Δεν είμαι ιστορικός, ούτε ειδικός σε αμυντικά θέματα, ώστε να εκφράσω επιμέρους άποψη για τα περιστατικά που οδήγησαν στη θεμελίωση των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο, ιδιαίτερα μετά τα δραματικά γεγονότα στα Ίμια.
Επειδή, όμως, το ζήτημα αυτό φαίνεται να ταλαιπωρεί το συλλογικό μας υποσυνείδητο, δεν είναι κακό να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, καθώς η εθνικιστική ιδεοληψία μαζί με την πατριδοκαπηλία συνδιαμορφώνουν, διαχρονικά, ένα μεθυστικό μίγμα που παραμορφώνει την πολιτική σκέψη και υποκαθιστά τη λογική με το ανικανοποίητο θυμικό.
Ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων, σήμερα μάλλον περισσότερο από τότε, μέμφεται τον Σημίτη για το «ευχαριστώ» προς τον Αμερικανό πρόεδρο, ο οποίος διαμεσολάβησε για την αποκλιμάκωση της Ελληνο-Τουρκικής κρίσης την περίοδο εκείνη. Το εθνικιστικό ιδεολόγημα, δυστυχώς, λανθάνει ακόμη και σε προοδευτικές προσεγγίσεις, επειδή κανείς πολιτικός δεν τόλμησε να περιγράψει ωμά την αλήθεια.
Από την εθνική μυθοπλασία, όμως, ποτέ δεν ωφελήθηκαν οι κοινωνίες, οι πολίτες ή τα έθνη, παρά μόνο ο εθνικισμός.
Κανείς δεν είπε ότι η ακυβερνησία που είχε προκληθεί από την ανικανότητα του Α. Παπανδρέου να εξασκήσει για αρκετό διάστημα τα καθήκοντα του, λόγω της κλονισμένης υγείας του, σε συνδυασμό με το πρωθυπουργοκεντικό σύστημα άσκησης της εξουσίας και τα παράκεντρα εξουσίας που είχαν δημιουργηθεί, αποδυνάμωσαν, τότε, σε σημαντικό βαθμό τον πολιτικό έλεγχο των αποφάσεων, με αποτέλεσμα υπουργοί να κάνουν του κεφαλιού τους και ο στρατός να κινείται δίχως πολιτική πυξίδα.
Οι πρωτοβουλίες που αναλήφθηκαν, τότε, από το υπουργείο Εθνικής Αμύνης και οι άστοχες, πολιτικά, κινήσεις του ασυντόνιστου στρατού στην περιοχή των Ιμίων, ήταν βέβαιο ότι οδηγούσαν σε νέα εθνική τραγωδία. Ο Σημίτης υπήρξε πράγματι πρωθυπουργός σε ομηρία, πριν καλά-καλά προλάβει να ελέγξει, πλήρως, το Υπουργικό Συμβούλιο. Όταν πια η κρίση κλιμακώθηκε, δίχως πολιτικό σχεδιασμό από την ελληνική πλευρά και κινδύνευε να μετατραπεί σε πολεμική σύγκρουση, ο τότε πρωθυπουργός έπραξε αυτό που διδάσκει η «θεωρεία των παιγνίων».
Ανέδειξε το υπέρμετρο κόστος που θα επέφεραν οι πολεμικές επιχειρήσεις και στις δύο πλευρές σε σχέση με το εκτιμώμενο πολιτικό αποτέλεσμα. Η μεθόδευση του, που οδήγησε σε de facto αναγνώριση γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο, κρίνεται ασφαλώς από τον ιστορικό, αλλά και τον εξειδικευμένο στη διαχείριση κρίσεων πολιτικό επιστήμονα. Ο δεύτερος δεν θα μπορούσε να έχει ενστάσεις ως προς τον τελικό χειρισμό του Σημίτη, εκεί που είχαν φτάσει τα πράγματα, αναφορικά με τον γενικότερο πολιτικό στόχο της τότε Κυβέρνησης.
Ο ιστορικός όμως θα αναδείξει, ίσως, εγκληματικά λάθη της Κυβέρνησης και της ηγεσίας του στρατού, καθώς και την παιδαριώδη επικοινωνιακή διαχείριση της υπόθεσης από ελληνικής πλευράς.
Κάποτε πρέπει να καταλάβουμε ότι όταν οι πολιτικοί παίζουν τα στρατιωτάκια ή όταν ο στρατός δρα αυτόνομα, θα υπάρχουν θυσίες δίχως αντίκρισμα και εθνικές ήττες δίχως μάχη.
Αυτό που ενοχλεί περισσότερο στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι η προσβολή και όχι η ήττα. Ταράζει το θυμικό η μάχη που δεν δόθηκε και η απόφαση απαγκίστρωσης (υποχώρησης) που ελήφθη. Δεν νομιμοποιείται εύκολα η υποχώρηση δίχως εμφανή ήττα στο πεδίο της μάχης, είναι αλήθεια.
Η συγκλονιστική πραγματικότητα είναι όμως χειρότερη: αν η όποια ήττα νομιμοποιηθεί στρατιωτικά, τότε αλλάζει το υφιστάμενο καθεστώς δραστικά, με την διπλωματία να υποχωρεί και την πολιτική να ακολουθεί αμήχανα και «νομοτεχνικά»!
Αυτό το τελευταίο προσπάθησε και πέτυχε να αποφύγει σε μεγάλο βαθμό ο Σημίτης κατά την κρίση των Ιμίων. Μόνο που αυτό δεν θα το κατόρθωνε ποτέ δίχως την ενεργό συμμετοχή του ίδιου του Αμερικανού προέδρου, που έδρασε προφανώς αναλογιζόμενος το συμφέρον των ΗΠΑ στη περιοχή.
Το «ευχαριστώ», λοιπόν, ο Σημίτης στη Βουλή θα μπορούσε να το αποφύγει, αν δεν επεδίωκε την περαιτέρω ανάμιξη του αμερικανικού παράγοντα κατά τη διπλωματική διαχείριση του προβλήματος των γκρίζων ζωνών και τη σύσφιξη των προσωπικών του σχέσεων με τον Λευκό Οίκο. Όμως αυτό, ακριβώς, επιθυμούσε εκείνη τη δύσκολη στιγμή και αυτό αποκαλείται υπεύθυνη πολιτική στάση.
Οι πολίτες έκριναν συγκυριακά την πολιτική αυτή, θα την κρίνουν και διαχρονικά, θα την προσεγγίσουν και ιδεολογικά, ίσως να την κατανοήσουν, μπορεί και να την κατακρίνουν ή να την απορρίψουν. Αυτή είναι η ομορφιά στη δημοκρατία! Κανείς όμως δεν μπορεί να κατηγορεί έναν πρωθυπουργό, επειδή επέδειξε υπευθυνότητα και σοβαρότητα, έστω τη τελευταία στιγμή!
Υ.Γ. Εύχομαι, αν και δεν το ελπίζω βάσιμα, να μην με χρεώσετε στον Σημίτη και στους Αμερικανούς, μετά από αυτά. Αποφάσισα όμως να μιλήσω ανοιχτά και ξεκάθαρα, καθώς βλέπω ότι διαρκώς υποχωρεί το κριτήριο της ευθύνης κατά την διακυβέρνηση.
1 σχόλιο:
Tα λάθη των Ιμίων : 1) Η ανάρτηση της ελληνικής σημαίας από τον Δήμαρχο Καλύμνου Διακομιχάλη που έφερε το θέμα από ανταλλαγή εγγράφων Υπουργείων Εξωτερικών σε έμπρακτες ενέργειες.Ο Διακομιχάλης ήταν και υποψήφιος βουλευτής ΠΑΣΟΚ Δωδεκανήσου.Ας υποθέσουμε ότι δεν ήταν του κλιματος Σημίτη και επομένως ας χρεώσουμε το λάθος στον Αρσένη.
2) Η αποστολή καθαρά στρατιωτικού αποσπάσματος στα Ίμια.Ακόμη και η ΝΔ του Έβερτ πρότεινε την αποστολή "δύναμης της ΕΛΑΣ".Ακόμη και οι πέτρες ξέρουν ότι τα Δωδεκάνησα είναι αποστρατιωτικοποιημένη περιοχή βάσει της Συνθήκης του 1947 και ο στρατός εκεί καμουφλάρεται σαν Αστυνομία.Ασχέτως δηλαδή αν τα Ίμια είναι ή όχι ελληνικά η αποστολή στρατού και μάλιστα ΟΥΚ παραβίαζε τη Συνθήκη Ενώσεως με την Ελλάδα.Ακολούθησε διάβημα της ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ για την παραβίαση αυτή που ήταν και πρόσχημα για να αποποιηθεί η ΕΕ την κοινοτική αλληλεγγύη.Αυτό όμως δεν μπορεί να χρεωθεί στους παλαιοπαπανδρεικούς-ήταν απόφαση Σημίτη - Πάγκαλου και ήταν καθοριστικό.
3) Αποτυχημένος αποκλεισμός των Ιμίων που διαπέρασαν οι Τούρκοι-χρεώθηκε στον Λυμπέρη.
4)Ελικόπτερο : Ο Χόλμπρουκ είπε στον Πάγκαλο ότι βλέπει από δορυφόρο τους Τούρκους στα δεύτερα Ίμια. Η κυβέρνηση δεν ήξερε αν ο Χόλμπρουκ μπλόφαρε και έστειλε το ελικόπτερο να δει αν είναι αλήθεια και έπεσε.Διαχρονική αμέλεια κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ να συνδεθούν με σύστημα παροχής πληροφοριών από στρατιωτικό δορυφόρο ώστε να μην χρειάζεται αποστολή ελικοπτέρου-οι Τούρκοι έχουν στρ. δορυφόρο.
Από τα 4 αποκλειστικά σημιτικό είναι το 2.
Δημοσίευση σχολίου