Εξομολογητικό σημείωμα

Του Αγίου

Η ενασχόληση μου με το blogging δεν προήλθε από κάποιου είδους εσωτερική ανάγκη, ούτε από την πίστη ότι αυτή η μορφή αλληλόδρασης και διαδραστικής επικοινωνίας είναι το «μέλλον». Αν και οι δύο προηγούμενες υποθέσεις κάλλιστα μπορούν να θεωρητικοποιηθούν και βάσιμα να υιοθετηθούν ως πραγματικότητες.

Το blogging το είδα ως ακτιβισμό. Έγινα blogger επειδή είδα σε αυτό, το Νέο Μέσο, να εκφράζεται με ιδανικό τρόπο το αίτημα της Κοινωνίας των Πολιτών για αυτo-οργάνωση, συντονισμό και απεξάρτηση από την πολιτισμική, ιδεολογική και πολιτική δυναμική που αναπτύσσουν τα παραδοσιακά ΜΜΕ.

Διέκρινα σε αυτά τη δυνατότητα του ατόμου να γίνει εκ νέου πυρήνας της πραγματικότητας και όχι παρατηρητής της.

Διαπίστωσα ότι μέσω του μηχανισμού, της τεχνολογίας και της φιλοσοφίας που συνδέονται άρρηκτα με το blogging γεννώνται βάσιμες ελπίδες για την ανασύνθεση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, την διαμόρφωση μιας πιο ρεαλιστικής κοινωνικής συνείδησης και την ανάδυση νέων συλλογικοτήτων.

Τα blogs ποτέ δεν τα είδα, στενά, ως παρέμβαση στο πολιτικό, οικονομικό ή κοινωνικό γίγνεσθαι, ούτε απλώς ως φορείς απελευθέρωσης του ατόμου από την καθεστωτική πλατφόρμα επικοινωνίας και ενημέρωσης.

Πίστεψα και πιστεύω ότι ανοίγουν το δρόμο για την διαμόρφωση ενός άλλου πλαισίου για την συνειδητοποίηση του Εαυτού μέσα στο κόσμο. Δεν διαμορφώνουν πολιτισμό, αλλά καθίστανται τα θερμοκήπια για την ανάπτυξη ενός άλλου πολιτισμού.

Για τα χαρακτηριστικά αυτού του νέου πολιτισμικού συστήματος δεν θα αποτολμήσω - έτσι πρόχειρα που γράφω αυτό το σημείωμα - να κάνω εκτίμηση.

Θα αποφύγω μάλιστα ακόμη και τον χαρακτηρισμό ως προς τις ιδιαίτερες ποιότητες που αποκρυσταλλώνει. Είναι πρόκληση να προβλέπεις το μέλλον, αλλά απείρως μεγαλύτερη να συμμετέχεις στην διαμόρφωση του.

Δεν έχει, λοιπόν, τόση σημασία που «πάνε» τα blogs, αξία έχει να παρεμβαίνουν στην πραγματικότητα και να μην την αναπαράγουν, απλώς.

Στο επίπεδο αυτό κρίνεται η προοδευτικότητα τους και η κοινωνική δυναμική τους, καθώς η επικοινωνιακή θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.

Με αυτές τις σκέψεις, ο ρόλος του ακτιβιστή περιορίζεται.

Τώρα πια και στην Ελλάδα τα Blogs περνούν σιγά-σιγά, με «οδύνες τοκετού», σε μια άλλη φάση: αναζητούν τον σεβασμό της ύπαρξης τους στο παγκόσμιο χωριό, της ελεύθερης λειτουργίας τους και κατοχύρωση του δικαιώματος στον αυτοπροσδιορισμό τους. Στον αγώνα αυτόν που θα είναι μακρύς, με ενδεχόμενες αντιφάσεις και βέβαιες συγκρούσεις με τα κατεστημένα συμφέροντα και τις εξουσίες που τα εκπροσωπούν, θα είμαι παρών.

Όχι όμως με την μορφή του «ακτιβισμού» που επέλεξα μέχρι σήμερα, αλλά πιο «χαλαρά» και με μικρότερη συμμετοχή στο διάλογο και την τρέχουσα ύλη της επικαιρότητας. Ο ακτιβισμός είναι ωραίο πράγμα, αρκεί να μην σου γίνει συνήθεια.

Υπάρχουν και άλλα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που θα μπορούσαν να ενδυναμώσουν ή να προάγουν την συνείδηση στο πλαίσιο μιας ακηδεμόνευτης Κοινωνίας των Πολιτών που μας …καλούν.