Διανόηση χωρίς φωνή και ακρόαση

Ένα υπέροχο άρθρο διάβασα στο ΒΗΜΑ 3/2/2008, του καθηγητή στο ΑΠΘ, Αντρέα Γιακουμακάτου, υπό τον τίτλο « το δίλλημα των διανοουμένων»

Σε αυτό ο Γιακουμακάτος αναρωτιέται:

«Πού να απευθυνθεί λοιπόν ο διανοούμενος, ο προβληματισμένος πολίτης, σε αυτή τη χώρα των ιδιωτών; Ποιες αρχές να επικαλεστεί, για ποιες διαμορφωμένες συνειδήσεις, για ποιους ακροατές, για ποιους χώρους με επιρροή και ηθικό ανάστημα; Οι διανοούμενοι της δεκαετίας του 1960, για να φέρουμε ένα παράδειγμα, είχαν έναν ρόλο γιατί απευθύνονταν σε ένα κοινωνικό σώμα με αναγνωρίσιμη συγκρότηση - τα κινηματογραφικά έργα της εποχής είναι μάρτυρες γι' αυτό, και τα λατρεύουμε για τον ίδιο λόγο. Σήμερα έχει εκραγεί ο κοινωνικός ιστός, έχουν διαρραγεί τα όρια, η συνοχή γύρω από κοινά αποδεκτές αξίες είναι περίπου ανύπαρκτη. Γι' αυτό οι διανοούμενοι έχουν περίπου παραιτηθεί (όπως και πολλοί άλλοι πολίτες αυτής της χώρας, έστω και αν δεν αυτοπροσδιορίζονται διανοούμενοι), γιατί θεωρούν μάταιη οποιαδήποτε παρέμβαση, γιατί αισθάνονται μετέωροι, χωρίς αποδέκτες. Αλλωστε, ας το σκεφθούμε: τους ζήτησε κανείς τη γνώμη, αισθάνεται κανείς την ανάγκη σήμερα μιας πνευματικής ηγεσίας που να αντισταθεί και να κατευθύνει, να επηρεάσει διαθέσεις, να διατυπώσει ένα συλλογικό όραμα και να μετατρέψει αυτή τη λαχανιασμένη κοινωνία σε μια συνεκτική κοινότητα αισιόδοξων πολιτών;»

Δυστυχώς, αυτή είναι η υπερ-πραγματικότητα. Η πεζή πραγματικότητα είναι όμως άλλη:

Η Μιντιακρατία και ο κομματισμός μπόρεσαν να , εκχυδαΐσουν την διανόηση και να συκοφαντήσουν τους διανοούμενους, επειδή, οι ίδιοι, οι σκεπτόμενοι πολίτες πείστηκαν ή αποδέχθηκαν, την διαμορφωμένη από τα ΜΜΕ εντύπωση, ότι αυτοί δήθεν δεν «πουλάνε», άρα δεν έχουν λόγω ύπαρξης στα μαζικά ακροατήρια!

Το τι πουλάει, όμως, και το τι όχι δεν το καθορίζει, μακροπρόθεσμα, ο αποδέκτης τηλεθεατής, αλλά αποκλειστικά η αγορά των καναλιών.

Τα κανάλια μας, λοιπόν, μάθανε τον κόσμο να αποστρέφεται τη διανόηση και να την συνδέει με την γραφικότητα και την ιδιαιτερότητα!

Κάπως έτσι, πολιτικό σύστημα και νταβάδες έβγαλαν μέσα από τα πόδια τους τα εμπόδια που θα μπορούσαν, υπό συνθήκες, να δημιουργήσουν ανεξέλεγκτες συνθήκες, ως προς την εμπέδωση της διαπλοκής.

Στον διανοούμενο, όμως, δεν ταιριάζει η "κατάθλιψη" που προκαλείται από το σύστημα!

Ας δώσει στο αδιέξοδο νόημα μέσω του πολιτικού και κοινωνικού ακτιβισμού ή ας επισκεφθεί τον ψυχολόγο του. Στο χέρι του είναι.