ΣΥΝ-έλθετε!

Του Αγίου

Με αφορμή τις δηλώσεις της υπουργού Εξωτερικών Ντ. Μπακογιάννη και του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ Γιαπ ντε Χοπ Σέφερ, το Γραφείο Τύπου του ΣΥΝ τόνισε, όπως είπε, το αυτονόητο:

«Το ΝΑΤΟ αποτελεί κατάλοιπο του Ψυχρού Πολέμου και θα έπρεπε να είχε καταργηθεί. Επομένως, είμαστε κατά της διεύρυνσής του στα Βαλκάνια. Επίσης, αποτελεί απειλή για την ειρήνη στον πλανήτη και σε καμιά περίπτωση δεν εξυπηρετεί την προοπτική συνύπαρξης, συνεργασίας και αλληλεγγύης μεταξύ των λαών της Βαλκανικής.

Αντιθέτως, ενισχύει τον εθνικιστικό φανατισμό. Ως εκ τούτου, η στάση της κυβέρνησης είναι απαράδεκτη και κόντρα στην κοινή λογική. Αντιμετωπίζει τον βασικό κίνδυνο αποσταθεροποίησης της περιοχής ως εγγυητή της ειρήνης, δίνοντας νέα διάσταση στη λαϊκή φράση «βάλαμε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα».

Η δεδηλωμένη πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ να αποτελέσουν τον πυρήνα σύνθεσης ενός προοδευτικού ρεύματος, που θα διεκδικήσει την εξουσία στην Ελλάδα, θα έπρεπε να κάνει τη νέα ηγεσία του κόμματος λίγο πιο σοβαρή.

Η πρωτόγνωρη, την τελευταία 25ετία, άνοδος των εκτιμώμενων εκλογικών ποσοστών και η αναμφισβήτητη κοινωνική διείσδυση του ΣΥΝ θα έπρεπε, σε συνάρτηση με την κυβερνητική πορεία του, να καταστήσουν την ηγεσία και την εκπροσώπηση του περισσότερο υπεύθυνες και κυρίως ουσιαστικότερες.

Αυτό είναι το διακύβευμα της συγκυρίας, «να εμποδίσει η Ελλάδα την διεύρυνση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, καθώς αυτό αποτελεί παράγοντα αποσταθεροποίησης και όχι εγγυητή της ειρήνης στην περιοχή»;

Αυτό, αγαπητοί μου, είναι αλήθεια, είναι βάσιμη πεποίθηση πάνω στην οποία δομούμε την πολική θέση μας, η οποία όμως θα έπρεπε να λαμβάνει υπόψιν και τις άλλες παραμέτρους που καθορίζουν πολιτικά και διπλωματικά τη συγκυρία για τη χώρα. Σε διαφορετική περίπτωση η πολιτική ρητορεία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως καιροσκοπισμός, υποκρισία ή ασύγγνωστη ανεδαφικότητα και επιπολαιότητα.

Τη στιγμή που επιχειρείς να πιέσεις τον Ευρω-ατλαντικό παράγοντα και τους θεσμούς του να σεβαστούν τις σοβαρές αιτιάσεις της χώρας μας για την τελική ονομασία της ΠΓΔΜ – που δεν μπορεί να είναι σκέτο «Μακεδονία», άσχετα με τον αυτοπροσδιορισμό των κατοίκων της γείτονος που έχουν κάθε δικαίωμα να αποκαλούνται Μακεδόνες ή όπως αλλιώς επιθυμούν – δεν μπορείς ταυτόχρονα να καταγγέλλεις την διεύρυνση του στην περιοχή και να αμφισβητείς με άλλα λόγια την πραγματικότητα την οποία επιχειρείς να διαχειριστείς προς όφελος σου.

Θυμίζω και εγώ το αυτονόητο, ότι τα κράτη δεν διαλύθηκαν ακόμη και για το ζήτημα της ειρήνης δεν μπορεί να αγνοούνται διακρατικές, διεθνείς και υπερεθνικές σχέσεις.

Οι όροι της ειρήνης και οι προϋποθέσεις διαχείρισης του ειρηνικού ή συγκρουσιακού περιβάλλοντος, προς όφελος σου, διαμορφώνονται στο υπάρχον πλαίσιο κυριαρχίας, και όχι υπερβατικά.

Αυτό, προφανώς, είχε υπόψη του και ο ΣΥΡΙΖΑ όταν πρότεινε, ορθά, να λυθεί η διένεξη Ελλάδας-ΠΓΔΜ με κατανόηση από την πλευρά της ηγεσίας της γειτονικής μας χώρας ότι το «Μακεδονία» στην ονομασία του κράτους τους θα πρέπει να χαρακτηρίζει γεωγραφικά και όχι εθνικά την οντότητα του, καθώς σε άλλη περίπτωση δεν μπορεί να αποφευχθούν τριβές, παρεξηγήσεις και διενέξεις με γειτονικά κράτη που έχουν στην «κυριότητα» τους τμήματα της περιοχής (Μακεδονία).

Τι να κάνουμε δεν ζούμε στο τέλος του ’70 να φωνάζουμε «έξω από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ»! Μέσα είμαστε και στα δύο και πολύ βαθειά, μάλιστα.

Η ανέξοδη και λαϊκίστικη ή υπερβατική προσέγγιση της πραγματικότητας δεν βοηθάει εκείνη την αριστερά που θέλει να προσφέρει προοπτική διεξόδου στην ελληνική κοινωνία που μαστίζεται από κρίση στο επίπεδο του κυβερνητικού, κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου της ανάπτυξης της.

Εμείς, από τούτο το blog, επανειλημμένως, επισημάναμε ότι η Ελλάδα διαπραγματεύεται με τους Αμερικανούς και την ευρωπαϊκή τρόικα για το «σκοπιανό». Το κάναμε με γνώση και ευθύνη. Δεν μπορεί ο ΣΥΝ να αγνοεί αυτή τη στιγμή τούτη την πραγματικότητα.

Τα εργαλεία άσκησης εξωτερικής πολιτικής δεν αντικαταστάθηκαν ακόμη από κάποια άλλα.

Η αριστερά, στο βαθμό που έχει κυβερνητική πρόταση, θα πρόσφερε πολλά αν προσδιόριζε με σαφήνεια τον τρόπο χρήσης αυτών των πολιτικών και διπλωματικών «εργαλείων» που διαθέτει η χώρα στην παρούσα διένεξη, αντί να στρέφει την κουβέντα στις γενικές αρχές και ιδεολογικές προσεγγίσεις για την ύπαρξη ειρήνης στο κόσμο.

Και εμείς τα ίδια λέμε, αλλά εδώ δεν πρόκειται για ζήτημα «ειρήνης», αλλά για ζήτημα κυριαρχίας. Η διαχείριση της κρατικής κυριαρχίας οδηγεί σε σύγκρουση συμφερόντων και η σύγκρουση αυτή μπορεί να λάβει τη μορφή της «λανθάνουσας ειρήνης» ή του «λανθάνοντα πολέμου» ή ακόμη και της στρατιωτικής εμπλοκής. Τα υπόλοιπα ανάγονται στο επίπεδο της φιλοσοφίας. Όταν μιλά κανείς για «Κυβέρνηση» δεν μπορεί να την εννοεί έξω από το πλαίσιο της κρατικής κυριαρχίας και των σχέσεων της με τα άλλα κράτη και τους διεθνείς ή υπερεθνικούς θεσμούς εντός των οποίων λειτουργεί.

Αυτά τα ολίγα, καθώς για να έλθει η αριστερά στη εξουσία – γεγονός που θα πρόσφερε πολλά στην κοινωνία – πρέπει πρώτα να συν-έλθει!