Στου κουφού την πόρτα…

Του Αγίου

Ένας οιονεί «διάλογος κουφών», δίχως κοινό κώδικα συνεννόησης, επιχειρήθηκε μεταξύ Γ. Παπανδρέου και Α. Τσίπρα στο γυμναστήριο του Τάε κβον ντο, όπου διεξάγεται το 8ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.

Σαν να μην κατάλαβαν τίποτε από τις προσβλέψεις της κοινωνίας και τις επιθυμίες του εκλογικού σώματος, οι δύο ηγέτες που καλύπτουν κομματικά το φάσμα της κεντροαριστεράς, είπαν τα δικά τους, το ευχαριστήθηκαν και… τέλεψαν.

Ο κ. Παπανδρέου τόνισε, ότι το ΠΑΣΟΚ ζητεί και διεκδικεί αυτοδύναμη κυβέρνηση και πλειοψηφία στον ελληνικό λαό, διότι «μόνο έτσι μπορεί ο Έλληνας να έχει ελπίδα και να σταματήσει ο κατήφορος της χώρας».

Στη συνέχεια, μάλιστα, έγινε πιο σαφής, διακηρύσσοντας ότι, στόχος του ΠΑΣΟΚ είναι η κατάκτηση της αυτοδυναμίας, διότι «τις λύσεις δεν τις δίνουν οι συνασπισμοί κομμάτων και οι μεγάλοι σχηματισμοί, αλλά μια ισχυρή κυβέρνηση», η οποία ωστόσο, όπως είπε ο Γιώργος, μπορεί να αναζητήσει δρόμους συνεργασίας με άλλα κόμματα και κυρίως με τον Συνασπισμό.

Ο Γ. Παπανδρέου πρότεινε, ως πρώτο βήμα, τη συνεργασία μεταξύ των κοινοβουλευτικών ομάδων των δύο κομμάτων, οι οποίες να έχουν σταθερή επαφή και διαβούλευση και να προβαίνουν σε κοινές ενέργειες, ενώ στην πορεία μπορεί να υπάρξουν μεγαλύτερες συγκλίσεις καθώς και διαμόρφωση ακόμη και κοινού προγράμματος διακυβέρνησης. Το τελευταίο, προφανώς, του «ξέφυγε», καθώς αντιφάσκει με όλα τα προηγούμενα που είπε και κατέθεσε ως όραμα για το «νέο-ΠΑΣΟΚ» και την κυβερνητική του διάθεση.

Κατά τα άλλα, ο Γιώργος διάβασε την γνωστή «έκθεση ιδεών» περί «αξιών και αλλαγών», η οποία πρωτογράφτηκε πριν από τέσσερα χρόνια και έκτοτε επαναλανσάρεται σε κάθε κομματικό φόρουμ και κάθε ευκαιρία και αναδιατύπωσε, σε σοσιαλδημοκρατική μορφή, το «σεμνά και ταπεινά» στη διακυβέρνηση, το οποίο μοιάζει να εγκαταλείπει ως ιδεολόγημα, τώρα πια, ο κ. Καραμανλής.
Τι να κάνουμε, δεν πρέπει τέτοια ωραία διακυβερνητική ιδέα να μείνει ορφανή!

Από την άλλη, ο Αλέξης Τσίπρας κάλεσε το ΠΑΣΟΚ να «επιλέξει στρατόπεδο», ζητώντας να απαντήσει στο ερώτημα εάν τάσσεται υπέρ «μίας κυβέρνησης, η οποία θα διαχειριστεί την κρίση του πολιτικού συστήματος» ή εάν προτάσσει «την ανατροπή του σημερινού πλαισίου εξουσίας».

Ο πρόεδρος του ΣΥΝ, εστίασε «στην κοινή δράση της αντιπολίτευσης, για όλα τα μεγάλα και ανοιχτά κοινωνικά μέτωπα» και επανέλαβε την ανάγκη – όπως είπε - να «ανατραπεί ο συσχετισμός δυνάμεων μέσα στην κοινωνία, ώστε να αποτυπωθεί πολιτικά» συμπληρώνοντας, πως στόχος αποτελεί «η υπεράσπιση της κοινωνικής συνοχής» και ξεκαθαρίζοντας πως μία απλή εναλλαγή της κυβέρνησης, «δεν μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα».

Ωραία πράγματα, δηλαδή, αλλά διατυπωμένα σε μια ξύλινη διάλεκτο που «πνίγει» την ουσία.

Για την ταμπακέρα, επιδίωξης συμμαχικής κυβέρνησης αριστεράς-σοσιαλδημοκρατίας, στο πλαίσιο των υφιστάμενων κομματικών συμπήξεων, δεν έγινε κουβέντα. Και πώς να γίνει, δηλαδή, την στιγμή που και οι δύο αρχηγοί μοιάζει να ενδιαφέρονται περισσότερο για το ηγετικό τους προφίλ, παρά για την υπέρβαση της πολιτικής κουλτούρας της Μεταπολίτευσης!

Έτσι, παρακολουθήσαμε ένα χαλαρό κουβεντολόι, από του βήματος του Συνεδρίου, δίχως οι δύο ηγεσίες να δείχνουν ότι συναισθάνονται την κοινωνική πίεση για συγκροτημένη « πρόταση εξουσίας» από την κεντρο-αριστερά, ως μόνη ελπίδα για την - εδώ και καιρό - αναγκαία πολιτική ανασυγκρότηση.

Θα μου πεις, ίσως, ότι ο Αλέξης δικαιολογείται, ενώ ο Γιώργος όχι. Μόνο που το ζήτημα, για μένα, δεν είναι να (τους) κρίνω προσωπικά, αλλά αποκλειστικά με γνώμονα την δυνατότητα άρθρωσης σύγχρονου-αριστερού λόγου για την υπέρβαση της κυβερνητικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης.

Σημασία δεν έχει να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε με επιμέρους σημεία της πολιτικής ρητορείας του ενός ή του άλλου, αλλά να εξετάσουμε το γενικότερο πνεύμα που διατρέχει την πολιτική προσέγγιση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ και κυρίως αν αυτό (παρ)ακολουθεί το κοινωνικό ρεύμα και αυτό που λένε οι αγγλοσάξονες “social mood”.

Όχι, και οι δύο, χθες, υπήρξαν «λίγοι», για τις περιστάσεις. Το περίφημο κοινωνικό μήνυμα, που τους αποστέλλεται, με ποικίλους τρόπους, δεν μπορούν να το μετουσιώσουν σε πολιτική ιδέα, δράση και κοινή πολιτική στάση.

Τελικά, στου «κουφού την πόρτα» δεν αξίζει να χτυπάς. Αφού δεν ακούει πώς να …ανοίξει για να το κουβεντιάσουμε, επί της ουσίας!