The blame game

Του Αγίου

Το «σκοπιανό» μετατρέπεται σε ένα blame game από ένα “two-person cooperative game” και αργότερα “a simple three-person poker game”.

Η ευθύνη για αυτό θα πρέπει να αναζητηθεί στην ελληνική πλευρά και να χρεωθεί στον κ. Καραμανλή, ο οποίος αγνόησε συστηματικά τις παραμέτρους που όριζαν την διαπραγμάτευση για την τελική ονομασία της ΠΓΔΜ.

Ο κ. Καραμανλής νόμιζε ότι η Game Theory είναι ένα κλειστό σύστημα, όπως στην οικονομία για παράδειγμα, αγνοώντας ότι στις διεθνείς σχέσεις το παιχνίδι παίζεται σε πολλά επίπεδα, παράλληλα και τα αποτελέσματα ή οι σχέσεις που διαμορφώνονται σε μια αναμέτρηση επηρεάζουν τη θέση των αντιπάλων παιχτών σε μια άλλη.

Υποστηρίζω ότι, ο κ. Καραμανλής καταλήγει να σύρεται σε μια άτυπη επιδιαιτησία των ΗΠΑ επί της διένεξης Αθηνών-Σκοπίων, δίχως καλά-καλά να το έχει πάρει χαμπάρι και ενώ συνεχίζει να προσποιείται ότι διαπραγματεύεται με την ηγεσία των Σκοπίων.

Το δράμα στην υπόθεση είναι ότι ο κ Καραμανλής ποτέ δεν τόλμησε να καθορίσει τους όρους της αναμέτρησης με τον πραγματικό αντίπαλο στο παιχνίδι αυτό, που δεν ήταν και δεν είναι άλλος από τις ΗΠΑ.

Σήμερα, δήθεν διαπραγματεύεται με την ΠΓΔΜ, ενώ στην ουσία παζαρεύει με τις ΗΠΑ μια «αξιοπρεπή ήττα» και επικαλείται την πατριωτική στάση του veto για εσωτερική κατανάλωση, ενώ γνωρίζει καλά ότι στην υπόθεση αυτή ο καταλογισμός ευθυνών (blame game) σε όποιον φύγει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από το παιχνίδι της ανεύρεσης «λύσης» είναι το διακύβευμα που καίει τον «αποστάτη».

Χθες, η κυβέρνηση έμεινε με το στόμα ανοιχτό από την πρωτοβουλία Νίμιτζ για ένα νέο γύρο συνομιλιών δίχως προηγουμένως να έχουν αποσαφηνιστεί τυπικά οι σχέσεις. Από ειδικός μεσολαβητής ο κ. Νίμιτζ μετατρέπεται άτυπα σε επιδιαιτητή, με την ελληνική πλευρά να κάνει το κοροΐδο, ενώ η ηγεσία των Σκοπίων δείχνει ανακουφισμένη, βγαίνοντας από το αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει εξαιτίας της άκαμπτης στάσης της.

Τους κινδύνους αυτούς τους είχαμε επισημάνει, από τούτο το blog, δίνοντας μάλιστα πληροφορίες για τις προθέσεις όλων των παραγόντων που εμπλέκονται σε αυτή την υπόθεση. Απομυθοποιήσαμε την διαπραγμάτευση για να συμβάλλουμε, όχι ασφαλώς στον δημόσιο διάλογο επί του θέματος που ξεκίνησε αργά και ως συνήθως υποκριτικά , αλλά στη συνειδητοποίηση της δραματικής πραγματικότητας.

Η χώρα δεν κυβερνάται από ανθρώπους με αυτοπεποίθηση. Δεν γνωρίζω που οφείλεται αυτή η αδυναμία. Δεν ξέρω αν ο πρωθυπουργός εκβιάζεται και αν ναι από ποιους ακριβώς. Γνωρίζω ότι η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτε - και ούτε κάνει - για να βελτιώσει τη θέση της στην τράπεζα του παιχνιδιού - στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Η εξωτερική πολιτική και η διπλωματία δεν περιορίζονται στο Υπουργείο Εξωτερικών και στις διπλωματικές υπηρεσίες και αντιπροσωπείες, αλλά διεξάγεται με όλα τα μέσα που διαθέτει μια χώρα, δημιουργώντας διαρκώς ένα διπλωματικό κεφάλαιο προς αξιοποίηση, όταν έρθει η κρίσιμη στιγμή.

Δεν κλείνεις για παράδειγμα φοβισμένα την «υπόθεση των υποκλοπών», ούτε καταψηφίζεις την σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής, αυτήν ειδικά την περίοδο.

Δεν είναι απλώς το θέμα της ανάγκης απόδοσης πολιτικών ευθυνών για την υπόθεση, ούτε μόνο τα σοβαρά ζητήματα της προάσπιση της εθνικής ασφάλειας, η αλλαγή του τρόπου διακυβέρνησης της χώρας - η λειτουργία μιας ευνομούμενης Πολιτείας, και η διασφάλιση των δημοκρατικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων των πολιτών.

Με τη στάση της κυβέρνησης χάθηκε ένα καλό «διαπραγματευτικό χαρτί».

Αν το θέμα αυτό έμενε ανοιχτό και αναδυόταν στην επικαιρότητα με το δικαστικό μέρος να προχωρά και να αποδίδει ευθύνες, ο κ. Καραμανλής αντί να εμφανίζεται αδύναμος μπροστά στις μυστικές υπηρεσίες ξένων χωρών που άλωσαν, με αποδείξεις, τα τηλεφωνικά δίκτυα της χώρας, θα μπορούσε να αντιστρέψει το παιχνίδι και να το αξιοποιήσει διπλωματικά.

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω περισσότερα!

Τα «υπάκουα παιδιά» μένουν, για ένα διάστημα, στην εξουσία τα «άτακτα παιδία», όμως, είναι αυτά που μένουν στην ιστορία.