Τρικυμία εν … καραμανλική πολιτική

Του Αγίου

Έχοντας ταλαιπωρήσει πολλά χρόνια τον εαυτό μου με τις λεγόμενες ευρωπαϊκές υποθέσεις, παρακολουθώ με πολύ προσοχή τις τοποθετήσεις επ’ αυτών της πολιτικής μας ηγεσίας και ιδιαίτερα του πρωθυπουργού.

Έτσι έπραξα και αυτή τη φορά επιχειρώντας να αντιληφθώ το «όλον» της σύλληψης του οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τον κ. Καραμανλή και την mental picture που έχει δομήσει σχετικά με τον ρόλο της Ελλάδας σε αυτό το «ολοκληρωμένο» ευρωπαϊκό σύστημα.

Είναι πρόδηλο ότι δίχως αυτά τα δύο πράγματα στο μυαλό δεν μπορείς να χαράξεις πολιτική. Εννοώ καμία απολύτως πολιτική!

Ο πρωθυπουργός απαντώντας για τον ρόλο της ΔΕΗ, του ΟΤΕ και άλλων κρίσιμων, εξ αιτίας του γενικότερου χαρακτήρα τους, επιχειρήσεων που ελέγχονται από το Δημόσιο, στην ανάπτυξη της χώρας, έδειξε να μην αντιλαμβάνεται ποιος είναι ο βασικός στόχος της Ευρωπαϊκής οικονομίας σήμερα.

Ήδη από το 1990, η Ένωση έχει υιοθετήσει (η αναφορά αυτή γίνεται δίχως αξιολόγηση) ένα ολοκληρωμένο μοντέλο ανάπτυξης, το οποίο αποσκοπεί στην μεσοπρόθεσμη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ΕΕ, στο σύνολό της, σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ιαπωνία και τις αναδυόμενες αγορές στην Ασία.

Το μοντέλο αυτό βασίζεται στην επένδυση στους τομείς της «υψηλής τεχνολογίας», του σύγχρονου management και ΙΤ – management, νέων μορφών marketing με πλήρη αξιοποίηση του διαδικτύου, στην υψηλή εξειδίκευση της εργασίας και στη χρησιμοποίηση όσο το δυνατόν φιλικότερης προς το περιβάλλον ενέργειας.

Επαναλαμβάνω ότι σκοπός μας δεν είναι να θεωρήσουμε φιλοσοφικά ή ιδεολογικά το μοντέλο αυτό: να πούμε δηλαδή, αν είναι κακό ή καλό.

Αυτό που αξίζει να επισημανθεί είναι ότι στην Ευρώπη γεννιέται μία αμφιμονοσήμαντη σχέση «υψηλής-τεχνικής» και «κουλτούρας», έτσι ώστε να δομηθεί ένα κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον ικανό να συμβάλει στον εμπλουτισμό και την μεταβίβαση στις επόμενες γενιές ενός νέου μηχανισμού παραγωγής ενεργειακού πλεονάσματος, το οποίο μακροχρόνια θα επηρεάσει το κοινωνικό μοντέλο σε τέτοιο βαθμό, που η εργασία δεν θα είναι απαραίτητη για την επιβίωση, αλλά παράγοντας δημιουργίας και αυτονόμησης της ύπαρξης με τρομερά μεγάλη, μάλιστα, υπεραξία .

Στο πλαίσιο αυτό, το κυρίαρχο μοντέλο της ευρωπαϊκής ανάπτυξης προϋποθέτει τη δημιουργία αυξημένης υπεραξίας μέσω της τεχνολογίας αιχμής, των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, της καινοτομίας, της σύνδεσης της παιδείας με την τεχνολογική κουλτούρα και όχι τη χρησιμοποίηση «βρώμικης» ενέργειας με υδρογονάνθρακες και χαμηλής ποιότητας (φτηνής) εργασίας.

Άρα, όταν ο κ. Καραμανλής θεωρεί απαραίτητη για την ανάπτυξη της χώρας, την αυξημένη χρήση λιγνίτη στις παραγωγικές μονάδες της ΔΕΗ, προφανώς έχει στο μυαλό του κάποιο άλλο μοντέλο ανάπτυξης. Αυτό που εγκαταλείπεται πλέον ακόμα και από τις χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης που εισήλθαν μαζικά στην Ένωση το 2004.

Μετά από αυτό πόσο ειρωνική ακούγεται άραγε η δήλωση του κ. Καραμανλή:

«Ο κύριος παράγοντας της οικονομικής ανάπτυξης στο μέλλον θα είναι η γνώση και η καινοτομία και γι' αυτό οφείλουμε να εντείνουμε τις προσπάθειες μας, από κοινού με τον ιδιωτικό τομέα, για να επενδύσουμε στην έρευνα και στην εκπαίδευση», τη στιγμή μάλιστα που με το πρόσφατο νομοθετικό πλαίσιο που διαμόρφωσε η κυβέρνηση και την καινοτομία διατηρεί καθηλωμένη και την εκπαίδευση απαξιώνει, μη συνδέοντάς την οργανικά με την παραγωγή!

Αυτή η διαρκής αντίφαση λόγων και πολιτικών δεν φανερώνει … τρικυμία; Δυστυχώς, η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια αποκλίνει σταθερά από τους κεντρικούς αναπτυξιακούς στόχους της ΕΕ.

Η αιτία πρέπει να αναζητηθεί, όχι γενικά στην έλλειψη μεταρρυθμίσεων, όπως τις ορίζει και τις επικαλείται ο κ. Καραμανλής, αλλά στην ανικανότητα και σκοπιμότητα που υπαγορεύεται από τη διαπλοκή και το πελατειακό κράτος, να υπάρξει ένα δομημένο επιχειρησιακό μοντέλο ανάπτυξης, σεβαστό από όλους.

Το μοντέλο αυτό δεν αντικαθίσταται από σκόρπιες νομοθετικές πρωτοβουλίες και κανονιστικές πράξεις. Φτάσαμε να εκσυγχρονίζουμε «στα χαρτιά» τη διοίκηση, το κράτος και τις οικονομικές σχέσεις, για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και για να καταβάλουμε λιγότερες ποινές, τη στιγμή που στην ουσία αποσυγχρονίζουμε τη συνολική κοινωνικο-οικονομική δομή. Οι μεταρρυθμίσεις, που έχει στο μυαλό του ο κ. Καραμανλής – και φοβάμαι όχι μόνον αυτός – δεν προσφέρουν στον αντιεντροπικό μετασχηματισμό, αλλά οδηγούν, μάλλον, σε μια νέα αταξία που δυναμιτίζει τελικά την κοινωνική συνοχή.