Οι Αποσυνάγωγοι στα Blogs

Του Αγίου

Κουρασμένοι από την μάταιη αναζήτηση του ορθού, του καλού, του αγαθού και του δέοντος, ξαπόστασαν για λίγο οι πειρατές της πραγματικότητας μπροστά στο πρώτο τηλεοπτικό παράθυρο.

Σαν άνοιξε η κουρτίνα της σκηνοθετημένης τυπικότητας είδαν να ξεπροβάλει το αφηνιασμένο θηρίο, που διψασμένο για δημοσιότητα ζητούσε εκδίκηση, ουρλιάζοντας από θυμό και αγανάκτηση.
Το ανθρωπόμορφο τέρας ασθμαίνοντας, υπαινισσόταν την αυθεντία και προδήλωνε το πάθος για την αλήθεια που κατείχε αποκλειστικά αυτό.

Λόγια ασυνάρτητα, φάτσα λασπωμένη από τον πολτό που σχηματίζει η υδαρή πούδρα, έμοιαζε έτοιμο να ορμήξει έξω από το κάδρο και να τσακίσει το άδικο και τους αδίκους.

Ο διπλανός τηλεθεατής κρατούσε την ανάσα του, ένοιωθε το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι του, συμμετείχε σε αυτό το ακατάληπτο έγκλημα, που περιέγραφε ζωηρά το κεφάλι με το ιδρωμένο μέτωπο που γέμιζε το κάδρο της μικρής του οθόνης και αισθανόταν έτοιμος να αποδώσει δικαιοσύνη μαζί του.

Οι πειρατές της πραγματικότητας ταράχθηκαν από το θέαμα του διπλανού και του απέναντι.
Δεν μπορούσαν να διακρίνουν ποιος είναι ποιος! Και τότε ένα συναίσθημα μοναξιάς και αδικαιολόγητης ενοχής τους κυρίευσε. Ένοιωσαν κυριολεκτικά αποσυνάγωγοι!
Ήταν τότε που οι χειρότεροι εφιάλτες τους άρχισαν να ξεπηδούν από το υποσυνείδητο και να μετατρέπουν αυτούς, τους μέχρι εκείνη την στιγμή λογικούς, καρτερικούς, νουνεχείς και νηφάλιους πολίτες, σε αγχωμένους εκδικητές με τύψεις και ενοχές για τον βιασμό του κόσμου τους.
Αυτό ήταν για αυτούς το πραγματικό έγκλημα που διέπραττε η σκευωρούσα σχέση παρουσιαστή-τηλεθεατή.

Η τηλεοπτική δίκη ήταν φανερό ότι αποζητούσε κάτι παραπάνω από την απλή απονομή δικαιοσύνης. Επιδίωκε να προσδώσει στη σχέση ρεπορτάζ-σχολίου- τηλεφατσών- τηλεθεατών ένα χαρακτήρα συλλογικής κάθαρσης.

Ένα παραφυσικό «εμείς και αυτοί» δομούσε την υπερ-πραγματικότητα της εκδίκησης του καλού και δίκαιου απέναντι στο κακό και το άδικο.

Τότε, οι πειρατές τις πραγματικότητας κατάλαβαν ότι είναι ξένοι στο κόσμο της υπερ-πραγματικότητας. Για πρώτη φορά συνειδητοποίησαν ότι η διαφορά της στάσης τους δεν βρίσκεται στο αόριστο ήθος, αλλά στο βίωμα που γεννά μια αυτόματη, ηθική συμπεριφορά. Και τότε ένοιωσαν ακόμη περισσότερο αποσυνάγωγοι. Δεν χρειαζόταν να τους το πουν οι άλλοι ,,,το ήξεραν οι ίδιοι καλά!

Δεν ήταν πλέον ικανοί να εκτελέσουν την «παραγγελιά», ούτε όμως να χαραμίσουν ενέργεια συμμετέχοντας στη τελετή, όπου τα όργανα παίζουν για να χορέψει στο ρυθμό και το στοίχο της ο τηλεθεατής…

Η εικόνα παράγει την παραίσθηση, η σχέση, όμως, τηλεοπτικού πομπού και δέκτη είναι αυτή που διαμορφώνει την ψευδαίσθηση του κόσμου.

Ο τηλεθεατής είναι ο ένορκος σε ένα καθημερινό τηλεοπτικό δικαστήριο.
Σε ένα εικονικό ηθικοπλαστικό παιχνίδι απονομής δικαιοσύνης, που δεν μπορεί να διακριθεί από την πραγματικότητα, αν και δεν έχει καμία σχέση με αυτήν. Η προέκταση της όρασης και της ακοής δεν αρκεί για τη σύλληψη του πραγματικού. Είναι όμως επαρκής για την δημιουργία του υπέρ-πραγματικού, το οποίο ο παρουσιαστής μεταδίδει ως «ζωντανό»- αυθεντικό βίωμα.

Προβληματίζεται, συγκινείται, θυμώνει, αγανακτεί μαζί σου, τηλεθεατή! Είναι και αυτός άνθρωπος και όσο πιο ανθρώπινος εμφανίζεται τόσο πιο κοντά σου έρχεται. Δεν ξέρεις τίποτε, στην πραγματικότητα, γι’ αυτόν, όμως νοιώθεις κοντά του, είστε φιλαράκια. Κάπου-κάπου τον βρίζεις και του τα ψέλνεις στα blogs, αλλά αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.

Αυτοί που στα αλήθεια στην δίνουν είναι οι πειρατές της πραγματικότητας!

Το ξέρω, καλά. Αυτοί που αποκαλύπτουν την ανάρμοστη σχέση σου με ένα κόσμο στον οποίο συμμετέχεις νοερά και συναισθηματικά, δίχως να είναι ο δικός σου. Αυτοί οι άθλιοι, που απομυθοποιούν τις σχέσεις πάνω στις οποίες επένδυσες. Τούτοι, που ταρακουνούν την βεβαιότητα πάνω στην οποία χτίζεις την ελπίδα σου.

Ναι, δεν κάνεις λάθος, οι αποσυνάγωγοι, ταμπουρώθηκαν σε blogs και προσβάλουν τις ψευδαισθήσεις, που προκαλεί η (μαζική) τηλεκουλτούρα.

Αυτοί οι άτιμοι συνθέτουν μια νέα συλλογικότητα που δομείται σε ένα μαζικό χώρο, η οποία όμως, για πρώτη φορά μετά την Βιομηχανική Επανάσταση, δεν ταυτίζεται με την «μαζικότητα».

Οι αποσυνάγωγοι οχυρώθηκαν στο δικό τους (προσωπικό) δωμάτιο που βρίσκεται σε ένα τεράστιο-παγκόσμιο οικοδόμημα και επικοινωνούν μαζικά, δίχως να αποτελούν μάζα.
Βέβαια, δεν τα καταφέρνουν να λυτρώνονται τόσο καλά όσο εσύ, τηλεθεατή, αλλά έχουν και αυτοί τα καλά τους: Δεν παλεύουν με το εικονικό τέρας που κάθε φορά τους εμφανίζει μπροστά τους κάποιος άλλος, αλλά με το πραγματικό θηρίο που απειλεί την καθημερινότητα τους.