Του Αγίου
Όταν, κάποια στιγμή, ο Αλέκος Αλαβάνος διαπίστωσε ότι είναι μάταιο να αναμένει κανείς από το ΠΑΣΟΚ να αντιμετωπίσει σοβαρά το ενδεχόμενο προγραμματικής σύμπραξης με την αριστερά για τον σχηματισμό Κυβέρνησης, ομολογώ ότι θεώρησα την εκτίμηση του βεβιασμένη και αντιπαραγωγική.
Μετά τα συμπεράσματα και τις αποφάσεις του 8ου Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ και κυρίως, ύστερα από τις τοποθετήσεις των κορυφαίων στελεχών του κόμματος, δεν διατηρώ πλέον καμία αμφιβολία:
Δυστυχώς, ο Αλαβάνος έχει δίκιο.
Το ΠΑΣΟΚ εγκλωβισμένο σε έναν αυτάρεσκο κυβερνητισμό και έναν αντιαισθητικό και παρωχημένο ψευδο-ηγεμονισμό, αδυνατεί να αντιληφθεί όχι μόνον τις πραγματικές πολιτικές ανάγκες που γεννά ο βίαιος κοινωνικός μετασχηματισμός, που πραγματοποιείται αυτή την περίοδο, με νεοφιλελεύθερους όρους, αλλά ούτε καν το δικό του (κομματικό) συμφέρον, να αλλάξει το πλαίσιο αναφοράς της πολιτικής του ταυτότητας, μέσα από έναν ευρύτερο Αριστερό Συνασπισμό.
Ο Αλαβάνος επέδειξε παρρησία, ομολογώντας ότι «η κοινωνία μας θέτει προκλήσεις και διλήμματα, που εμείς δεν τα περιμέναμε ή τα περιμέναμε πολύ αργότερα».
Αυτές οι προκλήσεις, ασφαλώς, δεν τίθενται αποκλειστικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά – κρίμα και πάλι- μόνο εκεί φαίνεται να απασχολούνται σοβαρά με το ζήτημα.
Οι άλλοι (ΠΑΣΟΚ) απλώς βολεύονται στον γνωστό ρόλο τους, περιμένοντας ο Καραμανλής να πέσει από μόνος του, για να αναλάβουν οι ίδιοι αυτοδικαίως και αυτοδυνάμως την εξουσία.
Χθες, έδειξαν να συμφωνούν, μάλιστα, στο ότι μόνον μέσω της άσκησης της εξουσίας μπορείς να προσφέρεις πολιτικά στην κοινωνία, να μεταρρυθμίζεις και να μεταρρυθμίζεσαι, ως πολιτικός φορέας. Τα υπόλοιπα περί κοινωνικών συμμαχιών και τα ρέστα δεν αντέχουν στην βάσανο της σοβαρής κριτικής: είναι φληναφήματα της κακιάς ώρας και λέγονται, ίσως, εκ του πονηρού.
Τα κόμματα έχουν ευθύνη για την πολιτική και τις πολιτικές σχέσεις που διαμορφώνονται σε κάποια κοινωνία, όχι για κάθε κοινωνική δράση ή αυτόνομη αντίδραση και πρωτοβουλία ομάδων πολιτών που εκδηλώνεται στο πλαίσιο αυτής της κοινωνίας. Αυτό ας μην το ξεχνάμε, καθώς, πολύ έχει υποφέρει η ελληνική κοινωνία από το κομματικό «καπέλωμα»!
Έτσι, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να χάνει την μεγάλη ευκαιρία που του δόθηκε από την συγκυρία – έστω και αρνητική για αυτό – να αναδειχθεί σε δυναμικό πόλο μίας νέας σχέσης με το εκλογικό σώμα, με ανατρεπτικά και προοδευτικά κριτήρια.
Φάνηκε να αγωνίζεται να διατηρήσει τη θέση του στο πολιτικό σύστημα και να συνεχίσει να κινείται στο διακυβερνητικό δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Απεμπόλησε την πιθανότητα να μετατραπεί σε φορέα μετασχηματισμού και ανατροπής των παγιωμένων σχέσεων μεταξύ των συνιστωσών του πολιτικού συστήματος και συνακόλουθα των σχέσεων του συστήματος αυτού, στο σύνολο του, με την οικονομία, την κοινωνία και την καλλιέργεια του πολιτικού πολιτισμού.
Μόνον που κατ’ αυτόν τον τρόπο το ΠΑΣΟΚ, μη μπορώντας να ακολουθήσει στην πραγματικότητα – όχι συνθηματικά - την κοινωνική δυναμική που αναπτύσσεται, για ανατροπή του υφιστάμενου καθεστώτος, περιορίζεται στο ρόλο της συντήρησης, για την πολιτική έκφραση της οποίας θα δίνει μάχη με την ΝΔ.
Στο 8ο Συνέδριο του, το ΠΑΣΟΚ πέτυχε ομολογουμένως κάτι καινούργιο: μέσω της αριστερής παρηγορητικής ρητορείας, ήρθε ακόμη πιο κοντά στην ΝΔ.
Η εμφανής ανάγκη αυτοσυντήρησης, κομματικών μηχανισμών και στελεχών, οδηγεί στον αναπόδραστο αυτο-εγκλωβισμό αυτού του κόμματος στα δίκτυα του πελατειακού συστήματος και στην υπηρεσία του αντιδραστικού μικροαστισμού.
Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να ξεφύγει, έτσι, ούτε από την διαπλοκή, καθώς τα προβεβλημένα στελέχη του – δεν είναι και λίγα – και όχι μόνον, αποτελούν οργανικό στοιχείο της. Αυτό που φαίνονται ικανοί, κάποιοι από αυτούς, να διεκδικήσουν είναι η εμπέδωση του διπολισμού και στο πλαίσιο της διαπλοκής. Τίποτε περισσότερο.
Αποφεύγω, μέχρι τώρα, να εστιάσω στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, για να επισημάνω την ενδεχόμενη ευθύνη της σε αυτήν την πολιτικά συντηρητική τροχιά που χάραξε και επίσημα το κόμμα, καθώς αντιλαμβάνομαι ότι το «πρόβλημα» είναι ευρύτερο και την ξεπερνά. Ο Γιώργος δεν είχε τελικά άλλη επιλογή: ή θα ισορροπούσε μέσα στην αντίφαση πολιτικών πρωτοβουλιών και ρητορείας ή θα διέλυε το κόμμα. Επέλεξε το πρώτο και ανέλαβε την ευθύνη για τα περαιτέρω.
Αν η ΝΔ δεν δώσει χρόνο στο ΠΑΣΟΚ να εκμεταλλευτεί την φθορά της και οδηγήσει τα πράγματα σε εκλογές μέσα στην άνοιξη, το σχέδιο του Γιώργου, για επανατοποθέτηση του κόμματος του στο πολιτικό σκηνικό, δεν θα έχει καμία απολύτως τύχη.
Αν δεν συμβεί κάτι το εξαιρετικό η ΝΔ θα κερδίσει τις εκλογές με σημαντικά μειωμένο ποσοστό, δίχως να μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση και τότε το χαλί που στρώθηκε από τους επιφανείς του Συνεδρίου θα οδηγήσει στο Μαξίμου αντάμα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Μόνο που τότε θα έχει επέλθει μια σοβαρή μετατόπιση στο πολιτικό σύστημα, ικανή να τοποθετήσει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στο ίδιο πολιτικό φάσμα: αυτό της Κεντροδεξιάς, αφήνοντας ελεύθερο τον χώρο της αριστερής προσέγγισης και κυβερνητικής πρότασης σε άλλες δυνάμεις με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα μεγάλος Γερμανός τροβαδούρος ο Wolf Biermann, μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι, αν « έτσι πρέπει να είναι, έτσι θα γίνει»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου