Quo Vadis Domine

Του Αγίου

Που πηγαίνεις, Κύριε Καραμανλή; Αυτό είναι το θεμελιώδες ερώτημα που θα μπορούσε να υποβάλει στον πρωθυπουργό μας ένας «κανονικός» πολίτης. (το κανονικός αντιδιαστέλλεται με το «ευνουχισμένος» και το «εν τηλεοπτική αφασία διατελών» πολίτης)

Κανείς δεν γνωρίζει αν πέραν από το εγχειρίδιο «πολιτικής επιβίωσης», ο πρωθυπουργός μας διαθέτει οποιονδήποτε άλλο μπούσουλα για την άσκηση μακρόπνοης πολιτικής.

Ο κατά δήλωση του, τολμηρός ηγέτης, που δεν διστάζει να αναλαμβάνει ρίσκα για να δίνει λύσεις (!) σε προβλήματα, μοιάζει απολύτως εγκλωβισμένος, δίχως ίχνος στρατηγικού σχεδιασμού που θα ενέπνεε έστω και τους πιο κοντινούς του συνεργάτες.

Τόσα χρόνια, για παράδειγμα, η παρουσία του στις εργασίες του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου γίνεται αποκλειστικά αντιληπτή στο ...περιθώριο.

Ποτέ η Ελλάδα, επί των ημερών του, δεν άρθρωσε μια διακριτή πρόταση στις Συνόδους Κορυφής, ποτέ δεν εκδήλωσε ζωηρά την παρουσία της, ποτέ δεν έκανε lobbing σε Ευρωπαϊκά ζητήματα.

Ανάλογη συμπεριφορά «επιβάτη», στο Ευρωπαικό Σκάφος, η χώρα μας δεν είχε επιδείξει, ούτε επί Παπανδρέου, ούτε επί Μητσοτάκη, ούτε ασφαλώς επί Σημίτη.

Ο κ. Καραμανλής δίνει την εικόνα ενός πρωθυπουργού μπλεγμένου σε διάφορες περιπέτειες εθνικού χαρακτήρα, ο οποίος εκλιπαρεί μονίμως για αλληλεγγύη πάνω σε υποθέσεις που δεν μοιάζει να απασχολούν κανέναν άλλον από τους εταίρους μας, πέραν της Ελλάδος.

Την μια ζητά, στο περιθώριο των Συνόδων, κατανόηση από τους άλλους ευρωπαίους ηγέτες για το «κυπριακό», την άλλη αξιώνει συμπόνια για το «σκοπιανό» και πάει λέγοντας.

Κάπως έτσι, όμως, η Ελλάδα μετατρέπεται σιγά-σιγά από χώρα της ευρωπαϊκής περιφέρειας σε χώρα του ευρωπαϊκού περιθωρίου.

Αντί στη σημερινή σύνοδο ο κ. Καραμανλής να αδράξει την ευκαιρία και να πρωταγωνιστήσει σε δύο καυτά θέματα της ευρωπαϊκής ατζέντας όπως είναι οι κλιματικές αλλαγές και η ενέργεια, ακολούθησε τη γνωστή τακτική του…περιθωρίου, «επί προσωπικού».

Αντί να πάρει πρωτοβουλίες, ώστε να συμβάλει καθοριστικά η ελληνική πλευρά στην στρατηγική-κατεύθυνση και ανάπτυξη του σχεδίου της Ένωσης για τη Μεσόγειο που προωθεί ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί και το οποίο έχει αμφιλεγόμενα χαρακτηριστικά παρά την γενική ιδέα η Ένωση αυτή να αποτελέσει τη βάση που θα ανανεώσει το σημερινό πλαίσιο της ευρω-μεσογειακής συνεργασίας ( «διαδικασία της Βαρκελώνης»), ο κ. Καραμανλής πάλι κινείται στο περιθώριο με κεντρικό ζήτημα το «σκοπιανό».

Δεν έχει αντιληφθεί, επί τόσα χρόνια, ο πρωθυπουργός ότι τα «εθνικά» τους θέματα οι παλαιές, τουλάχιστον, χώρες της ΕΕ τα προωθούν εμμέσως ή αμέσως στα ευρωπαϊκά κέντρα των αποφάσεων και όχι ζητώντας κατανόηση στους διαδρόμους και τα φουαγιέ!

Μόνον οι χώρες που συμμετέχουν ενεργά και δραστήρια στις ευρωπαϊκές υποθέσεις νομιμοποιούνται, στο «συλλογικό υποσυνείδητο» του διακυβερνητικού μοντέλου άσκησης πολιτικής της Ένωσης, να θέτουν ζητήματα ιδιαίτερου εθνικού ενδιαφέροντος όταν προκύπτουν.

Ο κ. Καραμανλής κατάφερε το μοναδικό: αντί να θέτει προβλήματα ή και να προκαλεί προβλήματα γενικότερου ενδιαφέροντος, στο πλαίσιο της ΕΕ, να αποτελεί μια απλή «ενόχληση» στο περιθώριο των Συνόδων.

Η «ισχυρή» Ελλάδα πέτυχε, επί των ημερών του, να θεωρείται αναπόσπαστο μέρος της Βαλκανικής λανθάνουσας κρίσης και παράγοντας που ενισχύει την αστάθεια στην περιοχή. Παρότι, και τα δύο αποτελούν υπεραπλουστεύσεις που αδικούν τη χώρα μας.

Άλλοι είναι εκείνοι που δυναμιτίζουν τα Βαλκάνια και άλλοι είναι εκείνοι που ανατροφοδοτούν κρίσεις και προκαλούν αστάθεια, για να την εκμεταλλευτούν δεόντως. Όμως, για το ότι η Ελλάδα δεν κατόρθωσε να μην εμπλακεί αμέσως στο «παιχνίδι» και να παραμείνει ηγέτιδα με αναμφισβήτητο κύρος στην περιοχή, ευθύνονται οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1989 και ιδιαίτερα η κυβέρνηση Καραμανλή που έπαιξε εις γνώσιν της ένα σημαδεμένο χαρτί από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλες.

Η τεχνητή (σκηνοθετημένη) πολιτική κρίση που ξέσπασε στην ΠΓΔΜ αυτή την περίοδο δεν αποκαλύπτει απλώς το σημαδεμένο χαρτί-Καραμανλή στην διένεξη με την γείτονα, ούτε μόνον τον δράστη της κατακριτέας αυτής πράξης ( του σημαδέματος), αλλά κυρίως την αφέλεια όσων βρίσκονται γύρω από το τραπέζι ως θεατές - και όχι παίκτες - που πίστεψαν στο καλό μας χαρτί.