Αριστερά και Ηγεσία

Του Αγίου

Σε λίγες ώρες, όπως όλα δείχνουν, στο Συνασπισμό η γενιά του πολυτεχνείου παραδίδει τη σκυτάλη της ηγεσίας στη γενιά της μεταπολίτευσης.

Αυτό από μόνο του αποτελεί μια σοβαρή εξέλιξη στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας. Αν μάλιστα αναλογιστεί κανείς ότι ο Α. Τσίπρας δεν είναι καν βουλευτής θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για καινοτομία. Όπως, άλλωστε, ιδιαίτερα καινοτόμο και ριζοσπαστικό, πολιτικά και οργανωτικά, αναδεικνύεται το σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο, στο βαθμό που δεν μετατραπεί σε κόμμα, έχει μάλλον πολλά να προσφέρει στη νέα, προοδευτική αντίληψη για την συγκρότηση πολιτικών φορέων πάνω σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο, για την ανατροπή των παραμέτρων που ορίζουν το σημερινό πολιτικό σύστημα και καθορίζουν τη λειτουργία των επιμέρους φορέων του.

Αυτό που έχει περάσει απαρατήρητο (και ασχολίαστο) είναι ότι η αλλαγή στον ΣΥΝ δεν θα είχε υπάρξει ποτέ, στη σημερινή της τουλάχιστον διάσταση, εάν δεν υπήρχε η υπέρβαση του ΣΥΡΙΖΑ.

Η αριστερά δεν είχε ελπίδα για την ανάπτυξη σοβαρής, πολιτικής δυναμικής στο στενό πλαίσιο των κομματικών περιχαράξεων της. Όπου δεν βασίλευε ο δογματισμός κυριαρχούσε ο σεχταρισμός και ο καιροσκοπισμός ομάδων και προσώπων.

Ιδεολογικά ο χώρος βολευότανε στην αντι-καπιταλιστική ρητορεία, όπως αυτή σχηματοποιήθηκε συνθηματικά και στερεοτυπικά τα ύστερα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Βασική έγνοια και κύριο μέλημα των ηγεσιών ήταν η καλλιέργεια «διαχωριστικών γραμμών» μεταξύ των αριστερών κομμάτων τους, ώστε να ετεροπροσδιορίζεται η ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα τους και να νομιμοποιείται στο εκλογικό σώμα η διακριτή παρουσία τους.

Η τακτική αυτή οδήγησε σε προστριβές, παρεξηγήσεις και συμπλεγματικές συμπεριφορές, αποκρουστικές στους νέους κυρίως ανθρώπους, οι οποίοι δεν καταλάβαιναν ( και δεν εννοούν) γιατί θα πρέπει να διακατέχονται από πικρίες και αισθήματα που κληροδοτήθηκαν από προηγούμενες γενιές που έζησαν σε ένα εντελώς διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο.

Ο Αλέκος Αλαβάνος επιτέλους κατάλαβε ότι ο δρόμος αυτός ήταν καταστροφικός για την αριστερά και ότι η πρακτική αυτή φαλκίδευε την προοπτική εξουσιαστικής έκφρασης των προοδευτικών και ριζοσπαστικών δυνάμεων. Αντιλήφθηκε ότι η κομματικοποιημένη και κρατικοποιημένη αριστερά αποτελούσε το σοβαρότερο εμπόδιο για την ανάπτυξη των κινημάτων, της κοινωνίας των πολιτών και εντέλει της ίδιας της προοδευτικής κοινωνίας.

Έτσι γεννήθηκε η ιδέα του ΣΥΡΙΖΑ και εντός αυτού αποκρυσταλλώνεται πλέον για πρώτη φορά η ιδέα της κυβερνώσας-αριστεράς, που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το πείραμα της ΕΔΑ ή της Ενωμένης Αριστεράς.

Εάν η αριστερά δεν διεκδικήσει την εξουσία σε συνεργασία με τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία και τους προοδευτικούς πολίτες, που συνδιαμορφώνουν το γενικότερο, πολιτικό πλαίσιο, ανατροπής του δικομματικού πολιτικού συστήματος, θα είναι προφανώς υπεύθυνη για την συρρίκνωση της και συνυπεύθυνη για την κοινωνική κρίση.

Εδώ ο ρόλος του Αλαβάνου είναι καθοριστικός. Είναι ο μόνος που αυτή τη στιγμή διαθέτει τις αρετές και τη στόφα, για να ηγηθεί ενός σχήματος που θα υπερβαίνει τις κατεστημένες κομματικές δομές και θα προσφέρει μια πραγματικά φιλελεύθερη και δημοκρατική προοπτική στη σοβούσα κρίση του πολιτικού συστήματος, που χαρακτηρίζεται από διαφθορά, κυβερνητισμό και γραφειοκρατικό συγκεντρωτισμό.

Το ζήτημα είναι αν διαθέτει και τη «σοφία», ώστε να κατανοήσει ότι η συγκρότηση μιας διαφορετικής αριστεράς από «κάτω προς τα επάνω» απαιτεί και κινήσεις τακτικής σε ηγετικό επίπεδο, όχι αποκλειστικά σαν και αυτές που έχει κάνει μέχρι τώρα και τον καταξίωσαν στα μάτια πολλών προοδευτικών πολιτών.

Απαιτείται εκλογική και κυρίως μετεκλογική τακτική σε συνεννόηση με εκείνους τους ηγέτες των όμορων πολιτικών φορέων, που θα μπορούσαν να καταλάβουν το πραγματικό ζητούμενο της σημερινής κοινωνίας.