέρες μας που φαίνεται να είναι ανεξάρτητο, σε μεγάλο βαθμό, από τις αντικειμενικότητες της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης του καθενός.

Φαίνεται αλλά δεν είναι! Η νέα αυτή σύλληψη του εαυτού, που λαμβάνει χώρα στο επίπεδο της υπερ-πραγματικότητας και όχι της πραγματικότητας, αποζητάει ηθική θεμελίωση. Ένα σύνολο αρχών που να δομούν την αντίθεση στο κυρίαρχο σύστημα και ταυτόχρονα να νομιμοποιούν τον αποκλεισμό του ατόμου-πολίτη από το καθεστώς.

Οι βασικές αρχές της δημοκρατικής οργάνωσης και του φιλελευθερισμού παύουν να έχουν νόημα στο πλαίσιο αυτής της κουλτούρας, η οποία διέπεται από μετα-πολιτικού χαρακτήρα στοιχεία. Η διαφθορά, για παράδειγμα, δεν έχει για αυτούς πολιτικά αίτια, αλλά αποκλειστικά ηθικό περιεχόμενο. Η πολιτική γενικότερα δεν αποτελεί για τους ίδιους, εξουσιαστικό φαινόμενο, που αντικατοπτρίζει τις συνθήκες κυριαρχίας και εκμετάλλευσης σε μια κοινωνία, αλλά περιορίζεται στο να αντανακλά τον ηθικό δείκτη της κοινωνίας. Διεφθαρμένοι πολιτικοί, για αυτούς, σημαίνει διεφθαρμένη κοινωνία.

Κάπως έτσι καταλήγουν, αγανακτισμένοι και απογοητευμένοι, σε αφαιρέσεις της μορφής: «όλοι ίδιοι είναι», «γιατί οι νέοι να είναι καλύτεροι από τους παλαιότερους;», « η πολιτική είναι βρώμικη, έτσι και αλλιώς», « όλοι οι δημοσιογράφοι είναι λαμόγια», « όλοι έχουν μια τιμή», κλπ.

Ο ενστερνισμός αυτού του πολιτισμικού συστήματος, στο βαθμό που αναπαράγεται από τα ΜΜΕ, λοιπούς φορείς κοινωνικοποίησης και την κεντρική πολιτική σκηνή, οδηγεί σε μια πολύ επικίνδυνη μορφή πολιτικού εκχυδαϊσμού, ο οποίος με τη σειρά του ανατροφοδοτεί φαινόμενα κοινωνικού εκφασισμού. Δεν έχει σχέση αν ο φορέας του pop conservatism αυτοτοποθετείται αριστερά ή δεξιά, σημασία έχει ότι είναι έτοιμος να αγωνιστεί για την εμπέδωση του πλέον αντιδραστικού και αντι-δημοκρατικού συστήματος στο όνομα μιας κάποιας μεταφυσικής, α-πολιτικής «ηθικής», η οποία εν τέλει αποτελεί κοινωνική ανηθικότητα εφάμιλλη του νεοφιλελευθερισμού.

Πάνω σε αυτόν τον πολιτισμό επιχειρεί να δομηθεί η νέα-Δεξιά στην Ελλάδα, και σε αυτό συμβάλλει ο νεο-Καραμανλισμός, τον οποίο προσπάθησαν κάποιοι να επιβάλλουν ως τάση, δίχως ομολογουμένως σημαντικά αποτελέσματα.

Το ότι όμως δεν ευτύχησε ο νεο-Καραμανλισμός δεν σημαίνει ότι η κουλτούρα αυτή δεν θα αναζητήσει άλλη ηγετική-πολιτική έκφραση στη χώρα και πιθανόν από εκεί που δεν το περιμένουμε!

Υ.Γ. Δυστυχώς αιφνίδιες επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν θα μου επιτρέπουν από δω και μπρος τόσο τακτική επικοινωνία, είστε ευτυχώς πολλοί εκείνοι που μπορείτε να καλύψετε το ίδιο καλά ή και καλλίτερα το κενό. Γράψτε λοιπόν!