Το «φαινόμενο» - Τσίπρας

Του Αγίου

Τον τελευταίο καιρό, ολοένα και περισσότεροι, σοβαροί άνθρωποι, ασκώντας κριτική στην γνώμη μου, θέτουν το ερώτημα: «γιατί αποφεύγεις να σχολιάσεις το φαινόμενο-Τσίπρας;»

Καταρχήν, οφείλω να ομολογήσω ότι και η παρατήρησή τους είναι ορθή και οι λογικές συναρτήσεις που την ακολουθούν δικαιολογημένες.

Οι λόγοι πού δεν το κάνω είναι κυρίως δύο:

Ι) Όταν αναφερόμαστε σε (επικοινωνιακά) «φαινόμενα», σήμερα, παραπέμπουμε στην διάσταση της κοινής γνώμης, όπως αυτή διαμορφώνεται από τα ΜΜΕ συγκυριακά.

Σε αυτό το επίπεδο δεν μπορώ να αρθρώσω γνώμη, καθώς ασκώντας κριτική στην εντύπωση που προκαλεί η δόμηση της εικόνας από τα ΜΜΕ, δεν θα πετύχαινα τίποτε περισσότερο από το να ρίξω και εγώ μια πινελιά στο κάδρο. Προσοχή, δεν εννοώ ότι ο Α. Τσίπρας είναι δημιούργημα των ΜΜΕ, επισημαίνω απλώς ότι η αναγωγή του σε φαινόμενο είναι υπόθεση των ΜΜΕ. Δεν έχει, μάλιστα, καμία σημασία αν η προσωπικότητα-Τσίπρας αντιστοιχεί σε κάποιο βαθμό ή όχι στο φαινόμενο-Τσίπρας.

Το επικοινωνιακό-φαινόμενο λειτουργεί, σε κάθε περίπτωση, σε μυθική διάσταση, άρα, η ενδεχόμενη ενασχόληση μου με την υπόθεση σε αυτήν τη βάση δεν θα συνέβαλε στην δόμηση της πραγματικότητας - εκτός αν διέθετα στοιχεία που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην απομυθοποίηση. Τέτοια όμως δεν έχω.

Ασφαλώς και δεν ήταν στο χέρι του Τσίπρα να αποφύγει την μυθοποίηση του και την αναγωγή του σε φαινόμενο. Και να το ήθελε δεν θα το πετύχαινε ποτέ και από πάνω, στο βαθμό που θα το υποστήριζε, θα πρόδιδε ανωριμότητα και υποκριτική στάση.

Το ζήτημα για τον πρόεδρο του ΣΥΝ, σήμερα, σε σχέση με τα ΜΜΕ, είναι η διαχείριση του «μύθου του» και τίποτε περισσότερο. Έ, στην υπόθεση αυτή, εγώ δεν έχω καμία δουλειά!

ΙΙ) Ο δεύτερος λόγος που το αποφεύγω, είναι λίγο πιο σύνθετος.

Τον Τσίπρα δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Το γενικότερο βιογραφικό του δεν προσφέρει πολλά πράγματα στην κρίση μου. Ο άνθρωπος εκλέχθηκε πρόεδρος ενός κόμματος και δεν υπέβαλλε αίτηση για να τον προσλάβω στην επιχείρηση, που δεν έχω! Το ότι είναι 17 χρόνια νεότερος μου δεν σημαίνει ότι είναι εξ ορισμού ανώριμος να ασκήσει πολιτική. Άλλωστε, αποδείχθηκε ότι και αυτοί που είναι 17 χρόνια γηραιότεροι από εμένα δεν διαθέτουν οπωσδήποτε υψηλότερο βαθμό πολιτικής ωριμότητας.

Μα θα μου πεις δεν έχει τριφτεί στη ζωή. Σωστά, αλλά έχω δει και κάποιος με «μεγάλη τριβή» που τα …σκάτωσαν.
Μη το ψάχνετε έτσι, δεν βγαίνει άκρη…

Ας έρθουμε τώρα στη δική μου στάση.

Ξεκινώ με την πεποίθηση ότι το χάος μας τακτοποιείται συγκυριακά (κανονίζεται) ακολουθώντας το αξίωμα της «τύχης και ανάγκης».
Δηλαδή, τα πράγματα γίνονται έτσι και όχι αλλιώς, καθώς υπακούουν σε μια κοινωνικο-πολιτική αναγκαιότητα (στην περίπτωσή μας ) η οποία διαμορφώνει ένα πλαίσιο πιθανοτήτων εντός του οποίου γεννώνται νέες αναγκαιότητες και πάει λέγοντας, μέχρι που η μπίλια κάθεται …στον Τσίπρα.

Ποια όμως είναι αυτή η περίφημη αναγκαιότητα την οποία «υπερασπίζομαι»;
Είναι η υπέρβαση της Μεταπολίτευσης - με ότι αυτή συνεπάγεται και προδηλώνει – με όρους κοινωνικούς, προοδευτικούς και ριζοσπαστικούς, ως προς την χειραφέτηση της κοινωνίας από το κράτος, τον κομματισμό και το πελατειακό σύστημα.

Θα μου πεις και γιατί να συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση ο Τσίπρας;
Μα επειδή έχει όλες τις βασικές προϋποθέσεις να το κάνει, στο μέτρο που του αναλογεί, και στον πολιτικό χώρο που εκπροσωπεί.

Μα, πολλά πράγματα τα αντιμετωπίζει σαν τους παλιούς και χειρότερα, θα μου πει, ίσως, ο αυστηρός και θα συνεχίσει λέγοντας ότι δεν έχει σημασία η ηλικία αλλά η προσέγγιση.
Λάθος, φίλε αυστηρέ, θα του πω! Η προσέγγιση μεταβάλλεται και προς τα πάνω και προς τα κάτω και προς τα δεξιά και προς τα αριστερά και ασφαλώς ζυμώνεται πολιτικο-κοινωνικά, η ηλικία όμως και η κοινωνική της σημασία σε ένα περιβάλλον αλλαγών, δυστυχώς δεν είναι τόσο ελαστική!

Ας μιλήσουμε ανοιχτά. Στον κοινωνικό και πολιτικό μετασχηματισμό δεν μπορεί να ηγηθεί η «γενιά του Πολυτεχνείου». Δύο φορές το ίδιο πολιτικό-έργο δεν παίζεται, δίχως να αποτελέσει, την δεύτερη, φάρσα!

Η μετα-Μεταπολίτευση θα πραγματοποιηθεί από τη νέα γενιά και θα έχει την σφραγίδα της, τις αγωνίες της, τις αντιφάσεις της, θα χαρακτηρίζεται δε από τα δικά της λάθη. Εμείς, οι μεγαλύτεροι, στο βαθμό που μπορούμε να ακολουθούμε την εξέλιξη στο παγκοσμιοποιημένο σύστημα κυριαρχίας και νέας-ιεραρχίας, θα προσφέραμε πολλά με την γνώση και εμπειρία μας, αν απαλλασσόμαστε από συμπλέγματα και δεν πέφταμε θύματα προκαταλήψεων που γεννά το (νεοφιλελεύθερο) marketing και το πολιτικό-marketing.

Το πραγματικό, δυναμικό φαινόμενο, λοιπόν, που υποστηρίζω δεν είναι ο Τσίπρας, αλλά ο πολιτικός και κοινωνικός μετασχηματισμός της Ελλάδας και σε αυτό θα συμβάλει η ενεργός και αχειραγώγητη εμπλοκή της νέας γενιάς στο πολιτικό παιχνίδι - όχι με όρους χειροκροτητών και πελατών των κομματικών ηγεσιών, αυτή τη φορά.

Ο ΣΥΝ έκανε την αρχή, θα ακολουθήσουν θέλοντας και μη και τα άλλα κόμματα.

Με το υπάρχον, σε σημαντικό βαθμό διαπλεκόμενο και βολεμένο, πολιτικό προσωπικό υπέρβαση της κρίσης δεν γίνεται. Ξεχάστε το!

Δεν είναι που ταλαιπωρούν την κοινωνία με τα γνωστά στερεότυπα που περιφέρουν και πραγματεύονται, τόσα χρόνια, είναι ότι οι ίδιοι συναποτελούν ένα «στερεοτυπικό ολοκλήρωμα», δυσβάσταχτο πλέον για τον προοδευτικό πολίτη και τις ομάδες που «ψήνονται» σε διάφορα κινήματα.

Η υπέρβαση της Μεταπολίτευσης θέλει πολλούς «Τσίπρες», όχι οπωσδήποτε αντίγραφα του πρωτοτύπου. Στην πολιτική πράξη θα αποδειχθεί ποιοι είναι για πέταγμα και ποιοι θα αποτελέσουν τα κλωσόπουλα της ηγεσίας στη νέα-εποχή που έφτασε. Σημασία έχει ότι επιτέλους έσπασε το αυγό!