Του Αγίου
Μια σημαντική, στρατηγική στροφή σηματοδοτούν οι τελευταίες πολιτικές κινήσεις του κ. Καραμανλή. Οι τακτικές που αποσκοπούσαν στην σμίλευση του οικουμενικού και ουδέτερου προφίλ του πρωθυπουργού, δίχως γωνίες και βούληση για ρήξεις, ξαφνικά έδωσαν τη θέση τους σε άλλες, συγκρουσιακού τύπου.
Ο Καραμανλής των ισορροπιών και της πολιτικής αφασίας, που υποδυόταν την ήρεμη δύναμη και εμφανιζόταν να κατέχει το μαγικό φίλτρο με το οποίο φτιάχνεται ομελέτα χωρίς να σπάνε τα αυγά, μεταλλάχτηκε μέσα σε λίγο διάστημα σε αποφασισμένο ηγέτη που αδιαφορεί, δήθεν, για το πολιτικό κόστος και είναι έτοιμος να συγκρουστεί με κοινωνικά στρώματα που μέχρι χθες καλόπιανε.
Σε μια φάση διαπιστωμένης φθοράς της Κυβέρνησης του και αξιοσημείωτης υποβάθμισης του προσωπικού του κύρους, από τα λογής-λογής σκάνδαλα, ο κ. Καραμανλής επιλέγει να ανασυνθέσει την πρωθυπουργική του εικόνα στρέφοντας την εξουσία του - μέσω κυρίως του «ασφαλιστικού» και του «φορολογικού» -εναντίον μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, τα οποία μέσω της προπαγάνδας τα εμφανίζει ως κοινωνικά ανάλγητα και λίγο-πολύ ως «κοινωνική μάστιγα».
Με άλλα λόγια, ο κ. Καραμανλής αποφάσισε να εγκαταλείψει το ιδεολόγημα του μεσαίου χώρου.
Βλέποντας, οι άνθρωποι που στηρίζουν και καλλιεργούν την εξουσία του, ότι στη χώρα επέρχεται ένας κοινωνικός μετασχηματισμός που προκαλεί μια νέα δυναμική στο κέντρο, ικανή να ριζοσπαστικοποιήσει προς τα αριστερά σημαντικές ομάδες του πληθυσμού, τέμνοντας μάλιστα το πολιτικό σύστημα από τη μια άκρη στην άλλη, φροντίζουν, τεχνητά, να χαράξει η ΝΔ, αυτή πρώτη, την γραμμή αντιπαράθεσης με τους «αριστερόστροφους» μεσαίους.
Το προπαγανδιστικό κόλπο είναι γνωστό: στρέφουν την κοινωνία, στην αόριστη-μαζική εκδοχή της, εναντίον επαγγελματικών κλάδων και ομάδων εργαζομένων που προβάλλονται ως προνομιούχοι. Κάθε φορά όλοι εναντίον ενός - άσχετα αν στη θέση του βαλλόμενου θα είσαι εσύ αύριο, ο οποίος σήμερα τον «καταριέσαι»!
Η μέθοδος είναι επίσης γνωστή: δημιουργία τεχνητού κοινωνικού διχασμού για να συγκαλύψουμε την πραγματικότητα της κοινωνικής κρίσης που προκαλεί η πολιτική μας. Η εξασθενημένη κοινωνική συνοχή, εξαιτίας της αναδιανεμητικής πολιτικής της ΝΔ και του πολιτικού πολιτισμού που αυτή ενστερνίζεται και προάγει, επιχειρείται τώρα να νομιμοποιηθεί ως φαινόμενο που προκαλείται από την δράση συντεχνιακών συμφερόντων.
Έτσι, η αυθαίρετη, νεοφιλελεύθερη, θεσμική παρέμβαση της Κυβέρνησης εμφανίζεται ως αναγκαία διόρθωση του συστήματος για να μην καταρρεύσει.
Δηλαδή, η ΝΔ παρεμβαίνει για να σώσει το σύστημα της θεσμικής και παρα-θεσμικής συγκρότησης πάνω στο οποίο στηρίζει την ύπαρξη της και την ανατροφοδότηση της, αλλά αυτό η προπαγάνδα το εμφανίζει, απο-ιδεολογικοποιημένα, ως κοινωνική αναγκαιότητα(!) την οποία αποκαλεί μεταρρύθμιση.
Ασφαλώς δεν πρόκειται περί μεταρρυθμίσεως, αλλά αποκλειστικά περί απορρυθμίσεως, καθώς το κοινωνικό μοντέλο δεν αποκτά σαφή προσανατολισμό και στρατηγική αναθεώρηση.
Το όλο σχέδιο απομάκρυνσης του κ. Καραμανλή από το ιδεολόγημα της σούπας του μεσαίου χώρου, πάνω στο οποίο στηριζόταν μέχρι χθες, είναι περισσότερο επικοινωνιακό και πολύ λιγότερο πολιτικό. Πρόκειται για επίδειξη «πολιτικής μαγκιάς», που αποσκοπεί να σταματήσει την διαρροή που υφίσταται η ΝΔ από ψηφοφόρους λαϊκών και μικρο-μεσαίων στρωμάτων, οι οποίοι κατευθύνονται αριστερότερα ή δεξιότερα, μη έχοντας πλέον σχεδόν τίποτε να περιμένουν από το πελατειακό σύστημα του κυβερνώντος μηχανισμού.
Απέναντι στον «μάγκα» Καραμανλή η αριστερά δεν πρέπει να επιδείξει κόντρα-μαγκιά. Δεν έχει έννοια στις σημερινές συνθήκες. Η αριστερά θα πρέπει τώρα να αναδειχθεί σε υπεύθυνη δύναμη που τολμά να προτείνει ένα διακυβερνητικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Αυτό πράγματι θα αποτελέσει αυθεντική μαγκιά!
Στην «μεταρρύθμιση» του Κ. Καραμανλή, η αριστερά, με σύμμαχο την σοσιαλδημοκρατία και την αποκλεισμένη κοινωνία και τα κινήματα της, οφείλει χωρίς άλλη καθυστέρηση, να αντιτάξει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Η αριστερά πρέπει να βάλει τέρμα στην διαμαρτυρία για νόμους και θεσμούς που επιβάλει η Δεξιά, ώστε να διαιωνίσει το πελατειακό σύστημα και να παγιώσει την κοινωνία των δύο-τρίτων. Τώρα είναι η περίοδος της αριστερής ωριμότητας με την διατύπωση συνολικής πρότασης εξουσίας.
Κατανοητές οι εμμονές, οι φοβίες, τα στερεότυπα, οι ηγεμονισμοί και οι ιδεολογικές αγκυλώσεις, που αποτελούν το ιστορικό κατάλοιπο της διαδρομής της αριστεράς, αλλά με την «περιφρούρηση της ταυτότητας αναφοράς» δεν γίνονται οι μεγάλες λαϊκές πορείες. Η κοινωνία ζητεί συγκροτημένη αριστερή πρόταση εξουσίας και όχι αέναη διαπάλη εκατέρωθεν ψευδεπίγραφων, συνήθως, διαχωριστικών γραμμών που τέμνουν τον ανύπαρκτο πλέον πολιτικά, αλλά υπαρκτό επικοινωνιακά μεσαίο χώρο.
Η προοπτική άσκησης εξουσίας από την αριστερά, για να περάσει στο φάσμα του πραγματικού και του εφικτού και να πείσει τα ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας, δεν μπορεί να αποφύγει ευρύτερες πολιτικές συγκλίσεις και κατ' επέκτασιν αμοιβαίες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.
Δεν είναι δυνατόν να απασχολείται σήμερα η «αριστερή διανόηση» στη χώρα αποκλειστικά με τους κινδύνους που συνεπάγεται για την κοινωνία ο παγκοσμιοποιημένος νεοφιλελευθερισμός! Ο νεοφιλελευθερισμός είναι εδώ, ζούμε με αυτόν την καθημερινότητα μας και για να υπερβούμε την μιζέρια που προκαλεί και την κοινωνική αδικία που αποκρυσταλλώνει οφείλουμε να δράσουμε και όχι να (τον) σχολιάσουμε.
Η κίνηση-Καραμανλή να ανασυντάξει την «κοινωνική δεξιά», διασπώντας το κέντρο, είναι μια χρυσή ευκαιρία για την προοδευτική αριστερά να συνεργαστεί με την σοσιαλδημοκρατία και να διεκδικήσουν την εξουσία, προτάσσοντας ένα εναλλακτικό κοινωνικό μοντέλο και μια πολιτικο-κοινωνική συμμαχία στη βάση δημοκρατικών αξιών, για την αντιμετώπιση της σοβούσας κρίσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου