Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008

Ο Δεξιός Αντιαμερικανισμός


Του Αγίου


Η πολιτική ιστορία της Ελλάδας, δομήθηκε στη βάση εθνικιστικών «αντί».
Τα κόμματα δεν διακρίνονταν ποτέ από αξιόλογη ιδεολογική συνοχή, είχαν όμως πάντοτε την ικανότητα να συσπειρώνουν την εκλογική πελατεία τους, στο πλαίσιο μιας αντί-θεσης ως προς την γεωπολιτική στρατηγική μεγάλων δυνάμεων, που εκδήλωναν ενεργό ενδιαφέρον για την περιοχή μας.

Για τις ανάγκες κατανόησης αυτού του σχολίου ας κρατήσουμε ότι αυτή η προσέγγιση του πολιτικού συστήματος ζημίωσε την ποιότητα της δημοκρατίας, θίγοντας τον πυρήνα της, που δεν είναι άλλος από την ανάπτυξη της πολιτικότητας με φορέα τα κόμματα.

Μετά τον πόλεμο και την διαίρεση της Ευρώπης, με την Ελλάδα να εντάσσεται οργανικά στο δυτικό ημισφαίριο συμφερόντων, η ηττημένη ελληνική αριστερά δόμησε το δικό της «αντί» σε σχέση με τον λεγόμενο αμερικανικό παράγοντα.

Οι ΗΠΑ, έτσι, ως σύμμαχοι, εμπνευστές και ενεργοί υποστηρικτές του ταξικού εχθρού αντιμετωπίστηκαν με καχυποψία και εχθρότητα, από όλες τις πλευρές της αριστεράς.

Το αντιαμερικανικό αίσθημα γιγαντώθηκε μετά την συνειδητοποίηση από τα ευρύτερα στρώματα ότι η αμερικανική κυβέρνηση έπαιξε βρώμικο ρόλο στην επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα και αργότερα στα δραματικά γεγονότα που ακολούθησαν στην Κύπρο.

Είναι αλήθεια ότι η εθνικιστική δεξιά στη χώρα, σε αντίθεση με τους ομοϊδεάτες της στην Ευρώπη, ποτέ δεν άρθρωσε έντονα το δικό της «αντί» σε σχέση με τους Αμερικανούς. Η αντίδρασή της βλέπετε ήταν μόνιμα προσανατολισμένη προς το «σιδηρούν παραπέτασμα».

Μετά την «Επανένωση της Ευρώπης», όμως, τα πράγματα άρχισαν σιγά-σιγά να αλλάζουν και ολοένα και περισσότερο η ελληνική, εθνικιστική-δεξιά άρχισε να καλλιεργεί έναν ιδιόμορφο αντιαμερικανισμό, στο βαθμό που η Νέα Τάξη πραγμάτων δεν εξυπηρετούσε τις κατάδηλες ή λανθάνουσες προσβλέψεις της εξωτερικής μας πολιτικής και τις ιδεατές μορφές της εθνικής ολοκλήρωσης και ευημερίας στο εσωτερικό της χώρας.

Η άνοδος του Καραμανλή του νεότερου στην εξουσία συνοδεύτηκε από ένα ευκαιριακό ανακάτεμα του εθνικισμού με τον νεοφιλελευθερισμό, σε πρωτόγνωρο για τη χώρα βαθμό.

Η στάση-Καραμανλή θα μπορούσε να αποτυπωθεί ως εξής: καλλιεργώ ένα εθνικιστικό προφίλ για να διευκολύνω νεοφιλελεύθερες πολιτικές και προτάσσω νεοφιλελεύθερες λύσεις με την κάλυψη εθνικιστικής ρητορείας. Αυτό, η προπαγάνδα επιχείρησε να το εμφανίσει ως την σύγχρονη εκδοχή του πατριωτισμού.

Στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων της χώρα μας η προσέγγιση αυτή συνδέθηκε με τον λαϊκισμό, ο οποίος είχε ακολουθήσει ανάλογα μονοπάτια και επί Ανδρέα Παπανδρέου. Στο πλαίσιο αυτό ένας λανθάνων ψευδο-αντιαμερικανισμός άρχισε να τροφοδοτείται από την προπαγάνδα της ΝΔ.

Έτσι πίστεψαν ότι ο Καραμανλής θα μπορούσε να ακολουθήσει τα λαϊκίστικα ίχνη του Ανδρέα, εκμεταλλευόμενος τις αντιαμερικανικές προκαταλήψεις και το ανάλογο αίσθημα της κοινής γνώμης, που ενδυναμώθηκε από τους πολέμους στα Βαλκάνια και την βίαιη, αυταρχική και αυτοκρατορική συμπεριφορά της αμερικανικής ηγεσίας.

Μέσα σε μικρό διάστηκα, ο συντηρητικός πολιτικός Καραμανλής μας προέκυψε και αυτός αντι-Αμερικανός, για να προσελκύσει την πελατεία που είχε εσωτερικεύσει τον αντιαμερικανισμό ως ιδεολόγημα, καθώς δεν διέθετε ιδεολογία και σαφή πολιτική ταυτότητα.

Δηλαδή, ο αριστερός-αντιαμερικανισμός επιχειρείται να συνδεθεί με στοιχεία ιδεολογίας και ταξικής πάλης, ενώ ο δεξιός-αντιαμερικανισμός συσχετίζεται αποκλειστικά με κριτήρια ανεξαρτησίας και εθνικής χειραφέτησης.

Τώρα, με την εμπλοκή στο «σκοπιανό», μετά από τα παιδαριώδη λάθη του ίδιου του κ. Καραμανλή, ο λανθάνων δεξιός-αντιαμερικανισμός αναδύεται στην επιφάνεια, όχι ασφαλώς για να χρησιμοποιηθεί ως υποστηρικτικό μέσο στην διπλωματία, αλλά ως διασκεδαστικός παράγοντας των υποχωρήσεων, στις οποίες άδηλα, άλλα σταθερά προβαίνει στο ζήτημα η Κυβέρνηση-Καραμανλή. Όλα, άλλωστε, δουλεύουν υπέρ του.

Ο Τύπος και τα κανάλια, που μάθανε τον κόσμο να αντιμετωπίζει ποδοσφαιρικά την πολιτική και τα λεγόμενα εθνικά μας θέματα, είναι φυσικός σύμμαχος, όχι της ανύπαρκτης εξωτερικής μας πολιτικής, αλλά της πραγματικής εθνικιστικής προπαγάνδας, που βαπτίζεται πατριωτισμός και προβάλλεται για να νομιμοποιήσει την ανικανότητα της πολιτικής ηγεσίας να υπερασπίσει τα κρατικά, πολιτισμικά, εμπορικά και άλλα συμφέροντα που συνδέονται με το «Μακεδονία» και προσβάλλονται από την εθνικιστική πολιτική του νέου μας ( σε κρατική μορφή) γείτονα.

Το φετίχ της προπαγανδιστικής αυτής μεθόδευσης είναι το Βέτο.

Η υπόθεση έχει γελοιοποιηθεί τόσο πολύ πλέον, που σε λίγο το Βέτο θα πωλείται μαζί με τα είδη φολκλόρ στα τουριστικά γύρω από την Ακρόπολή!

Ο κ. Καραμανλής δεν έμαθε ότι ενίοτε τα Βέτο γίνονται αποδεκτά (!) και ότι η απειλή του Βέτο είναι πιο σοβαρή υπόθεση μεσοπρόθεσμα από την ίδια την άσκηση του, στις διεθνείς σχέσεις.

Για να τελειώνουμε, ας γίνει έστω και αυτή την ώρα κατανοητό, ότι:

1) Η Κυβέρνηση έσφαλε επιχειρώντας να εκβιάσει μια ανεκτή λύση στο «σκοπιανό», μέσω του ΝΑΤΟ.

2) Ο αντιαμερικανισμός στην αριστερά είναι βαθειά ριζωμένο στερεότυπο που σε περιόδους κρίσεως (της) κάνει καλό, αντίθετα ο αντιαμερικανισμός στην πολυσυλλεκτική δεξιά αποτελεί φάρσα, που στο τέλος αντί να την συσπειρώσει μπορεί να την διαλύσει.

3) Με τα «αντί» κάνεις μεν προπαγανδιστική πολιτική και διαμορφώνεις «φανταστική ταυτότητα αναφοράς», όταν όμως σου ξεφύγει η υπόθεση σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, μπορεί να διαπράξεις, ολέθριο σφάλμα…δεν μάθατε από το «κυπριακό», δεν μάθατε από την περιπέτεια του «σκοπιανού» τόσα χρόνια , δεν μάθατε από τις γκρίζες ζώνες!

Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

Πράκτωρ Εύη καλεί Mr. President …over

Των Αυτουνού και Αποκείνου

Επιτέλους ο Πρωθυπουργός έλυσε το μυστήριο του σκανδάλου Μαξίμου-Ζαχόπουλου αποδεικνύοντας ότι μπροστά στον Καραμανλή δεν φτουράει σύμπασα η δικαιοσύνη και η ΕΥΠ.

Μετά από έρευνες μηνών και με την αμέριστη συμπαράσταση μιντιακών φίλων και εχθρών, ο Έλλην Clouseau ανακάλυψε τα ίχνη του σκοτεινού κυκλώματος, που παρεισέφρησε στα κυβερνητικά κλιμάκια με εμφανή στόχο να πλήξει τα συμφέροντα της χώρας, δηλαδή τον ίδιο τον κ. Καραμανλή.

Το σενάριο είναι γνωστό και από προηγούμενα έργα: ορκισμένοι εχθροί της πατρίδας, καθοδηγούμενοι από τον γνωστό ξένο παράγοντα που κατοικοεδρεύει πλέον μόνιμα στο πασίγνωστο τετράγωνο που περικλείει την πλατεία-Μαβίλη, το Μέγαρο Μουσικής και την πρώην γειτονιά του Αγίου, ακολουθώντας τη μέθοδο «είμαι κεφάτη, ψωνίζομαι για μια θέση στο δημόσιο», επιχείρησαν να εγκλωβίσουν τον Πρωθυπουργό της χώρας « στα τηλεοπτικά δίκτυα της γυναίκας αράχνης».

Όπως εξήγησε με παρρησία ο κ. Καραμανλής στην ομιλία του στην Κ.Ο. της ΝΔ, το δήθεν σκάνδαλο Ζαχόπουλου προκλήθηκε για να υπονομεύσει την εμπνευσμένη στρατηγική του στο ζήτημα των αγωγών.

Η επιχείρηση ξένων και ντόπιων κέντρων να συνδέσουν το ατυχές συμβάν της πτώσης ενός πρώην κυβερνητικού υπαλλήλου, πρώην φίλου, πρώην γενικώς και ειδικώς με το Μαξίμου, αποσκοπούσε στο να θιγούν οι γεωστρατηγικές και γεωπολιτικές πρωτοβουλίες του κ. Καραμανλή που έλαβαν σάρκα και οστά με την υπογραφή ενεργειακών συμφωνιών με τη Ρωσία και οι οποίες με τη συντηρητικότερη εκτίμηση αλλάζουν τη θέση της χώρας στον χάρτη!

Συγκεκριμένα ο Πρωθυπουργός τόνισε : «Δεν μπορώ να υποτιμήσω το γεγονός ότι τα πάντα ξεκίνησαν την ώρα αποφασιστικών πρωτοβουλιών για την Ελλάδα του μέλλοντος».

Ασφαλώς, δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί το γεγονός ότι ο μέχρι πριν από λίγες ώρες συνεργάτης του Πρωθυπουργού σάλταρε από το μπαλκόνι στο κενό την ώρα που ο Έλλην Ηγέτης είχε εισβάλει, με την καλή έννοια, στο Κρεμλίνο.

Είναι πρόδηλο ότι τα γνωστά-άγνωστα κέντρα που δραστηριοποιήθηκαν στην υπόθεση των Υποκλοπών και συνεργαζόμενα με τον γνωστό ( Αμερικανό) πράκτορα Ντανίλο έκαψαν την Πελοπόννησο το περασμένο καλοκαίρι, χτύπησαν και πάλι.

Αυτή τη φορά για τη βρώμικη δουλειά χρησιμοποιήθηκε η πράκτωρ Εύη, γνωστή συμβασιούχος του Ζαχόπουλου. Η πράκτωρ, όπως αποκάλυψαν οι έρευνες του Μαξίμου, είχε διπλή σύμβαση: η μία είχε συναφθεί με το ΥΠΠΟ και η άλλη με τις μυστικές υπηρεσίες του Mr. President.

Ο ρόλος της 34χρονης ήταν να αποσπάσει, με την γνωστή μέθοδο των σεξουαλικών βασανιστηρίων που ανέπτυξαν ομόσταβλοι της στο Ιράκ, πληροφορίες που θα κατακρήμνιζαν το υψηλό κύρος του «Πρωθυπουργού των Αγωγών».

Το καλά επεξεργασμένο σχέδιο των πρακτόρων έτυχε νομικής υποστήριξης από γνωστό εργατολόγο, συνεργάτη της μασονικής στοάς της ΓΣΕΕ, με παράλληλη υποστήριξη από δύο άλλους δικηγόρους, η τύχη των οποίων αγνοείται.

Οι πληροφορίες που τελικά αποσπάστηκαν βιαίως από τον κ. Ζαχόπουλο καταγράφηκαν με την χρήση προηγμένου μέσου υποκλοπής, με το οποίο προμήθευσε την πράκτορα-Εύη ο γνωστός, από άλλη ταινία, εφευρέτης συναφών συστημάτων «Q jr

Την όλη υπόθεση πρακτορίστικης κατασυκοφάντησης του Πρωθυπουργού οργάνωσε ο γνωστός σύνδεσμος στην Ελλάδα της γνωστής μυστικής υπηρεσίας των «ΗΠΑ, ώπα, λέω» με το βαθμό του Quartermaster.

Η υπόθεση μετά από διακαναλική εμπλοκή απασχόλησε τους πράκτορες της Αυλής του Μαξίμου, οι οποίοι πράττοντας πάντα κατά βεβαρημένη συνείδηση, οδήγησαν τον Πρωθυπουργό σε κακές σκέψεις, οι οποίες ολίγον έλλειψε να μετατραπούν σε κακές πράξεις.

Όμως, η Ραφηνα-ρισμένη πρωθυπουργική ψυχραιμία κυριάρχησε.

Το σκάνδαλο υποχώρησε, δηλαδή θάφτηκε, η δικαιοσύνη έκανε όπως πάντα το καθήκον της, το πρώτο θέμα ξεπουλήθηκε, οι πράκτορες πάθανε αυτοκτονικό ιδεασμό, ο Ανδριανός και ο Αγγέλου της ψυχή τους τον τάραχο, ο Θέμος μικρή οικονομική ζημιά, το Mega, delirium tremens, εγώ ναυτία, o Πούτιν βαθειά ανατριχίλα και …ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλυτέρα.

Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους;

Σάββατο 29 Μαρτίου 2008

Τα κινέζικα της Κυβέρνησης


Του Αγίου

Απόψε θα προσπαθήσω να εξηγήσω, όσο μπορώ πιο απλά, την βασική αιτία της δραματικής αποτυχίας της Κυβέρνησης –Καραμανλή στη διένεξη Αθηνών-Σκοπίων.

Η Κυβέρνηση θεώρησε ως μοναδική ευκαιρία για την επίλυση του «σκοπιανού» την εκμετάλλευση της συγκυρίας που διαμορφωνόταν από την δεδηλωμένη επιθυμία της κυβέρνησης των ΗΠΑ να διευρυνθεί το ΝΑΤΟ με την ένταξη της Κροατίας, της Αλβανίας και της ΠΓΔΜ.

Αγνοώντας το βασικό πλαίσιο επίλυσης διαφορών αυτής της μορφής και τους παράγοντες που εμπλέκονται αντικειμενικά στην υπόθεση, από πολύ νωρίς έθεσε το δίλημμα « ή ανευρίσκεται κοινά συμπεφωνημένη λύση στο ζήτημα της διένεξης με την γείτονα, ή ασκούμε το δικαίωμα αρνησικυρίας που έχουμε στο ΝΑΤΟ και εμποδίζουμε την ένταξη της χώρας αυτής στη Συμμαχία».

Η λογική πάνω στην οποία θεμελιώνεται αυτή η προσέγγιση είναι με δύο λόγια:
Δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθούν αλληλέγγυες και αποτελεσματικές συμμαχικές σχέσεις με μία όμορο χώρα, που δεν σέβεται τις εύλογες αιτιάσεις εθνικού και πολιτισμικού χαρακτήρα που εγείρει η Ελλάδα ως προς το γενικότερο ζήτημα της επιδιωκόμενης εθνο-κρατικής ταυτότητας της συγκεκριμένης «νέας» χώρας, από την άλλη πλευρά.

Δεν κάνεις συμμαχία, δηλαδή, με εκείνους που εκ προοιμίου δεν δέχονται να συζητήσουν σοβαρά τον πυρήνα της διένεξης, αλλά αντίθετα προκαλούν διαρκώς, υποκινώντας μάλιστα άλλοτε άμεσα και άλλοτε έμμεσα τον «μακεδονικό αλυτρωτισμό».

Με άλλα λόγια, η κα Μπακογιάννη εκφράζοντας την Κυβέρνηση –Καραμανλή ισχυρίζεται ότι: οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς συμμάχους.

Λάθος. Τραγικό λάθος. Οι συμμαχίες δεν στήνονται στη βάση τέτοιου είδους πολιτικών αρχών. Πουθενά στις διεθνείς σχέσεις δεν θα βρεις τέτοια ηθικοπλαστική και λογικοφανή, αλλά εντελώς αντιεπιστημονική προσέγγιση.

Ένας μεγάλος διεθνολόγος, ο Martin Wight, σημείωσε επιγραμματικά εκφράζοντας την πραγματικότητα: «Η διπλωματία είναι ένας θεσμός διαπραγμάτευσης. Οι Συμμαχίες είναι ένας θεσμός επίτευξης κοινού συμφέροντος. Η Διαιτησία είναι ένας θεσμός διευθέτησης μικρότερων διαφορών ανάμεσα στα κράτη. Ο Πόλεμος είναι ένας θεσμός οριστικής λύσης των διαφορών».

Δεν τίθεται δηλαδή ζήτημα της συμμαχίας μεταξύ Ελλάδας – ΠΓΔΜ, αλλά της Συμμαχίας σε ένα ευρύτερο καθολικό σύστημα κυριαρχίας με τις γνωστές ιεραρχήσεις που εμπεδώθηκαν από το 1990 με τη Νέα Τάξη πραγμάτων.

Στη διεθνή πολιτική, σήμερα, θεσμοί υπερεθνικού χαρακτήρα, όπως το ΝΑΤΟ, δομούνται με εσωτερικό κριτήριο την συναίνεση των μελών ενώπιον του υπέρτατου κοινού συμφέροντος . ( Μη το πιάσετε στο σημείο αυτό ιδεολογικά το ζήτημα, διότι θα σταματήσει κάθε κουβέντα. Αναφέρω την κυρίαρχη αντίληψη την οποία συμμερίζεται και η χώρα μας σε όλες τις άλλες περιπτώσεις).

Σύμφωνα με αυτήν, η Συμμαχία μπορεί να μην έχει αρμοδιότητα να λύνει πολιτικές διαφορές μεταξύ των μελών της, έχει όμως την ικανότητα, όπως υποστηρίζει, να διαχειρίζεται προκύπτουσες κρίσεις στο εσωτερικό της και έτσι να αποφεύγονται θερμές εμπλοκές.
Σαν παράδειγμα πάνω σε αυτήν την προσέγγιση, δίνουν συχνά τα Ελληνοτουρκικά.

Άρα, το σημερινό σύστημα ασφαλείας – πάντα κατά το ΝΑΤΟ – προβάλλοντας το κοινό συμφέρον των μελών, που είναι ενταγμένα σε αυτό, συμβάλλει στην σταθερότητα, η οποία δεν υπηρετείται στο πλαίσιο των ιδιαίτερων, διμερών σχέσεων, αλλά σε ένα (δήθεν) αντι-ηγετικό μοντέλο που αποσκοπεί στο να διαφυλάξει τις φιλειρηνικές κοινωνίες από διεθνείς κατεξουσιαστικές αξιώσεις.

Με αυτή την έννοια θεσπίζεται μεν η αρχή της ομοφωνίας στη λήψη των αποφάσεων, το βέτο όμως έχει έννοια μόνον σε ότι αφορά την αντίθεση επί του (κοινού) στόχου, που θέτει μία συγκεκριμένη πολιτική πρόταση, στο πλαίσιο της Συμμαχίας.

Έτσι, για να είχε κάποιες βάσιμες ελπίδες η ελληνική πλευρά να πείσει τους συμμάχους της για την ανάγκη να θέσει βέτο στη νέα διεύρυνση του ΝΑΤΟ, ως προς την ΠΓΔΜ, θα έπρεπε να αρθρώσει άλλου τύπου επιχειρήματα. Να εξηγήσει πώς η ένταξη της χώρας αυτής, υπό αυτές τις συνθήκες της διένεξης με την Ελλάδα, θα έβλαπτε τους κοινούς στόχους της Συμμαχίας στην περιοχή.

Ομολογώ ότι αυτό θα ήταν τρομερά δύσκολο για οποιαδήποτε διπλωματία, μετά την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου.

Η Κοντολίζα, λοιπόν, δεν μπορεί να συνεννοηθεί με την Ντόρα και ουδείς καταλαβαίνει τι λέει ο Καραμανλής, διότι απλούστατα μιλούν στο «σκοπιανό» μια άλλη, διαφορετική γλώσσα από αυτήν που χρησιμοποιούν για να συζητήσουν και αποφασίσουν με τους «συμμάχους» σε όλα τα άλλα ζητήματα διεθνούς πολιτικής.

Έχοντας αυτά υπόψη, έγραφα και ξανάγραφα ότι Καραμανλής και Μπακογιάννη επέλεξαν, σαν τους πλέον άσχετους, το πλέον ακατάλληλο πεδίο στο πλέον δυσμενές timing για να λύσουν το ζήτημα με την ΠΓΔΜ.

Αν δεν ήμουν Έλληνας και μελετώντας τις διπλωματικές κινήσεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στο ζήτημα, ίσως να κατέληγα σε πολύ χειρότερο συμπέρασμα που θα υποδήλωνε πολύ μα πολύ κακό πολιτικό χαρακτήρα εκ μέρους της ηγεσίας της χώρας.
Ας είναι…

Με φορείο στο Νίμιτζ

Του Αγίου

Όπως όλοι γνωρίζετε, «Νίμιτζ» δεν είναι μόνον το όνομα του διαμεσολαβητή στο «σκοπιανό», αλλά και … γνωστό νοσοκομείο των Αθηνών.

Στις δύσκολες περιπτώσει κρίσεων της υγείας σου, σε πάνε με φορείο στο Νίμιτζ.

Σε δύσκολες περιπτώσεις κρίσεων στην εξωτερική πολιτική, ζητάς από μόνος σου να σε πάνε με φορείο στον Νίμιτζ ( τον διαπραγματευτή), αν είσαι άφρων Έλλην πολιτικός.

Εδώ βρισκόμαστε. Η εξωτερική μας πολιτική, μετά τα τελευταία χαστούκια από τον ΟΗΕ, βρίσκεται ανάσκελα στο φορείο και ζητεί απεγνωσμένα οξυγόνο made in USA, για να μεταφερθεί με ασφάλεια ξανά στον Νίμιτζ.

Δεν κάνω πλάκα, αυτό ζήτησε χθες το βράδυ η Ντόρα από την Κοντολίζα: Να μπούμε στην εντατική του Νίμιτζ!

Ναι, η άνετη Κυβέρνηση – Καραμανλή που έλεγε υπομειδιώντας ότι ο χρόνος δουλεύει υπέρ της και ότι το ζόρι το τραβούν οι αντίπαλοι της στα Σκόπια, τώρα ικετεύει για μια νέα, έστω και Σαββατοκυριακάτικη «πρόταση-Νίμιτζ» για να βγει από το αδιέξοδο και να πάρει μια ανάσα μέχρι το Βουκουρέστι.

Όμως, όπως δεν μπορείς να παρακολουθήσεις έναν άνθρωπο σε παραληρηματική κρίση, έτσι ακριβώς είναι αδύνατο να πάρεις στα σοβαρά την παραληρηματική εξωτερική πολιτική της Κυβέρνησης- Καραμανλή, όπως εκδηλώνεται και εκφράζεται στο ζήτημα.

Το περίφημο « όνομα με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις» που αποτελούσε, αν θυμάστε ( από τότε πέρασαν δύο ολόκληρες εβδομάδες!), την κόκκινη γραμμή στην διαπραγμάτευση απαλείφθηκε πλέον από τα κείμενα που αναγιγνώσκει ο κ. Καραμανλής και τις δηλώσεις της κ. Μπακογιάννη, η οποία ως συνήθως διαμορφώνει κλίμα υποχώρησης στο εσωτερικό δίνοντας συνεντεύξεις στο εξωτερικό !

Αυτό διέπραξε πάλι σε συνέντευξή της στην μεγάλη γερμανική εφημερίδα «Frankfurter Αllgemeine», όπου η Υπουργός του κ. Καραμανλή επί των Εξωτερικών δηλώνει: «τα ονόματα «Άνω Μακεδονία» και «Νέα Μακεδονία», θα μπορούσαν να αποτελέσουν «βάση για συζητήσεις».

Πέρα της «αηδίας» περί «βάσης συζήτησης» σε αυτή την τελική φάση της διαπραγμάτευσης, που, για να μη ξεχνιόμαστε και πάλι, η ίδια η Κυβέρνηση-Καραμανλή επέλεξε να οδηγηθούν οι διαπραγματεύσεις, με το περίφημο προπαγανδιστικό πυροτέχνημα, δίχως πολιτικό ή διπλωματικό νόημα : «μη λύση, μη ένταξη», ένα βασανιστικό ερώτημα εγείρεται:

Καλά, το ίδιο πράγμα είναι το «Άνω» με το «Νέα», ως προσδιορισμοί στο Μακεδονία; Φυσικά και όχι και ακόμη φυσικότερα το δίδυμο Καραμανλή –Μπακογιάννη μοιάζει να μην έχει κανένα απολύτως επεξεργασμένο concept για το όνομα.

Αυτά βλέπουν και οι διαπραγματευτές, καλοθελητές και μυστήριοι/ες, που εμπλέκονται στην διαπραγμάτευση, μετά από την ανοιχτή πρόσκληση της Ελληνικής Κυβέρνησης, και μας δουλεύουν κανονικά.

Το μήνυμα που εκπέμπει η Κυβέρνηση με την ανακόλουθη στάση της στο ΝΑΤΟ, στον ΟΗΕ, στις ΗΠΑ και στην ΕΕ είναι σαφές: «δώστε μια λύση που να μπορούμε να την «πουλήσουμε» στην ελληνική κοινή γνώμη, για να τελειώνουμε και να τελειώνετε».
«Άντε παιδία να ξεμπερδεύουμε»!

Είναι τόση η ανικανότητα τους να πείσουν ακόμη και τους φίλους τους για το πραγματικό διακύβευμα στην υπόθεση του ονόματος της γείτονος, που μετά από τόσα χαμόγελα και διαβουλεύσεις, τόσα δείπνα και τόσα πήγαινε –έλα, διαβάζουν (όπως και εμείς) στους «Washington Τimes», την αμερικανίδα υπουργό Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις να δηλώνει, αναφερόμενη στο θέμα της ονομασίας, ότι: «θα ήταν κρίμα αν κάτι που έχει σχέση με την αρχαιότητα στεκόταν εμπόδιο σε αυτό που νομίζω ότι είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα για τη Μακεδονία… Η είσοδος της Αλβανίας, της Κροατίας και της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ θα ήταν σταθεροποιητικός παράγοντας στα Βαλκάνια σε μια στιγμή που χρειάζεται», αναφερόμενη παράλληλα σε τρεις χώρες οι οποίες «έχουν αποδείξει» την αξία τους.

Με τις υγείες σας, λοιπόν, κυβερνώντες και Έλληνες πολιτικοί, γενικότερα, καθώς όσο δεν αντιδρά η εξ αριστερών αντιπολίτευση, δυναμικά, σε αυτή την κατάσταση και «κάνει την πάπια», θα είναι σε κάποιο βαθμό συνυπεύθυνη στην τελική, άκρως προβληματική και αντίθετη με τα ελληνικά συμφέροντα λύση.

Το έχουμε πει εκατοντάδες φορές, ότι εμείς δεν αντιμετωπίζουμε εθνικιστικά την υπόθεση. Ποτέ δεν είπαμε ότι οι γείτονες δεν έχουν δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό (τους). Δεν τους λέμε «Σκοπιανούς», αλλά όπως αυτοί οι ίδιοι θέλουν να αποκαλούνται. Άλλο όμως αυτό και άλλο η ονομασία του όμορου προς την ελληνική Μακεδονία κράτους.

Ξέρετε τι πέτυχε μέχρι τώρα η εξωτερική μας πολιτική; Η γυναίκα μου, που κατάγεται από την ελληνική Μακεδονία, να αποφεύγει να το δηλώνει στην δουλειά της και στους γνωστούς της. Όσες φορές είπε – στη χώρα της ΕΕ που ζούμε – ότι είναι από την Μακεδονία, άκουσε να την ρωτούν τι πρόβλημα έχει με την Ελλάδα!

Είναι γεγονός. Όπως κατακλυσμιαία θα είναι τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν αν δεχθούμε αυτό που η Κυβέρνηση άφησε να επικρατήσει ως κυρίαρχη διπλωματική άποψη, ότι δηλαδή « η Ελλάδα έχει δικαιώματα στην αρχαιολογία της περιοχής, ενώ η «Μακεδονία» αποκλειστικά πολιτικά δικαιώματα σε αυτήν.

Εδώ έγινε το λάθος και αν αύριο προκύψει κάποιο κράτος με την ονομασία «Ν. R. Macedonia» - όπως έχουμε επανειλημμένως επισημάνει - να δείτε πώς σε ελάχιστο διάστημα εκτός από τα σημαινόμενα, ως προς το «Μακεδονία» θα μεταβληθούν και αυτά ως προς το «μακεδονικός». Όσο για το χαμένο κύρος της Ελλάδας θεωρώ ότι είναι πλέον περιττό να συζητήσουμε.

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2008

Βράχο, βράχο τον καημό του

Του Αγίου

Βράχος αποδείχθηκε η ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία της ΝΔ στη βουλή. Κανείς δεν τόλμησε να επωμισθεί τις ευθύνες για την πτώση της κυβέρνησης, κατά την ψηφοφορία επί της προτάσεως δυσπιστίας που κατέθεσε το ΠΑΣΟΚ.

Τώρα ο κ. Καραμανλής θα διαχειριστεί μέχρι τέλους την κρίση που έχει προκύψει στη διένεξη για το «σκοπιανό», ενώ η αντιπολίτευση, για το επόμενο εξάμηνο χάνει τη δυνατότητα να υποβάλει άλλη «πρόταση μομφής».

Πέραν των πρόσκαιρων εντυπώσεων η κίνηση αυτή του Γ. Παπανδρέου οδηγεί αντικειμενικά σε μια ήττα για την αντιπολίτευση, υποβαθμίζοντας κατά κάποιο τρόπο την πρόταση Αλαβάνου για δημοψήφισμα επί του ασφαλιστικού νομοσχεδίου. Εάν δεν υπάρξει κάποια μεγάλη έκπληξη της τελευταίας στιγμής, τη Δευτέρα κατά την ψήφιση του «ασφαλιστικού», η νίκη του κ. Καραμανλή σε αυτή τη συγκυρία θα πρέπει να θεωρείται αναμφισβήτητη.

Βεβαίως, τραβώντας τα πράγματα ο πρωθυπουργός στα άκρα και συγκρουόμενος με ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, κάθε νέα «νίκη» της κυβέρνησης Καραμανλή στο κοινοβούλιο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως πύρρειος νίκη στο επίπεδο της κοινωνίας και πιθανότατα του εκλογικού σώματος, στο βαθμό που οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν τη δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης ως προς την ασκούμενη κοινωνικο-οικονομική πολιτική της κυβέρνησης.

Χαράσσοντας αυτή την συγκρουσιακή πορεία είναι βέβαιο ότι ο κ. Καραμανλής βλέπει πολύ κοντά τις εκλογές. Τις εκλογές, όμως, βλέπουν επίσης πολύ κοντά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Αυτό οδηγεί τις ηγεσίες, κυρίως του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, στην ανάληψη πρωτοβουλιών, κυρίως εντός του κοινοβουλίου για να κερδίσουν τις εντυπώσεις.

Θεμιτό και απολύτως κατανοητό, μόνον που κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν μπορεί να επιτευχθεί ουσιαστικός συντονισμός της αντιπολίτευσης που θα οδηγούσε στην ανατροπή κυβερνητικών αντικοινωνικών μεθοδεύσεων και στην απομυθοποίηση ευκαιριακών πολιτικών.

Η αντιπολίτευση, έχω τη γνώμη ότι σφάλει, ανεβάζοντας το πολιτικό θερμόμετρο στο πλαίσιο της κυβερνητικής ατζέντας, αντί να αναδείξει μία νέα δομημένη πολιτική πρόταση που θα οδηγούσε σε έξοδο από την κρίση, σε αντιδιαστολή με τις κυβερνητικές επιλογές.

Ο κ. Καραμανλής πέτυχε να διαχειριστεί … βράχο, βράχο τον καημό του.
Αν τα κόμματα της αριστεράς δεν καταφέρουν να συνεννοηθούν με το ΠΑΣΟΚ και αντίστροφα για να οργανώσουν μία δομική αντιπολίτευση εναντίον της κυβέρνησης και αναλωθούν σε ένα είδος ανταγωνισμού που αποσκοπεί σε πρόσκαιρα επικοινωνιακά, μάλλον, οφέλη, τότε απλώς μέσα σε λίγο διάστημα θα έχουν κουράσει την κοινή γνώμη και θα έχουν ακυρώσει την κοινωνική δυναμική που σε αυτή την συγκυρία αναπτύσσεται εναντίον της ΝΔ.

Ο ανταγωνισμός μεταξύ των κομμάτων της αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ θα είχε ενδιαφέρον αν γινόταν σε επίπεδο συγκροτημένων πολιτικών.
Θα είναι δραματικά επιζήμιος για την κοινωνία αν παραμείνει στο κοινοβουλευτικό και επικοινωνιακό επιφαινόμενο.

Ας κρατήσουμε ότι απόψε το κοινοβουλευτικό ζυμάρι της ΝΔ εμφανίστηκε σαν βράχος από μια κατά τα φαινόμενα λαθεμένη (δεν γνωρίζω αν είναι άστοχη!) κίνηση του κ. Παπανδρέου.

Η ώρα του boss



Του Αγίου

Μας μεταφέρθηκε πριν από λίγο η φράση που φέρεται να εκστόμισε ο ειδικός μεσολαβητής του ΟΗΕ στη διένεξη Αθηνών-Σκοπίων, Ματ Νίμιτζ, μιλώντας χθες αργά το βράδυ σε συνάδελφο του: «Τώρα είναι η ώρα του Μπους», του είπε.

Εμείς ελάχιστα πράγματα έχουμε να προσθέσουμε σε ότι έχουμε ήδη σημειώσει μέχρι τώρα παρακολουθώντας την εξέλιξη στη διαπραγμάτευση για το «σκοπιανό».

Δυστυχώς για εμάς και όσους εμφορούνται από ανάλογο ενδιαφέρον για το ζήτημα, επιβεβαιωνόμαστε κάθε στιγμή και δεν έχουμε να αλλάξουμε τίποτε, ούτε ως προς τις πληροφορίες που έχουμε αναρτήσει σε αυτό το blog, ούτε ως προς την γενικότερη αναλυτική προσέγγιση.

Δεν ξέρω αν μας πιστεύετε, αλλά μέσα μας πολλές φορές ευχηθήκαμε να κάνουμε κάποιο λάθος. Εδώ δεν παίζεται το δικό μας κύρος, αλλά το κύρος της χώρας και η θέση της στη Βαλκανική, στην Ευρώπη και στο διεθνές σύστημα.

Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στο τι έχουμε γράψει τόσο καιρό, για την υπόθεση, επιχειρώντας να αντιπαραβάλουμε την πραγματικότητα στην προπαγάνδα, έπιασα τον εαυτό μου να θυμώνει, όχι με τους διπλωμάτες μας που, ούτως ή άλλως, κρατήθηκαν στο περιθώριο της διαχείρισης σε αυτή την διένεξη, αλλά με την Κυβέρνηση, σε όλα τα επίπεδα.
Κάνανε ότι δεν καταλαβαίνανε που πάει η κατάσταση.

Προσπαθώντας να πείσουν την κοινή γνώμη ότι είναι ισχυροί και ότι μπορούν να επιβάλλουν όρους στην διπλωματική σκακιέρα, φαίνεται ότι το πίστεψαν και οι ίδιοι και εγκλωβίστηκαν σε μια διπλή διαδικασία μέσα στην οποία μπερδεύτηκαν.

Ο αμερικανικός αντιπερισπασμός των δύο τελευταίων εβδομάδων τους αποσυντόνισε εντελώς, παρότι εμείς από εδώ λέγαμε και ξαναλέγαμε για την «παγίδα».

Την πρόταση που επεξεργάσθηκαν τώρα και παρουσιάζουν στον Νίμιτζ, έπρεπε να την έχουν καταθέσει ολοκληρωμένη εδώ και 15 μέρες τουλάχιστον. Άργησαν και σε αυτό.

Δεν κρύβω ότι με ενόχλησε και η τακτική της αντιπολίτευσης στο θέμα: άφησαν Καραμανλή-Μπακογιάννη να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά και να …καούν. Εντάξει, πολιτικά τους συμφέρει η στάση αυτή και δείχνει και «ανώτερο» αντιπολιτευτικό πνεύμα, είναι όμως πώς να το πω, λίγο - πολύ…αναντίστοιχη στην ευθύνη που επιτάσσουν οι καιροί!

Αυτή την ώρα με χαρακτηριστική άνεση μάλιστα, το πάνω χέρι έχει η ηγεσία των Σκοπίων με την καθοδήγηση της αμερικανικής κυβέρνησης. Θεωρούν και αυτοί – όπως άλλωστε και ο Νίμιτζ - την πρόταση που κατατέθηκε εκ μέρους του ΟΗΕ, τελική και της δίνουν μία σοβαρή εσωτερική διάσταση.

Για πρώτη φορά μετά το 1995 πρόταση διαμεσολάβησης έρχεται επίσημα να συζητηθεί για τη λήψη απόφασης στο κοινοβούλιο της χώρας. Αυτό προγραμματίζεται να γίνει τη Δευτέρα, γεγονός που σημαίνει ότι η εξέλιξη στο ζήτημα μεταφέρεται – όπως είχαμε εδώ και πολύ καιρό επισημάνει – σε επίπεδο πρωθυπουργών των δύο χωρών.

Η πολιτική ηγεσία της γείτονος διαμορφώνει ένα πλαίσιο αυτοδέσμευσης πάνω στην τελευταία πρόταση Νίμιτζ για να την ισχυροποιήσει στο επόμενο και κρισιμότερο στάδιο της διαπραγμάτευσης, το οποίο, αν και οι Αμερικανοί δεν επιθυμούν να είναι knock-out, ουσιαστικά θα προδιαγράψει το πλαίσιο της συνολικής λύσης.

Γνωρίζουν και οι ίδιοι, παρότι ασφαλώς δεν το ομολογούν, ότι η ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας (Σκόπια)» δεν θα αποτελέσει το «βαπτιστικό» της χώρας τους, κατάφεραν, όμως, με την μέθοδο που ακολούθησαν να κάψουν οποιονδήποτε άλλο πραγματικό γεωγραφικό προσδιορισμό.

Το όλο σχέδιο από την πλευρά τους συνίσταται στο να μη θιγεί ή αλλοιωθεί εννοιολογικά το σημαινόμενο της λέξης «Μακεδονία» και να αποδίδεται άμεσα – όπως με την πρόταση Νίμιτζ – ή σε τελευταία ανάλυση ακόμη και έμμεσα η αίσθηση της μακεδονικής εθνότητας, την οποία υποστηρίζουν ότι εκπροσωπούν. Οι χθεσινές δηλώσεις του υπουργού εξωτερικών της ΠΓΔΜ περί μικρής μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα, θα πρέπει να αξιολογηθούν σε αυτό το πνεύμα.

Υ.Γ. Πληροφορίες που «έσκασαν» στην τελευταία παράγραφο του κειμένου, φέρουν το περιβάλλον του Λευκού Οίκου δυσαρεστημένο με το State Department και συγκεκριμένα με τις τελευταίες ενέργειες των υφισταμένων της Κοντολίζα Ράις στο ζήτημα και προτείνουν στον Αμερικανό πρόεδρο να προβεί σε άμεση προσωπική παρέμβαση στην υπόθεση. Το State Department θεωρεί λαθεμένη αυτή την πρόταση και δεν συμβουλεύει προς αυτή την κατεύθυνση.

Δεν είμαστε σε θέση να επιβεβαιώσουμε την πληροφορία αυτή, γι’ αυτό την μεταφέρουμε με κάθε επιφύλαξη.

Φίλε μου, Ζοζέ πάω για εκλογές …

Δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι το είπε έτσι ακριβώς ο Κ. Καραμανλής στον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, αλλά το βέβαιο είναι ότι του το εξομολογήθηκε.

Μη με ρωτάτε που το ξέρω …το ξέρω!

Η εξομολόγηση έγινε άκρως εμπιστευτικά κατά την διάρκεια δείπνου που παρέθεσε χθες το βράδυ στον Λυκαβηττό ο Πρωθυπουργός στον πολιτικό και όχι μόνο φίλο του, απερχόμενο πρόεδρο της Ε. Επιτροπής.

Ο ΑΓΙΟΣ

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

H νωπή κυβερνητική εντολή

Του Αγίου

Δεν με διασκεδάζει τίποτα περισσότερο από την περίφημη κομματική γραμμή που αρθρώνουν στο κοινοβούλιο και στα τηλεοπτικά παράθυρα οι εκπρόσωποί μας.

Συνήθως, είναι λαϊκίστικα στερεότυπα τα οποία, μέσω της αίσθησης που αποπνέουν και της γενίκευσης που προδηλώνουν, φανερώνουν την αδυναμία των ομιλητών, συνεντευξιαζομένων κλπ, να αντιμετωπίσουν με επιχειρήματα τον συνομιλητή τους, στο πλαίσιο μιας αντιπαράθεσης.

Το σύνθημα που κυριάρχησε από την πλευρά της, ελεγχόμενης με «μομφή», κυβέρνησης, σήμερα στη βουλή, ήταν το «νωπή κυβερνητική εντολή» (ΝΩΚΕ).

Ρωτάει ο πολίτης – δια του εκπροσώπου του ασφαλώς, μια και παρά την πρόοδο της τεχνολογίας δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί από το πολιτικό σύστημα άλλος τρόπος! – «γιατί, κυβέρνηση, διαχειρίζεσαι κατ’ αυτόν τον τρόπο την οικονομία ή το κοινωνικό μοντέλο, δια του «ασφαλιστικού»»; «Επειδή, έχω νωπή κυβερνητική εντολή», απαντάει ο υπουργός ή ο κυβερνητικός βουλευτής.

«Βρε, σας έδωσε κανείς εντολή να μειώσετε τις συντάξεις και να αυξήσετε τα όρια ηλικίας», τους ρωτάς και σου λένε «Εμείς εφαρμόζουμε το πρόγραμμά μας».

«Βρε, λέει το πρόγραμμά σας τέτοια πράγματα», τους ξαναρωτάς και σου απαντούν: «Όλα αναφέρονται στο πρόγραμμα (2004) της προηγούμενης τετραετίας το οποίο επικαιροποιήθηκε δια της νωπής κυβερνητικής εντολής».

Διότι, ως γνωστόν, η νωπή εντολή δόθηκε σε αυτή την κυβέρνηση για το προηγούμενο πρόγραμμά της, που δεν πρόλαβε να εφαρμόσει, καθώς έπρεπε ο κ. Καραμανλής να διεξάγει επειγόντως εκλογές για να αντιμετωπίσει το εθνικό θέμα της σύνταξης του φετινού προϋπολογισμού, και όχι για κάποιο νωπό πρόγραμμα το οποίο δεν πρόλαβε να παράγει!

Έχουμε λοιπόν το οξύμωρο, η κυβέρνηση να επικαλείται την νωπή εντολή επί ενός προγράμματος που βρίσκεται σε αποσύνθεση εντός του καταψύκτη, πάνω από τέσσερα χρόνια. Εδώ δεν θυμόταν ο πρωθυπουργός στο προεκλογικό μπαλκόνι για ποιο ακριβώς πρόγραμμα μίλαγε, θα θυμάται ο πολίτης το περιεχόμενο του deep-frozen νεοδημοκρατικού πονήματος; Ρητορικό το ερώτημα!

Πας παρακάτω και τους ρωτάς πιο δύσκολα πράγματα: «Βρε σεις, εδώ και τουλάχιστον έξι μήνες οι διεθνείς αγορές μαστίζονται από κρίση, η οποία έφτασε και πλήττει την ελληνική χρηματαγορά, έχετε εικόνα της πραγματικής κατάστασης; Γνωρίζετε, για παράδειγμα, ποιες είναι οι επενδύσεις σε δομημένα και άλλα επισφαλή χρηματοπιστωτικά προϊόντα των ελληνικών τραπεζών και σε ποιο βαθμό έχουν απαξιωθεί τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και του ταλαίπωρου Ταχ. Ταμιευτηρίου;» «Ασφαλώς», σου απαντούν, «αφού έχουμε νωπή κυβερνητική εντολή».

Κάπως έτσι, φίλοι, η περίφημη «νωπή…» (ΝΩΚΕ) απέκτησε τη μυθική διάσταση που νομιμοποιεί πάσα κυβερνητική νόσο και … μαλακία.

Μην περιμένετε να ανατρέξω σε επιχειρήματα από το συνταγματικό δίκαιο για να εξηγήσω ότι η «λαϊκή εντολή» δίδεται υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις που προσδιορίζει γενικά ο συντακτικός νομοθέτης και εξειδικεύει ο κοινός νομοθέτης μέσω της κοινοβουλευτικής διαδικασίας.

Άλλωστε, πώς να εξηγήσω ότι το «νωπή εντολή» είναι απλώς ένα επικοινωνιακό εφεύρημα, δίχως κανονιστική υπόσταση; Δηλαδή, είτε μια κυβέρνηση έχει νωπή εντολή, είτε μπαγιάτικη, την ίδια ακριβώς ισχύ διαθέτει και στους ίδιους κανόνες παραγωγής νομοθετικού έργου, εκτελεστικής εξουσίας και κοινοβουλευτικού ελέγχου, υπόκειται.

Είναι πρόδηλο ότι το στερεοτυπικό «τεχνούργημα» περί ΝΩΚΕ χρησιμοποιείται για να καλύψει εκτεθειμένες στην κοινή γνώμη πολιτικές της κυβέρνησης.

Θέλει, όμως, να το δούμε με περισσότερη προσοχή – πέραν της πλάκας που ούτως ή άλλως έχει – καθώς θα μπορούσε να λειτουργήσει κατά ένα απρόβλεπτο εθιμικό τρόπο, φαλκιδεύοντας τα αποτελέσματα του κοινοβουλευτικού ελέγχου και προκαλώντας σοβαρή κοινωνική κρίση σε περιπτώσεις ακραίας διάστασης του λαϊκού αισθήματος με την κυβερνητική πολιτική.
Συνειδητά θα αποφύγω να αναφέρω παραδείγματα που θα μπορούσαν να προκαλέσουν αυτή την διάσταση. Δεν το κάνω, γιατί το ζήτημα αυτό συνέχει περισσότερο την ζώσα πραγματικότητα παρά μία σχετική υπόθεση εργασίας.

Οι μοιραίοι

Του Αγίου

Το ισχυρότερο διπλωματικό χαστούκι της μεταπολίτευσης δέχθηκε, επίσημα, η χώρα από τον ΟΗΕ, με αφορμή το «σκοπιανό».

Η Ελληνική εξωτερική πολιτική εξευτελίστηκε, τυλιγμένη σε μια κόλα χαρτί με τίτλο «Νέα πρόταση Νίμιτζ», η οποία τελεσιγραφικά αναφέρει για την ΠΓΔΜ:

- Για εσωτερική χρήση, το όνομα της χώρας θα είναι «Δημοκρατία της Μακεδονίας» σε κυριλλική γραφή.

- Για διεθνή χρήση, το όνομα της χώρας θα είναι «Δημοκρατία της Μακεδονίας (Σκόπια)» και η επίσημη εκδοχή του θα είναι η αγγλική.

- Για διμερή χρήση συστήνεται η νέα ονομασία να υιοθετηθεί από τις χώρες που αυτήν τη στιγμή χρησιμοποιούν τη συνταγματική ονομασία, χωρίς όμως οι χώρες αυτές να υποχρεώνονται σε αυτήν την επιλογή.

- Η ονομασία «Μακεδονία» καθ' εαυτήν δεν θα χρησιμοποιείται ως επίσημο όνομα από άλλη πλευρά -την Ελλάδα δηλαδή.

- Οι όροι «μακεδονία» και «μακεδονικό», από μόνοι τους, μπορούν να χρησιμοποιούνται σε μη αποκλειστική βάση και από τις δύο πλευρές, σύμφωνα με τη διεθνή νομική και εμπορική πρακτική.

- Οι δύο πλευρές καλούνται σε περαιτέρω συζητήσεις για το θέμα του αλυτρωτισμού, σε διακήρυξη του σεβασμού της εδαφικής ακεραιότητας κ.λπ.

- Τα θέματα πολιτισμού και εκπαίδευσης παραπέμπονται σε κοινή επιτροπή.

- Η Ελλάδα καλείται να υποστηρίξει ενεργά την ΠΓΔΜ όσον αφορά την ένταξή της στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

- Το θέμα των αεροδρομίων θα πρέπει να εξετασθεί εκ νέου από την ΠΓΔΜ, στο πλαίσιο των σχέσεων καλής γειτονίας.

Από τα εννέα βασικά ζητήματα που θίγονται, από τον ΟΗΕ, μέτρησα τουλάχιστον επτά ηχηρά χαστούκια στην Κυβέρνηση –Καραμανλή.

Το ερώτημα που βρίσκεται στο στόμα όλων τούτες τις ώρες είναι απλό:
«καλά, τόσα χρόνια, η ισχυρή, κατά τα λεγόμενα του πρωθυπουργού Ελλάδα, απέναντι στην παντελώς ανίσχυρη ΠΓΔΜ, αυτά πέτυχε! Ποιος κοροϊδεύει ποιόν σε αυτό το τόπο;».

Αλήθεια ποιος νομίζει ότι έχει δικαίωμα να κυβερνά ως βασιλέας, παραπληροφορώντας διαρκώς τους υπηκόους του;
Γιατί τόση πρεμούρα, να παραμείνει ο λαός έξω από τη διένεξη με τα Σκόπια;

Η κατάδηλη ζημιά στα κρατικά μας συμφέροντα από αυτό το Βατερλό αναφέρεται σε έναν πρωθυπουργό και μιαν υπουργό εξωτερικό, σε ένα ή δύο κόμματα ή σε όλους μας; Τι είδους παιχνίδι είναι αυτό με τον πολίτη;

Τώρα, η Κυβέρνηση λέει ότι δεν μπορεί να δεχθεί το όνομα, έτσι όπως περιγράφεται στην πρόταση Νίμιτζ, με το «Σκόπια» δηλαδή σε παρένθεση, ούτε καν με παύλα, όπως στο όνομα που είχε προταθεί το 2005 και είχε δεχθεί ο κ. Καραμανλής δια του κ. Μολυβιάτη ως βάση διαπραγμάτευσης!

Ναι, τέτοια επιπολαιότητα! Διέπραξαν ακριβώς τα ίδια λάθη στη διαπραγμάτευση, (εμφορούμενοι προφανώς από την ίδια επαρχιώτικη πολιτική κουλτούρα), με αυτούς που συμμετείχαν στην διαπραγμάτευση για το «κυπριακό», που κατέληξε στο σχέδιο Άναν… και μετά κλαίγανε και το παίζανε αδικημένοι και πληγωμένοι!

Άσε που, μετά από 14 χρόνια επίσημης διαπραγμάτευσης «κατάφεραν» οι δικοί μας το απίθανο: να καταργείται – με τη συγκεκριμένη πρόταση, στο τελικό αυτό στάδιο της διαπραγμάτευσης - το αποκλειστικό δικαίωμα χρήσης των λέξεων «Μακεδονία» και «Μακεδονικός» και στα δύο μέρη, και να αναγνωρίζεται «μακεδονική» γλώσσα και «μακεδονικό» έθνος, με την χρήση μάλιστα της «σύνθετης» ( ποιας σύνθετης δηλαδή!) ονομασίας να προτείνεται μόνο στους διεθνείς οργανισμούς και στις σχέσεις της ΠΓΔΜ με την Ελλάδα!

Αντί λοιπόν όσοι εμπλέκονται στην διαπραγμάτευση να κρυφτούν από ντροπή για τη κατάντια τους, με περισσό θράσος κρύβονται πίσω από λέξεις δίχως νόημα, προπαγανδιστικά στερεότυπα, που και αυτά ακόμη διαρκώς ανασκευάζουν και ψευτοτσαμπουκάδες.

Είναι τόση η αβελτηρία των κυβερνητικών και της προπαγάνδας τους που, ενώ μέχρι χθες παρέπεμπαν ανακουφιστικά προς τον ΟΗΕ για μια ικανοποιητική λύση, τώρα ομνύουν προς τον αμερικανικό παράγοντα, θεωρώντας πως δεν θα μπορούσαν οι φίλοι τους να τους εγκαταλείψουν σε αυτήν την δύσκολη στιγμή!

Θα μου πείτε, ο απελπισμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Σύμφωνοι, αρκεί να έχει!

Η εξωτερική μας πολιτική παγιδευμένη σε ένα μίγμα λαϊκισμού, υποκρισίας, αμετροέπειας και ωχαδερφισμού «κούρεψε», από μόνη της, τις δυνατότητες της.

Στο τέλος εγκλωβίστηκε στην Ενδιάμεση Συμφωνία της 13ης Σεπτεμβρίου 1995, που υπογράφηκε στην Νέα Υόρκη από τον τότε υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας Κ. Παπούλια και τον τότε υπουργό Εξωτερικών της ΠΓΔΜ Τσερβενκόφσκι.

Από αυτή τη συμφωνία, η οποία εδώ και πέντε περίπου χρόνια εξυπηρετεί αποκλειστικά την ηγεσία της ΠΓΔΜ, έπρεπε να απεγκλωβιστούμε. Οι ευκαιρίες που προέκυψαν ήταν πολλές, δεν υπήρχε όμως σοβαρή Κυβέρνηση να τις εκμεταλλευτεί. Έτσι, τώρα πάμε και νομικά, χειροπόδαρα δεμένοι στο Βουκουρέστι, όπου μας περιμένει το επιτελείο του Μπους για να «ασελγήσει» στα «χαμένα κορμιά» μας!

Είναι βέβαιο ότι στο τέλος θα μας πλασάρουν μια διαφορετική κατ’ όνομα «λύση», made in USA, όπως εδώ και καιρό έχω γράψει, την οποία μετά την τρομακτική-πρόταση Νίμιτζ θα δεχθούμε ασθμαίνοντας και ευχαριστώντας τον κ. Μπούς για την κατανόηση. Έτσι πράττουν πάντα οι μοιραίοι!

Το σχέδιο, όπως και πάλι πριν από μέρες σας είπαμε, είναι έτοιμο και έχει εκπονηθεί στο πνεύμα μίας «nominal movement» της ηγεσίας της ΠΓΔΜ, από ένα επιτελείο νομικών υπό την απερχόμενη πρέσβειρα στο ΝΑΤΟ Βικτόρια Νούλαντ και την επίβλεψη του Νταν, ο οποίος (κ. Ντανιελ Φριντ) – για να δώσω και καμιά είδηση – χθες το βράδυ ενημέρωσε κατ’ ιδίαν, επ’ αυτού, τον ειδικό διαπραγματευτή των Σκοπίων κ. Ντιμιτρόφ. Αυτό, το «καλό παιδί» που είναι ο «έρωτας» του State Department και ουσιαστικά κάνει κουμάντο, ως προς το ζήτημα, στη χώρα του, έχοντας ουσιαστικά υποσκελίσει την ηγεσία της γείτονος.

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008

Του Γιωργάκη η δοξαριά …

Του Αγίου

Με μια δοξαριά υψηλής συχνότητας αντέδρασε ο Γιώργος Α. Παπανδρέου στην πολιτική συγκυρία και βγήκε έτσι, έστω και προς το παρόν, από το περιθώριο της πολιτικής αντιπαράθεσης.

Η «πρόταση μομφής» που κατατέθηκε από την αξιωματική αντιπολίτευση την Τετάρτη, λιγότερο από μία ώρα πριν ξεκινήσει η διαδικασία για την ψηφοφορία επί του συνόλου του νομοσχεδίου για το «Ασφαλιστικό», δεν φάνηκε να αιφνιδιάζει την Κυβέρνηση.

Προφανώς ο κ. Καραμανλής γνώριζε για την πρωτοβουλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και είχε προετοιμάσει τους βουλευτές, συγγενείς και υπουργούς του να χειριστούν κατάλληλα την δοξαριά του Γιώργου: την πρόταση δυσπιστίας προς την Κυβέρνηση.

Έτσι και τα υπόλοιπα όργανα της ορχήστρας (βουλής) συντονίστηκαν σε ανάλογο κοινοβουλευτικό μοτίβο.

Οι λόγοι που οδήγησαν τον κ. Παπανδρέου σε αυτήν την πρωτοβουλία, δεν πρέπει να δαιμονοποιούνται. Δεν έπραξε τίποτε περισσότερο από αυτό που θα έκανε κάθε άλλος πολιτικός στη θέση του.

Ο Γιώργος είναι αδύνατο να ασκήσει ουσιώδη αντιπολίτευση στο «σκοπιανό».

Οι θέσεις του, σε επίπεδο πολιτικής ρητορείας και στόχων, είναι αφενός πανομοιότυπες με αυτές που εκφράζει επίσημα ο κ. Καραμανλής και εφετέρου, σε ότι αφορά τον έλεγχο της διολίσθησης του πρωθυπουργού στην διαπραγμάτευση, πολύ λίγα πράγματα μπορεί να κάνει.

Δύσκολα μπορεί να τον ψέξει για την ανακολουθία και εμφανή υποκρισία στην διαχείριση της διαπραγμάτευσης, καθώς – όπως έχει πει χαμογελαστά η Ντόρα – «έχουμε και εμείς τους φακέλους της υπόθεσης, από την εποχή που ο κ. Παπανδρέου ήταν Υπουργός των Εξωτερικών». Δηλαδή, ο Γιώργος στο «σκοπιανό» είναι αυτό που λέμε λαϊκά «ανοιχτός». Σε πιο βαθμό δεν το γνωρίζω, αλλά όσο και να είναι δεν μπορεί να ασκήσει ελεύθερα κριτική στον πρωθυπουργό, όπως ο Καρατζαφέρης, η Παπαρήγα ή ο Αλαβάνος.

Σε ότι αφορά το «ασφαλιστικό» και τη μορφή των ιδιωτικοποιήσεων στις οποίες κατέληξε η Κυβέρνηση, επίσης δύσκολα θα μπορούσε να πάρει «αντιπολιτευτικό κεφάλι», ιδίως μετά τις τελευταίες πρωτοβουλίες του Α. Αλαβάνου, ο οποίος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον υποσκέλισε και κοινοβουλευτικά, επιδεικνύοντας καλύτερα αντανακλαστικά και ισχυρότερη αίσθηση των κοινωνικών τάσεων στο ζήτημα.

Εκτός από αυτά, ο κ. Παπανδρέου γνωρίζει ότι αν το «σκοπιανό» εξελιχθεί σε κόλαφο κατά του Καραμανλή, θα δεχόταν τεράστιες πιέσεις από την κοινωνία, από μέλη του ΠΑΣΟΚ, καθώς και την πρόκληση από άλλα (ή τα άλλα) κόμματα της βουλής να ασκήσει το δικαίωμα της κατάθεσης πρότασης δυσπιστίας. Τώρα από αυτή την υποχρέωση «απαλλάσσεται» για το επόμενο εξάμηνο, επιτυγχάνοντας να μη φέρει σε δύσκολη θέση τους Αμερικανούς και τον εαυτό του.

Με άλλα λόγια, ο κ. Παπανδρέου καίει τη δυνατότητα να ασκήσει «μομφή» στην κυβέρνηση για το «σκοπιανό», ανεξαρτήτως ποια θα είναι η κατάληξή του, τη στιγμή μάλιστα που βλέπει ότι η υπόθεση εξελίσσεται σε δεινή ήττα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, με άγνωστες συνέπειες για το κύρος της χώρας στο χειρισμό πολύ πιο δύσκολων εθνικών ζητημάτων που αναδύονται εκ νέου στην επικαιρότητα (Αιγαίο, Κυπριακό).

Ασκώντας τώρα το δικαίωμα, που μόνο το ΠΑΣΟΚ διατηρεί ως προς τον κρισιμότερο βαθμό ελέγχου της κυβέρνησης για το «ασφαλιστικό», δίνει τη δυνατότητα στον κ. Καραμανλή να «σκηνοθετήσει» την απώλεια της δεδηλωμένης, με αποτέλεσμα την πτώση της κυβέρνησης.

Αν δεν το πράξει ο ίδιος ο κ. Καραμανλής υπάρχουν γνωστά συμφέροντα στο πλαίσιο της διαπλοκής που θα μπορούσαν να συνεργαστούν μαζί του για να χάσει τη δεδηλωμένη λίγα 24ωρα πριν βρεθεί ενώπιον του προέδρου Μπους για να υποστεί την εσχάτη των πιέσεων ως προς την «λύση» του «σκοπιανού» υπό αμερικανικούς όρους.

Ο πρωθυπουργός, όπως έχω κουραστικά πλέον επισημάνει, δεν έχει σκοπό να πέσει από το «σκοπιανό». Ούτε, όμως, οι Αμερικανοί φίλοι του θα ήθελαν να συμβεί αυτό και να πληγεί ο ίδιος και η αγαπητή στην οικογένεια Μπους, κα Μπακογιάννη, αλλά και να προκληθούν ανεξέλεγκτες, πιθανόν, αντιαμερικανικές αντιδράσεις στην Ελλάδα, οι οποίες θα έφερναν τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις στο επίπεδο του δεύτερου μισού της δεκαετίας του ’70.

Για τον κ. Καραμανλή θα αποτελούσε σωτηρία μια ενδεχόμενη πτώση της κυβέρνησής του αυτή την ώρα, καθώς θα εμφανιζόταν, έστω και για τα μάτια του κόσμου, ως ο μεταρρυθμιστής πρωθυπουργός που δεν δίστασε να συγκρουστεί με τα συντεχνιακά συμφέροντα και τα ρετιρέ του δημοσίου και να πέσει υπέρ καραμανλικής πίστεως και νεοδημοκρατικής πατρίδος.

Το σενάριο αυτό βολεύει αφάνταστα και τον Γιώργο Παπανδρέου, αλλά κατά ένα μυστήριο τρόπο και όλα τα υπόλοιπα κόμματα της βουλής.

Ο Γιώργος σταματά τη φθορά που υφίσταται από το εσωκομματικό και μιντιακό σύστημα, καθώς και από την καλπάζουσα άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Συνασπισμός από τη μια δεν προλαβαίνει να κεφαλαιοποιήσει τα κοινωνικά του ανοίγματα και το φρέσκο αίμα στην ηγεσία του, αλλά διατηρεί τη δυνατότητα να ηγηθεί, υπό συνθήκες, της αριστερής αντιπολίτευσης μετά τις εκλογές.

Ο Καρατζαφέρης εξασφαλίζει τη βέβαιη είσοδό του στη βουλή, καθώς ευνοείται από το κλίμα δίχως να προλάβει να φθαρεί στα έδρανα του κοινοβουλίου.

Η κα Παπαρήγα, αν και δεν προλαβαίνει να παραδώσει στη νέα ηγεσία του κόμματος, διατηρεί ακέραιες τις δυνάμεις της καθώς, όπως δείχνουν οι μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις, η πλαγιοκόπηση από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ως αποτέλεσμα σημαντικές απώλειες για το ΚΚΕ.

Τέλος, η ενδεχόμενη προσφυγή στις κάλπες θα προσέφερε μεγάλη ανακούφιση στα κέντρα της διαπλοκής, καθώς, όπως όλα δείχνουν, ο Συνασπισμός μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι το πιθανότερο μετεκλογικό σενάριο. Αυτό προφανώς επιθυμούν και οι Αμερικανοί, οι οποίοι θα δουν να κλείνει και το ρημάδι το «σκοπιανό» και πολλά άλλα σοβαρότερα για αυτούς ζητήματα σε μια διευρυμένη βάση νομιμοποίησης εντός της χώρας.

Αφελείς και ανίκανοι

Του Αγίου

Στην παγίδα που έστησε μόνη της στο «σκοπιανό», έπεσε η κυβέρνηση Καραμανλή.

Με την χθεσινοβραδινή τελεσιγραφική πρόταση του ΟΗΕ περί διατήρησης της συνταγματικής ονομασίας της ΠΓΔΜ, «Δημοκρατία της Μακεδονίας», και την υιοθέτηση της ονομασίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας-Σκόπια» για χρήση στους Διεθνείς Οργανισμούς και στις σχέσεις με την Ελλάδα, η κυβέρνηση - που πάλι δηλώνει ότι δήθεν αιφνιδιάστηκε - περιέρχεται σε τραγική πολιτική θέση.

Η πρόταση αυτή του κ.Νίμιτζ αποτελεί επανα-εισαγωγή της πρότασης για την τελική ονομασία της ΠΓΔΜ, «Δημοκρατία της Μακεδονίας – Σκόπια», που είχε αποδεχθεί ο κ. Καραμανλής ως βάση διαπραγμάτευσης το 2005, δια του τότε υπουργού εξωτερικών Π. Μολυβιάτη.

Θυμάμαι την επίθεση που δέχθηκα όταν αποκάλυψα την υπόθεση πριν από πολύ καιρό στο press.gr! Κανείς δεν ήθελε να το πιστέψει! Εγκάθετοι της κυβέρνησης και «αγνοί» εθνικιστές έγραφαν και ξανα-έγραφαν ότι διαδίδω σενάρια, με αποκαλούσαν ποδότη και πολλά άλλα. Έλα όμως πού είχα δίκιο! Ελα που απλώς ήθελα να προλάβω την διολίσθηση που οδηγούσε κατευθείαν στην παγίδα που σήμερα έπεσε μέσα και με τα τέσσερα η Κυβέρνηση-Καραμανλή!

Προπαγανδιστές και εγκάθετοι δεν θέλω να μου ζητήσετε συγνώμη, θα επιθυμούσα μόνο να αναλογιστείτε πόσο λάθος κάνατε που εμπιστευτήκατε τυφλά τον κ. Καραμανλή σε αυτό το ζήτημα, δίχως ο προβαλλόμενος, από εσάς τους ίδιους, πατριωτισμός ή/και εθνικισμός, να (σας) οδηγήσει να «συνδράμετε» σε μια λύση που δεν θα έθιγε όχι τον επικίνδυνο και αδιέξοδο εθνικισμό σας, αλλά απλώς τα κρατικά συμφέροντα της χώρας.

Ας είναι, άλλωστε ο εθνικισμός σε συνδυασμό με την τυφλή εμπιστοσύνη προς Δεξιούς ηγέτες στο χειρισμό των λεγόμενων εθνικών θεμάτων πάντα έβλαψε τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα της χώρας!

Η τραγικότητα της σημερινής πολιτικής συγκυρίας για την Κυβέρνηση έγκειται στο ότι τα «κατάφερε» να βρεθεί σε μία τέτοια διπλωματική θέση, ώστε πίσω της να είναι ο Γκρεμός και μπροστά της το Ρέμα.

Ή θα αυτοκτονήσει, θίγοντας παράλληλα σοβαρά την χώρα βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, δεχόμενη το τελεσίγραφο Νίμιτζ ή θα πέσει γονατιστή στα πόδια του Μπούς, ικετεύοντας την τελευταία στιγμή για μια προοπτική καλύτερης λύσης στο μέλλον – μετά το Βουκουρέστι.

Ύστερα από την συντονισμένη κίνηση ΗΠΑ και ειδικού μεσολαβητή στο ζήτημα, το veto ακυρώθηκε ακόμη και σαν προπαγανδιστικό εργαλείο.
Αν η Ελληνική Κυβέρνηση αντιδράσει, με τον τρόπο που έχει επανειλημμένως αναφερθεί από τους Καραμανλή-Μπακογιάννη, στη Σύνοδο Κορυφής, η χώρα θα απομονωθεί σε τέτοιο βαθμό που δεν θα έχει ξαναζήσει στην πρόσφατη ιστορία της. Σπεύδω μάλιστα να πω ότι θεατρινισμοί του τύπου «έξω από το στρατιωτικό σκέλος της Συμμαχίας», ως αντίδραση, πλέον δεν περνάνε σε κανέναν, άσε που θα είναι καταστροφικοί!

Η φάκα σφίγγει για το δίδυμο Καραμανλή-Μπακογιάννη και διαφυγή, πέραν των εκλογών, δεν υπάρχει πλέον.

Η Κυβέρνηση διαχειρίστηκε την όλη υπόθεση με ασυγχώρητη αφέλεια, υποκρισία και ανικανότητα.

Στο πίσω μέρος της φάκας υπάρχει ακόμη άθικτο το τυράκι , πιο πίσω όμως βρίσκεται κριμένο το ταμπελάκι « Δημοκρατία της Μακεδονίας – Σκόπια» και ακόμη πιο πίσω με brand symbol την αστερόεσσα το όνομα «Νέα Δημοκρατία της Μακεδονίας». Με την απίθανη ανοησία που διακατέχει την εξωτερική μας πολιτική, σε λίγο θα εκλιπαρούμε για το δεύτερο!

Τρίτη 25 Μαρτίου 2008

Με τρώει η νεοφιλελεύθερη αρκούδα

Του Αγίου

Δεν είναι λίγοι οι οικονομολόγοι που εκφράζουν την βεβαιότητα ότι η σημερινή λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος θα οδηγήσει σύντομα σε κατάρρευση του καπιταλισμού, τουλάχιστον με τη σημερινή του μορφή.

Πριν από λίγο καιρό, ισχυρισθήκαμε ότι η παρούσα κρίση στις χρηματιστηριακές αγορές εστιάζεται μεν στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά το ξεπερνά συστηματικά.

Τότε, μιλήσαμε για «μεταλλαγή» που αλλάζει δομικά ολόκληρο το σύστημα αναφορών του νεοφιλελευθερισμού και πλήττει τον αξιωματικό πυρήνα του: την «αυτο-διόρθωση».

Δεν είναι, για παράδειγμα, απλώς το κρυφό και φανερό δημοσιονομικό ελλείμματα των ΗΠΑ και η κρίση στα subprime στεγαστικά δάνεια στην Αμερική που ανατροφοδοτούν το φαινόμενο της κρίσης, ούτε αποκλειστικά ο λεγόμενος στασιμοπληθωρισμός, που τρομάζει πλέον τις οικονομίες και πέραν του Ατλαντικού. Τα αίτια είναι περισσότερα και σύνθετα.

Έχουν να κάνουν, επίσης, με την έντονα κερδοσκοπική κουλτούρα της νεοφιλελεύθερης οικονομίας, τις πειρατικές κινήσεις μεγάλων hedge funds και την αρπαχτική συμπεριφορά των λεγόμενων μη-εποπτευόμενων κεφαλαίων, μα κυρίως με την παραίτηση του νεοφιλελεύθερου κράτους από την άσκηση πολιτικών προστασίας της κοινωνίας από την αδηφάγο, ολοκληρωτική αγορά.

Το δόγμα του λεγόμενου «κοινωνικού καπιταλισμού» κατέληξε στην απόλυτη υποδούλωση ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων στην αγορά, με αποτέλεσμα οι πολίτες να χάνουν ολοένα και περισσότερο όχι απλώς την οικονομική ελευθερία τους, αλλά και την ίδια την ικανότητα να προσδιορίσουν στοιχειωδώς το μέλλον τους και να επιβιώνουν αξιοπρεπώς.

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: κοινωνική ανασφάλεια, έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς, εκδήλωση αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς, αποκλεισμός και εκδήλωση ατομικής και κοινωνικής βίας ή τάση παραίτησης.

Τα πράγματα έχουν πάρει τέτοια μορφή που ακόμα και παραδοσιακοί Αμερικανοί και Ευρωπαίοι πολιτικοί φαίνεται ότι αφυπνίζονται.

Μέχρι και η Χίλαρι Κλίντον, ευαισθητοποιήθηκε και καλεί σε άμεση πολιτική παρέμβαση, ώστε τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά να προστατευθούν και να μη χάσουν οριστικά την περιουσία τους.

Η γυναίκα, είπε μάλιστα κάτι απλό και λογικό, αλλά δυστυχώς τόσο ξένο σε πολλούς άλλους ηγέτες: δεν μπορεί οι κυβερνήσεις και ο κεντρικός χρηματοπιστωτικός μηχανισμός να μεριμνούν για να σωθούν οι τράπεζες και από την άλλη η πολιτεία να αδιαφορεί για την κατάρρευση των νοικοκυριών! Ή με τα δικά της λόγια: "Πρέπει οι τράπεζες, που συνεργάζονται και με την Γουόλ Στριτ, να αποφύγουν να γνωρίσουν κρίση, πρέπει να εδραιωθεί εκ νέου η πιστωτική πίστη, αλλά πρέπει να βοηθηθούν και τα νοικοκυριά μας, να 'γλιτώσουν' τους πλειστηριασμούς των ακινήτων τους", τόνισε η Χίλαρι και πρότεινε να συσταθεί "Ομάδα εργασίας επί επειγόντων περιστατικών (άμεσης) απειλής διοργάνωσης πλειστηριασμού, από τις τράπεζες, για τα (υποθηκευμένα επί δανεισμώ) ακίνητα των πιστωτών τους".

Δεν σώζεται βέβαια έτσι η κατάσταση. Με ασπιρίνες δεν αντιμετωπίζεται ο καρκίνος, αλλά βρε αδελφέ δείξτε λίγη ευαισθησία ή σωφροσύνη.

Στην Ελλάδα το πρόβλημα οξύνεται και σε πραγματικές διαστάσεις είναι σοβαρότερο, στην συγκυρία, από το ασφαλιστικό, αλλά οι πολιτικοί (μας) ακόμη δεν κατάλαβαν την επιτακτική ανάγκη άμεσης νομοθετικής παρέμβασης.

Από τον κ. Καραμανλή θα ήταν ουτοπικό να περιμένουμε ανάλογη κίνηση, από την αριστερά και το ΠΑΣΟΚ, όμως, ο πολίτης προσδοκά σκληρό αγώνα για το ζήτημα και πρωτοβουλίες εντός και εκτός του κοινοβουλίου, καθώς δεν είναι λίγοι πλέον όσοι σιγοτραγουδούν: «…εσείς το πίτσι- πίτσι και μένα με τρώει η αρκούδα»

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2008

Η «Νέα Δημοκρατία» ξανά στο προσκήνιο!

Του Αγίου

Συγκλονιστικές πληροφορίες έρχονται από τις ΗΠΑ και τα Σκόπια κι ανατρέπουν εντελώς το σκηνικό της διαπραγμάτευσης Ελλάδας – ΠΓΔΜ, έτσι όπως με επιμέλεια στήνεται επικοινωνιακά στο εσωτερικό της Ελλάδας από την ελληνική κυβέρνηση.

Όλοι οι μύθοι πάνω στους οποίους στηρίζει το δίδυμο Καραμανλή – Μπακογιάννη την δήθεν διαπραγμάτευση με την κυβέρνηση των Σκοπίων, καθώς στην ουσία πρόκειται για προσπάθεια της κυβέρνησης Μπους να συνδράμει επικοινωνιακά ώστε η επίλυση του ζητήματος να μην οδηγήσει στην απόλυτη απαξίωση της ελληνικής κυβέρνησης, καταρρίπτονται ταχύτατα.

Μόλις πριν από λίγες μέρες και με αφορμή την (σκηνοθετημένη) έξοδο του «Δημοκρατικού Κόμματος Αλβανών» (DPA) από την κυβέρνηση των Σκοπίων, η ελληνική κυβέρνηση επιχείρησε να επιχειρηματολογήσει σχετικά με την αδυναμία της κυβέρνησης του Νίκολα Γκρούεφσκι να διαπραγματευτεί αξιόπιστα μία κοινή λύση για το όνομα. Ασφαλώς, για άλλη μια φορά ή δεν κατάλαβαν – παρότι εμείς γράφαμε και ξαναγράφαμε από εδώ τι συνέβαινε – ή απλώς γνώριζαν το πολυεπίπεδο παιχνίδι που καθοδηγούνταν από τους Αμερικανούς και συμμετείχαν και αυτοί στη δημιουργία εντυπώσεων στο μέτρο του δυνατού.

Τα γεγονότα, όμως, δεν κάνουν τη «χάρη» στην προπαγάνδα που αναπτύσσει το κυβερνητικό επιτελείο με βασικό φορέα τα παραδοσιακά ΜΜΕ.

Χθες το βράδυ επέστρεψε το αλβανικό κόμμα DPA στην κυβέρνηση της ΠΓΔΜ, χαλαρά και όμορφα σαν να μην συνέβαινε τίποτα.

Ο κυβερνητικός συνασπισμός λειτουργεί εκ νέου και η κυβέρνηση του Νίκολα Γκρούεφσκι, που τις τελευταίες δέκα μέρες είχε τη μορφή κυβέρνησης μειοψηφίας, στηριζόμενη από τα τέσσερα μεγαλύτερα κόμματα της χώρας (VMRO-DPMNE του Νίκολα Γκρούεφσκι, SDSM της Ράντμιλα Σεκερίνσκα, DUI του Αλί Αχμέτι και DPA του Μέντουχ Θάτσι), ξανα-εμφανίζεται ισχυρή.

Οι εκπρόσωποι του DPA και του VMRO-DPMNE κλείνοντας την παράσταση των τελευταίων δύο εβδομάδων, ανακοίνωσαν ότι συμφώνησαν στη συγκρότηση ομάδων εργασίας για να καταλήξουν στις εκκρεμότητες: χρήση της αλβανικής γλώσσας σε θεσμικό επίπεδο, αποκατάσταση των πρώην αγωνιστών του UCK, χρήση της αλβανικής σημαίας και σε δύο-τρία ακόμη, άκρως δευτερεύοντα ζητήματα.

Όσοι πίστεψαν ότι οι Αλβανοί του Μ. Θάτσι αποχώρησαν από την κυβέρνηση σε αυτή την, κρίσιμη για την οντότητα του κράτους τους, φάση εξ αιτίας των παραπάνω ζητημάτων, ας πιστέψουν και ότι η επιστροφή στον κυβερνητικό συνασπισμό έγινε επειδή «θα συστηθούν επιτροπές που θα τα μελετήσουν»!

Η αλήθεια, αγαπητοί φίλοι, είναι άλλη και απέχει πολύ από το επικοινωνιακό, θεατρινίστικο παίγνιο.

Παράλληλα με την διαπραγμάτευση Αθηνών – Σκοπίων, αλλά όχι άσχετα με αυτήν, εκτυλίχθηκε μία άλλη κρίσιμη διαπραγμάτευση – κρισιμότερη για την γείτονα – μεταξύ των ηγετών Αλβανών και Σλαβομακεδόνων, υπό την επιδιαιτησία και σε αυτήν την περίπτωση, της Αμερικανικής κυβέρνησης, υπό τον ίδιο μάλιστα καθοδηγητή: τον Ντ. Φριντ. Η υπόθεση κατέληξε σε συμφωνία για την δρομολόγηση της μετεξέλιξης του κράτους της ΠΓΔΜ σε ομοσπονδία.

Έτσι, θα δικαιολογηθεί η μικρή αλλαγή στο συνταγματικό όνομα της χώρας: «Δημοκρατία της Μακεδονίας», ώστε το κράτος και να αποδίδει «αίσθηση ομοσπονδίας» δίχως παράλληλα να υποβαθμίζεται η εθνοτική παραπομπή «Μακεδονία», δίνοντας τη δυνατότητα, με την ούτως ή άλλως επιβεβλημένη πλέον αναθεώρηση του συντάγματος, το όνομα αυτό να αποκτήσει καθολική ισχύ (ονομασία έναντι όλων).

Το όνομα αυτό, στο οποίο συμφωνούν, αν και για προφανείς λόγους δεν το δηλώνουν ακόμη, όλες οι πολιτικές δυνάμεις στη γείτονα, είναι το «Νέα Δημοκρατία της Μακεδονίας». Την εξέλιξη αυτή πιθανολογώ βάσιμα ότι την γνωρίζει η ελληνική κυβέρνηση, όπως επίσης γνωρίζει πολύ καλά ότι προς αυτήν την ονομασία συνέκλινε και ο ειδικός μεσολαβητής μετά από πιεστική καθοδήγηση της κυβέρνησης Μπους.

Εμείς όταν το πρωτομάθαμε (σας) το παρουσιάσαμε, αλλά έκτοτε πολλοί φρόντισαν να το «διασκεδάσουν», ενώ άλλοι να το «κάνουν γαργάρα», ή σκόπιμα, να δημιουργήσουν σύγχυση με το «Νόβα Μακεντόνια» που, προφανώς, σημαίνει και προδηλώνει άλλο πράγμα.

Υπενθυμίζουμε απλώς, για να μην ξεχνιόμαστε, ότι η κόκκινη γραμμή του υπεύθυνου πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή για το ζήτημα, όπως ευθαρσώς διατυπώθηκε από τον ίδιο με τον πλέον επίσημο τρόπο, είναι: «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό που θα ισχύει έναντι όλων».

Ιδού η Ρόδος, λοιπόν, ιδού και το πήδημα για τη «Νέα Δημοκρατία…»!

Στο μεταξύ, όπως δήλωσε σήμερα ο αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, κ. Κλαούντιο Μπιζονιέρο, την επικείμενη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, στο Βουκουρέστι θα απασχολήσουν τέσσερα βασικά ζητήματα:
οι επιχειρήσεις του διεθνούς οργανισμού, οι συνεργασίες, η διεύρυνση και οι απαντήσεις της Συμμαχίας στις νέες απειλές ασφαλείας.

Και για τα τέσσερα υπάρχει ένα κοινό πολιτικο-διπλωματικό concept. Πράγμα που σημαίνει ότι και τα τέσσερα αυτά ζητήματα εμφανίζονται αλληλένδετα.

Άρα, κατά τους Αμερικανούς εμπνευστές του concept, δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι και οι τέσσερις αυτές «νέες προκλήσεις» για το ΝΑΤΟ, θα προχωρήσουν συμμετρικά και εναρμονισμένα. Με άλλα λόγια, οι Αμερικανοί δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι η ΠΓΔΜ, όπως άλλωστε και οι Αλβανία – Κροατία, θα ενταχθεί πάραυτα στο γενικό πλαίσιο ασφαλείας της συμμαχίας.

Η μόνη δυνατότητα που υφίσταται είναι η επικοινωνιακή, εν μέρει, ικανοποίηση της ελληνικής πλευράς, με προσχηματική διατήρηση του δικαιώματος αρνησικυρίας για την πλήρη ένταξη της ΠΓΔΜ, αν δεν υπάρξει συμμόρφωση της γείτονος στο πλαίσιο λύσης που, όπως μας διαβεβαιώνουν ανεξάρτητοι διπλωμάτες του ΟΗΕ, προβλέπεται να διατυπωθεί μέχρι τις 31 του μηνός.

Κυριακή 23 Μαρτίου 2008

Φτήνια!

Του Αγίου

Σχολιάζουμε τη χυδαιότητα της τηλεόρασης, τον παιδισμό του ραδιοφώνου και την κατάντια της επώνυμης δημοσιογραφίας, η οποία συναγωνίζεται σε καιροσκοπισμό το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα και συνήθως αφήνουμε στο απυρόβλητο τον Τύπο.

Είναι, βλέπετε, αυτό το ρημάδι το δημοκρατικό στερεότυπο που εμποδίζει τους δημοκρατικούς πολίτες να ασκήσουν κριτική στον Τύπο γι’ αυτό που είναι και κάνει και όχι επ’ αυτού που θα ήθελαν να είναι και έπρεπε να κάνει.

Διαβάζοντας σήμερα τον κυριακάτικο Τύπο θα μπορούσε κανείς να συνοψίσει τις εντυπώσεις σε δύο παρατηρήσεις:

- Όσο περισσότερο συντηρητική εμφανίζεται μία εφημερίδα και όσο περισσότερο στηρίζει απροκάλυπτα τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή, τόσο περισσότερο «γαργάρα» κάνει το λεγόμενο «σκοπιανό».

Φανταστείτε για μια στιγμή, τι θα έγραφαν τούτες τις ώρες της διαρκούς διολίσθησης της ελληνικής κυβέρνησης ως προς το ζήτημα, εάν στην εξουσία δεν βρισκόταν ο Μακεδών Καραμανλής, αλλά κάποιος άλλος, μη-Μακεδών και άλλου κόμματος! Βιώνουμε την εθνική διολίσθηση της ελληνο-ορθοδόξου, με γεύση νεοφιλελευθερισμού, παράταξης.

- Όσο περισσότερο συνδεδεμένη επιθυμεί να εμφανίσει ότι είναι μία εφημερίδα με την περίφημη Δημοκρατική Παράταξη, τόσο περισσότερο εκπονεί σενάρια και καλλιεργεί ελπίδες διάλυσης του ΠΑΣΟΚ, είτε με την δημιουργία ενός νέου κεντρώου κόμματος, είτε έμμεσα, με τον σχηματισμό ενός μεγάλου συνασπισμού της κεντροδεξιάς. Βιώνουμε την διολίσθηση της διαπλοκής από το δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στον πολιτικό πυρήνα που την παράγει και την διαμορφώνει.

Μαζί με το τέλος της μεταπολίτευσης αποκτούμε την εμπειρία της απομυθοποίησης ενός συστήματος που, διά του Τύπου, υποστήριξε ψευδείς πολιτικές ταυτότητες, ψευδεπίγραφα κόμματα και νόθες πολιτικές προσωπικότητες, ψηλά στην κλίμακα της ιεραρχίας του πολιτικού προσωπικού.

Επώνυμοι δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι, δίχως ίχνος ντροπής και αξιοπρέπειας, συντάσσουν προπαγανδιστικά κείμενα – γνώμης ή επιχειρούν αναλύσεις που μοιάζουν μάλλον με φτηνή πραμάτεια πλανόδιων πραματευτών, που περιδιάβαιναν πριν από χρόνια την ελληνική επαρχία και τα προάστια των μεγαλουπόλεων.

Δεν θα μπω στον κόπο να αναφερθώ σε παραδείγματα. Ανοίξτε στην τύχη μια φυλλάδα της Δημοκρατικής Παράταξης για να διαπιστώσετε του λόγου (μου) το αληθές.

Σε ότι αφορά τον Τύπο της Συντηρητικής Παράταξης, δεν χρειάζεται καν να εντρυφήσετε στα ενδότερα. Αρκεί να αφιερώσετε δεκαπέντε δευτερόλεπτα μελετώντας τα πρωτοσέλιδα.

Αφού πρώτα προκλήθηκε ισχυρή εντύπωση στην κοινή γνώμη από τις δεκάδες δημοσκοπήσεις και «δημοσκοπήσεις» για την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και την υψηλή αποδοχή του Α. Τσίπρα, τώρα, περνώντας σε ένα δεύτερο στάδιο, ο Τύπος της διαπλοκής και οι παραφυάδες του επιχειρούν να θορυβήσουν τα ευρύτερα μεσαία στρώματα και να προκαλέσουν τα συντηρητικά αντανακλαστικά κοινωνικών ομάδων, εγκλωβισμένων στο πελατειακό σύστημα. Διερμηνεύουν κατά τον διαπλεκόμενο κανόνα, την κοινωνική τάση για άμεση μετεξέλιξη του πολιτικού συστήματος σε μια άλλη ριζοσπαστική ως προς τις φιλελεύθερες και δημοκρατικές αξίες, βάση, σαν ένα είδος «κοινωνικού αυτοκτονικού ιδεασμού».

Σαν, δηλαδή, η κοινωνία να την «ψώνισε» από την πολύ τηλεόραση και την υπερβολική δόση life style και ερωτεύθηκε, νοερώς, έναν 33άχρονο πολιτικό, απατώντας τους θεσμικούς συζύγους και τους εξωθεσμικούς νταβάδες της.

Απίθανοι άνθρωποι, που τόσα χρόνια συμβάλουν στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης από τα τηλεπαράθυρα, ανακάλυψαν ξαφνικά τη δύναμη της εικόνας, σαν να μην την εμπορεύθηκαν οι ίδιοι προσωπικά και οι πολιτικοί πελάτες ή πάτρωνές τους, επί τουλάχιστον δύο δεκαετίες και σαν να μην δόμησαν επ’ αυτής το καθεστώς της διαπλοκής, το οποίο στις μέρες μας τρίζει, εγκλωβισμένο στις αντιφάσεις του και στην διαπιστωμένη αδυναμία του να αναπαράγει τον εαυτό του.

Αφού πρώτα, συντηρητικόστροφος και δημοκρατικόστροφος Τύπος, ανέδειξαν το «φαινόμενο Τσίπρας», τώρα όλοι μαζί, εμφανίζουν το «φαινόμενο» ως τον μπαμπούλα για το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ.

Αντί να εστιάσουν στις αντινομίες ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος με προκαπιταλιστικά, οικογενειοκρατικά χαρακτηριστικά στην ανάδειξη του πολιτικού προσωπικού και στην αδυναμία του να ανταποκριθεί στα σύγχρονα κοινωνικά αιτήματα με έμφαση στον ολοένα αυξανόμενο αποκλεισμό σημαντικών κοινωνικών ομάδων (νέοι, επιστήμονες, υπερχρεωμένα νοικοκυριά κλπ), «επιχειρηματολογούν» για την ανάγκη διαμόρφωσης νέων πολιτικών φορέων στην κεντροδεξιά, οι οποίοι δήθεν θα κάνουν ελκυστικότερη την εικόνα της.

Κάποιοι, λιγότερο φαιδροί, επιχειρούν να πείσουν για την ίδια ανάγκη, αναπτύσσοντας μία θεσμική φιλολογία με κατεύθυνση την ενίσχυση της νομιμοποίησης των αποφάσεων.

Γνωστές κουβέντες που εκστομίζονται ή διατυπώνονται σε περιόδους κρίσης και απορρύθμισης των εξουσιαστικών και παρα-εξουσιαστικών μηχανισμών παραγωγής πολιτικής και κοινωνικού ελέγχου.

Χωρίς δισταγμό, υποστηρίζω ότι όλοι οι παραπάνω είναι μακριά νυχτωμένοι!

Ο κοινωνικός μετασχηματισμός δεν τους περίμενε και ξεκίνησε να πραγματοποιείται με γοργούς ρυθμούς τα τελευταία έξι χρόνια. Το ότι ο δικομματισμός δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει αυτή την εξέλιξη και να την εκφράσει πολιτικά, είναι μιας άλλης τάξεως ζήτημα.
Αποτελεί μία σοβαρή υπόθεση την οποία, εμφανώς πλέον, δεν μπορούν να προσεγγίσουν όσοι γαλουχήθηκαν επαγγελματικά μέσα στα πελατειακά δίκτυα της μεταπολίτευσης.

Η ριζοσπαστική αριστερά δεν έγινε μόδα επειδή οι άλλοι είναι ντεμοντέ, ή επειδή δεν διαθέτουν όμορφα αγόρια και κορίτσια να αντιπαραβάλουν στο «γυαλί» δίπλα στον Τσίπρα, άλλα επειδή η δεξιά εξευτέλισε τα εθνικιστικά της χαρακτηριστικά και επειδή στο ΠΑΣΟΚ κατέληξε να γίνει φάρσα το κοινωνικό κράτος και η κοινωνική προστασία, που ιδανικά θα συνδυαζόταν με μία μορφή σύγχρονης ανάπτυξης, έτσι ώστε και τα δύο να συμβάλουν στην κοινωνική πρόοδο.

Η κοινωνία ριζοσπαστικοποιείται αντικειμενικά. Είναι ζήτημα ωριμότητας των πολιτικών υποκειμένων για να προσαρμοστούν σ’ αυτήν την τάση. Είναι εύλογο, όμως, ότι τα παρα-ώριμα (σάπια) δεν έχουν θέση σε αυτήν την διαδικασία, έχουν, όμως, ως φαίνεται θέση, στις προθήκες (πρωτοσέλιδα) του φτηνιάρικου Τύπου.

Ιστορία μου, αμαρτία μου, λάθος τους μεγάλο!

Του Αγίου

Η εβδομάδα που μπαίνει θα αποτελέσει την αρχή του τέλους στο «σκοπιανό».

Μια βδομάδα που, πέρα από εθνικισμούς και άλλες σαχλαμάρες, αναδεικνύει τις ευθύνες ενός πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί μια απλή καταρχήν υπόθεση κρίσεως με την όμορο προς την Ελληνική Μακεδονία, επαρχία της Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας, η οποία κατέστη ανεξάρτητο κράτος.

Το παρακάτω κείμενο – που είναι μάλλον μακρύ για blog – είναι η δική μου «κατάθεση» σε αυτή την υπόθεση, για να μπορείτε όλοι να προσεγγίσετε την πραγματικότητα, μακριά από την προπαγάνδα και τις συγκυριακές σκοπιμότητες.

Αναφέρομαι αποκλειστικά σε γεγονότα που διαμόρφωσαν το σκηνικό της πολιτικής και διπλωματικής αποτυχίας της Ελλάδας στο ζήτημα, που εύχομαι από την καρδιά μου να μην μετατραπεί τις επόμενες μέρες σε απόλυτη ξεφτίλα για τη χώρα με σημαντικές παράπλευρες συνέπειες για τα συμφέροντα της.

Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή:

Μετά το δημοψήφισμα στην όμορο προς την Ελλάδα, «ανεξαρτητοποιημένη» περιοχή της νότιας Γιουγκοσλαβίας, στις 7 Σεπτεμβρίου 1991, με θέμα την κήρυξη ανεξάρτητου Κράτους με την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας», ακολούθησε στις 16 Δεκεμβρίου 1991, το ομόφωνο ψήφισμα του Συμβουλίου Υπουργών Εξωτερικών της Ευρώπης σύμφωνα με το οποίο τα μέλη της Ένωσης δεσμεύονταν ότι δεν θα αναγνωρίσουν όνομα για την πρώην Γιουγκοσλαβική επαρχία της Μακεδονίας (ΠΓΕΜ) που μπορεί να εγείρει «εδαφικές διεκδικήσεις στο μέλλον».

Στις 2 Φεβρουαρίου 1992, οι Υπουργοί εξωτερικών της ΕΟΚ ανέθεσαν στον τότε Υπουργό Εξωτερικών της Πορτογαλίας João de Deus Pinheiro να προτείνει λύση για την τελική ονομασία με την οποία θα μπορούσε να αναγνωριστεί η ΠΓΕΜ από τους διεθνείς και υπερεθνικούς οργανισμούς.

Μετά από μερικούς μήνες διαπραγματεύσεων ο κύριος Πινεϊρο πρότεινε το όνομα “Nova Macedonia”. Η πρόταση αυτή απορρίφθηκε από το Συμβούλιο Αρχηγών της Ευρώπης (ΕΟΚ) τότε, μετά τις αντιδράσεις της ελληνικής πλευράς, καθώς περιείχε το όνομα “Μακεδονία”.

Στις 13 Απριλίου 1992, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής κάλεσε σε σύσκεψη το Συμβούλιο των Ελλήνων Πολιτικών Αρχηγών να πάρει θέση για την ονομασία και την αναγνώριση της ΠΓΕΜ ως νέου κράτους.

Μετά την συνάντηση των Αρχηγών, ο Πρέσβης παρά τω Προέδρω Πέτρος Μολυβιάτης, ο πρώτος υπουργός εξωτερικών αργότερα του Καραμανλή του νεότερου και σήμερα μυστικοσύμβουλος του, παρουσίασε στη κοινή γνώμη την απόφαση των αρχηγών

«Η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνον εάν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ στις 16 Δεκεμβρίου ‘91 με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη “Μακεδονία”»

Στις 27 Ιουνίου 1992 οι ηγέτες της Ενωμένης Ευρώπης ψήφισαν ομόφωνα και συμφώνησαν με την Ελληνική θέση ότι θα αναγνωρίσουν τα Σκόπια ως ανεξάρτητο κράτος «μόνον εάν η ονομασία δεν περιέχει τη λέξη “Μακεδονία”».

Στις 2 Οκτωβρίου 1992 ο τότε υποψήφιος για την Προεδρία των ΗΠΑ Bill Clinton δηλώνει επίσημα: «Στηρίζω την πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με την οποία η νοτιότερη πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος υπό τον όρο να μην περιλαμβάνεται στην ονομασία της η λέξη «Μακεδονία». Πολλοί Αμερικανοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν το πρόβλημα που προκύπτει από τη χρήση του ονόματος «Μακεδονία». Περί τα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η χρήση αυτού του ονόματος για το νότιο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας χαρακτηρίστηκε από τον τότε υπουργό Εξωτερικών της χώρας μας «ως προκάλυμμα για επιθετικές ενέργειες εναντίον της Ελλάδας» ενώ θα μπορούσε, επίσης, να αποτελέσει και πάλι πηγή αποσταθεροποίησης και διαμάχης.
Η θέση των Ηνωμένων Πολιτειών πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Εάν το νέο αυτό κράτος επιθυμεί την αναγνώριση της Αμερικής, θα πρέπει κατ΄ αρχάς να δεχθεί τις αρχές της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι, να ικανοποιήσει τις γείτονες χώρες και την παγκόσμια κοινότητα όσον αφορά τις προθέσεις του, ότι δηλαδή είναι ειρηνικές και σύμφωνες με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία απορρίπτει τη χρήση του ονόματος Μακεδονία. Η Κυβέρνηση Κλίντον θα υπερασπιστεί αυτές τις αρχές και θα διασφαλίσει την ικανοποίηση των νόμιμων συμφερόντων της Ελλάδας»

Οι καιροί μοιάζουν ευνοϊκοί για τα ελληνικά συμφέροντα, καθώς την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου του 1992 ο Μπιλ Κλίντον εκλέχτηκε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής κερδίζοντας τις εκλογές από τον Πρόεδρο Τζορτζ Μπούς ο οποίος, αντίθετα από τον Κλίντον, δραστηριοποιείται για την αναγνώριση του κράτους που σχηματίστηκε με έδρα τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Τα πράγματα είναι απλά, ο τότε Αμερικανός Πρόεδρος Μπους εξοφλεί το προεκλογικό γραμμάτιο προς τους Σλαβο-Μακεδόνες οι οποίοι συνέβαλαν σημαντικά στην αποτυχημένη προεκλογική του προσπάθεια, ενώ ο νικητής Κλίντον ανταποκρίνεται στις επιθυμίες του ελληνικού λόμπυ που τον χρηματοδότησε και τον στήριξε με κάθε τρόπο.

Μόνο που τότε γίνονται τα πλέον βρώμικα κόλπα ... αμέσως μετά την ήττα των εκλογών από τον Μπιλ Κλίντον , ο Τζορτζ Μπούς (για τον μπαμπά μιλάμε πάντα του σημερινού προέδρου, τον φίλο του κ. Μητσοτάκη που ήταν πρωθυπουργός της Ελλάδας εκείνη την περίοδο) στέλνει τον Υπουργό Eξωτερικών των ΗΠΑ Lawrence Eagleburger στην Ευρώπη προκειμένου να πείσει τις Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις να αλλάξουν την θέση που ομόφωνα είχαν πάρει στις 27 Ιουνίου 1992 και να αναγνωρίσουν μαζί με τις ΗΠΑ το νέο κράτος των Σκοπίων.

Ο στόχος ήταν προφανής: για να μην φανεί προκλητικά αυθαίρετη η απόφαση της μεταβατικής κυβέρνησης-Μπούς να αναγνωρίσει το νέο αυτό βαλκανικό κράτος με το όνομα « Δημοκρατία της Μακεδονίας», πριν τη λήξη της θητείας της στις 20 Ιανουαρίου 1993, η αμερικανική κυβέρνηση αγωνίζεται να πείσει τους Ευρωπαίους Ηγέτες και το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών να αναγνωρίσουν την ΠΓΕΜ ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Ήταν τόση η σπουδή του Μπους και του επιτελείου του να «περάσουν» το όνομα Μακεδονία για το νέο κράτος, ώστε ο Ήγκελμπέργκερ προσπάθησε να το κάνει, δίχως επιτυχία, ακόμη και στις 19 Ιανουαρίου 1993, μια μέρα πριν από την ορκωμοσία του Μπιλ Κλίντον, πιέζοντας για σχετικό ψήφισμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας!

Αφού το κόλπο δεν περνάει και βλέποντας ότι με τον Κλίντον δεν έχουν ελπίδες, οι Αμερικανοί σύμβουλοι της ηγεσίας των Σκοπίων τους προτείνουν να παρακάμψουν την Ευρώπη και την νέα αμερικανική κυβέρνηση και να κάνουν επίσημη αίτηση αναγνώρισης στα Ηνωμένα Έθνη ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Αυτό γίνεται στις 22 Ιανουαρίου 1993, δύο μόλις μέρες μετά την ορκωμοσία του Μπιλ Κλίντον.

Και τότε συμβαίνει το απίθανο, που δείχνει τη σκηνοθεσία του πράγματος και τις τεράστιες ευθύνες της ελληνικής πλευράς και της τότε κυβέρνησης στη χώρα:

Δύο μέρες αργότερα, στις 24 Ιανουαρίου 1993, τρεις μεγάλες χώρες της Ευρώπης, Αγγλία – Γαλλία – Ισπανία, με τη σύμφωνη γνώμη της Ελληνικής Κυβέρνησης πρότειναν αναγνώριση του νέου κράτους από τον ΟΗΕ με την προσωρινή ονομασία FYROM.

Παρόλα αυτά, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με το Ψήφισμα 817/1993 σημειώνει με σαφήνεια ότι «η διαφορά που έχει προκύψει επί του ονόματος του Κράτους (της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας) είναι ανάγκη να επιλυθεί προς το συμφέρον της διατήρησης των σχέσεων ειρήνης και καλής γειτονίας στην περιοχή». Με άλλα λόγια το Συμβούλιο Ασφαλείας με την απόφαση του αναγνώρισε ότι το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας» θα μπορούσε να αποτελέσει απειλή για την ειρήνη και τις σχέσεις καλής γειτονίας στα Βαλκάνια. Και έτσι, υπό αυτό το πνεύμα και μόνον, ο ΟΗΕ έκανε δεκτό ως μέλος το κράτος με την προσωρινή ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας – FYROM.

Εν τούτοις, σε διπλωματικό επίπεδο το παιχνίδι είχε αρχίσει να χάνεται από ελληνικής πλευράς, καθώς όλοι βρήκαν την ευκαιρία να αποδεσμευτούν από την υπόθεση και να ησυχάσουν, μετατρέποντας το όλο ζήτημα της Διένεξης Αθηνών-Σκοπιών σε διμερές ζήτημα.

Έτσι όλοι έβγαλαν την ουρά τους απέξω λέγοντας αυτό που χαρακτηριστικά υποστήριξε ο τότε Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Αμερικανικής Βουλής, Λι Χάμιλτον, ότι δηλαδή λόγω της αποδοχής από την Αθήνα συμβιβαστικής λύσης, ούτε το Κογκρέσο, ούτε η Κυβέρνηση Κλίντον μπορούν πια να βοηθήσουν, υπονοώντας ότι δεν ισχύουν οι προεκλογικές υποσχέσεις του νέου Αμερικανού Προέδρου.

Η συνέχεια είναι μια ατέρμονη επιχείρηση διασκέδασης του ζητήματος στο εσωτερικό της Ελλάδας από τις κυβερνήσεις που ακολούθησαν, καθώς πλέον η υπόθεση θα κατέληγε αναπόδραστα σε έναν επώδυνο συμβιβασμό που, σε ότι αφορά την δική μας ανάλυση, θίγει σε επίπεδο ισχύος τη χώρα και εξανεμίζει δυνατότητες και δυναμική που αναπτύχθηκαν στην Ελλάδα από την δεκαετία του ’50 μέχρι σήμερα.

Αυτή την στιγμή βλέπουμε τις συνέπειες της μεταπολίτευσης σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής, γι’ αυτό ακριβώς πιστεύω οτι αξίζει και ο δικός μας κόπος και ο δικός σας χρόνος, που αναλώθηκαν στο σχολιασμό του ζητήματος.