Βαλκανικό πρελούντιο για ευφυείς

Του Αγίου

Είναι ιστορικά διαπιστωμένο ότι, μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο και ιδιαίτερα μετά την πτώση του τοίχους του Βερολίνου και την «επανένωση της Ευρώπης», όλες οι πρωτοβουλίες που αναπτύχθηκαν, σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής, από μεμονωμένες δυτικοευρωπαϊκές χώρες ή αργότερα από το διευθυντήριο των Βρυξελλών κατέληξαν υπέρ των ΗΠΑ.

Μοιάζει σαν η Ευρώπη να έχει παραδοθεί πολιτικά και διπλωματικά στον σύμμαχό της στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και κάθε απόπειρα χάραξης κοινής εξωτερικής πολιτικής από τις χώρες της ΕΕ να καταλήγει μάλλον να διχάζει την Ένωση, παρά να συσφίγγει σχέσεις και να εναρμονίζει ενδο-ευρωπαϊκά συμφέροντα .

Στην υπόθεση των Βαλκανίων η «ευρωπαϊκή» εξωτερική πολιτική αυτοκτόνησε πριν καλά-καλά αρθρώσει τα πρώτα της λογάκια.

Η βεβιασμένη, καιροσκοπική και τυχοδιωκτική απόφαση Γερμανών- Βρετανών – Γάλλων-Ιταλών με την επικουρία των μικρών και άμυαλων της Ευρώπης – μαζί και η Ελλάδα – να διαλύσουν την Γιουγκοσλαβία , δίχως να αφήσουν τον χρόνο και την θεσμική συγκρότηση της ΕΕ να δουλέψουν για αυτούς, κατέληξε να στρώσει το χαλί της αμερικανικής επικυριαρχίας στα Βαλκάνια.

Όταν κάποια στιγμή, μετά τις πρώτες συγκρούσεις στο γιουγκοσλαβικό έδαφος και την αναγνώριση της Σλοβενίας και Κροατίας από τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνάντησα τον αρχιτέκτονα της διάλυσης του κρατικού μορφώματος του Τίτο, Χανς Ντίτριχ Γκένσερ, είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα συνομιλία μαζί του, στην οποία αυτήκοος μάρτυς υπήρξε ο Αντώνης Σαμαράς. Ρώτησα, λοιπόν, τότε τον Γερμανό Υπουργό Εξωτερικών: « Υπουργέ, πιστεύετε ότι η Ευρώπη θα μπορέσει τελικά να ελέγξει την κατάσταση στην Βαλκανική, δίχως να προκληθούν αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα οδηγήσουν στην κατάρρευση της Ένωσης υπό την πίεση Αμερικανών και Ρώσων;»

Ο Γκένσερ πήρε «ύφος -Μητσοτάκη» και είπε: «Νέε μου, τα Βαλκάνια είναι δωμάτιο στο κοινό Ευρωπαικό μας Σπίτι. Δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψουμε σε κανένα να κάνει κουμάντο στο σπίτι μας!»

Έτσι μου είπε…αλλά ατύχησε και μαζί με αυτόν όλοι όσοι πίστεψαν αφελώς ότι η Ένωση της Ευρώπης θα μπορούσε να δομηθεί και με την συνδρομή μίας ελεγχόμενης πολεμικής αναμέτρησης με τον γιουγκοσλαβικό στρατό και το καθεστώς του Μιλόσεβιτς.

Αυτό που κατάφεραν προς δόξαν της αμετροέπειας και της πολιτικής ηλιθιότητας που τους διέκρινε, είναι να προκαλέσουν με την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας ένα κενό ισχύος, μια τεράστια τρύπα ασφαλείας, που λέμε στη διπλωματία, που έσπευσαν να καλύψουν αυτοί που ήταν οι μόνοι ικανοί για να το κάνουν, οι Αμερικανοί, καθώς οι Ρώσοι εκείνη την περίοδο είχαν άλλες προτεραιότητες και άλλα μέτωπα να καλύψουν.

Έκτοτε, οι ΗΠΑ επέβαλαν τον νόμο του Τέξας στην περιοχή, βομβαρδίζοντας δύο φορές τις σερβικές δυνάμεις, ώστε να εμφανίζονται ως οι εγγυητές της ασφάλειας των μουσουλμάνων στα Βαλκάνια, την ώρα που κατασπάραζαν άλλους μουσουλμάνους στις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής.

Από την πολιτική αυτή προέκυψαν δύο δυτικά προτεκτοράτα, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και του Κοσόβου με απόλυτη εξάρτηση από τη Δύση, φυσικά.

Πέτυχαν δε και το ανεπανάληπτο κατόρθωμα να ολοκληρώσουν την δουλειά που άφησε μισή ο Μιλόσεβιτς: να επισφραγίσουν και να συμβάλλουν στην ολοκλήρωση της εθνοκάθαρσης. Έτσι, σήμερα στα ομόσπονδα τμήματα της Βοσνίας οι εθνότητες ζουν χωριστά η μία από την άλλη, ενώ το Κόσοβο τείνει να γίνει το συμπαγέστερο εθνοτικά τμήμα της Ευρώπης, μετά τον εξοβελισμό των Σέρβων.

Εκεί φτάσαμε, η Δυτική Πολιτική κουλτούρα που ομνύει στην δημοκρατία και στην πολυπολιτισμικότητα και για την υπεράσπιση (επιβολή το ορθότερο) της συστήνει εκστρατείες στην Αφρική και την Ασία …σε λίγο και στο διάστημα, να θεωρεί τα Βαλκάνια κάτι το εξαιρετικό, σαν την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Να, κάτι σαν το ευρωπαϊκό Γκουαντανάμο που εδρεύει στο Κόσοβο, όπου εκεί το λένε αμερικανικό στρατόπεδο Μπουστίλ, με φυλακές στις οποίες δεν ισχύει η αμερικανική δικαιοσύνη!

Και μέσα σε αυτό το ανασφαλές πλαίσιο όπου οι αλβανικές σημαίες κυματίζουν δίπλα-δίπλα με την αστερόεσσα, η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να πιέσει την ΠΓΔΜ (δηλαδή τους Αμερικανούς), ως προς την τελική της ονομασία για να λάβει ικανοποιητική απάντηση στις δικαιολογημένες ανησυχίες της.

Τρελά πράγματα δηλαδή, σε σημείο να αναρωτιέται ο καχύποπτος αν μόνοι οι Καραμανλής-Μπακογιάννη το σκέφτηκαν ή κάποιος φίλος και σύμμαχος τους βοήθησε.

- Δεν είδαν τη Κυβέρνηση των ΗΠΑ να παρεμβαίνει δραστικά ώστε να καθησυχάσει τους Σλαβομακεδόνες που βλέπουν την επαρχία του Τέτοβο, με αλβανικό αποκλειστικά πληθυσμό, να ακολουθεί το παράδειγμα του Κοσόβου στο εγγύς μέλλον, και να τους παράσχει όλες τις εγγυήσεις ότι δεν θα επιτρέψει να διαλυθεί το κράτος τους;

- Δεν πληροφορήθηκαν τα σχέδια των Αμερικανών, να εντάξουν άμεσα την ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και στους θεσμούς της ΕΕ με πολιτικά κριτήρια, ώστε η όμορος χώρα να μεταβληθεί σύντομα σε Ομοσπονδία, με ασφάλεια και δίχως αιματοχυσία;

Αυτή είναι η συνταγή για να «σφίξει η ζύμη» στη γείτονα και αυτή είναι η αιτία που επιμένουν οι Αμερικανοί σε ένα νέο όνομα για τη χώρα που θα «ακούγεται» σαν ομοσπονδία και θα βασίζεται στο «Μακεδονία».

Την αλλαγή στο όνομα δεν την επιδιώκει αποκλειστικά η Ελλάδα, την θέλουν και οι ΗΠΑ – μη σας φαίνεται παράδοξο – μόνο που οι κατευθύνσεις και οι προθέσεις διαφέρουν. Και σε αυτές τις περιπτώσεις η συνάντηση των επιθυμιών δεν γίνεται στο μέσον κάποιας γέφυρας που ονειροφαντάζεται ο κ. Καραμανλής, αλλά στην άκρη του τούνελ.